ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 626

เฉินถิงเซียวปล่อยให้เฉินมู่ตีสองสามที แล้วก็จับมือของเฉินมู่ไว้

เฉินมู่ก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่น มองดูการถูกควบคุม

เฉินถิงเซียวเอียงหน้าไปหอมเฉินมู่ฟอดหนึ่ง ：“เรียกพ่อสิ”

เฉินมู่จึงสงบลงอย่างน่าประหลาดใจ แม้ว่าจะยังคงขัดขืน แต่ก็ไม่รุนแรงเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว

มู่น่อนน่อนมองเฉินถิงเซียวด้วยสีหน้ามึนงง

เธอคิดไม่ถึงว่าไม้นี้ของเฉินถิงเซียวจะใช้ได้ผล

ถึงแม้เฉินมู่จะไม่ได้เรียกพ่อ แต่ก็ดีกว่าก่อนหน้านั้นมาก

มู่น่อนน่อนเห็นความกลัวจากแววตาของเฉินมู่

เฉินถิงเซียวเป็นคุณพ่อที่เข้มงวด เฉินมู่ทั้งชอบและกลัวเขามาโดยตลอด ความรู้สึกกลัวที่ฝังอยู่ในกระดูก แม้แต่ตอนนี้เธอก็ยังกลัวเฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียววางเฉินมู่ลงบนเตียง：“นอนนะ”

เมื่อเฉินมู่ถึงบนเตียง ก็ซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มทันที แล้วมองเฉินถิงเซียวอย่างระแวดระวัง

ท่าท่างที่ดูน่าสงสารมาก 

มู่น่อนน่อนใจอ่อน จึงกระตุกแขนของเฉินถิงเซียว แล้วกล่าวเบา ๆ ：“หรือว่าคุณออกไปก่อน”

“ผมไม่ออกไป” เฉินถิงเซียวมองดูมู่น่อนน่อนแวบหนึ่ง แล้วก็นั่งลงข้างเตียง

เฉินมู่เห็นเฉินถิงเซียวเข้ามาใกล้ จึงขดตัวอยู่ในผ้าห่ม จนมองไม่เห็นตัวคน

เฉินถิงเซียวดึงผ้าห่มออก ให้เห็นถึงศีรษะของเฉินมู่

เฉินมู่ก็ขดตัวลงไปอีก เฉินถิงเซียวจึงได้ดึงตัวเธอไว้

เฉินมู่จึงขยับตัวไม่ได้อีก เหมือนกับสัตว์ร้ายที่ถูกล่ามโซ่ไว้ แล้วก็จ้องไปที่เฉินถิงเซียว

แต่กลับไม่ดุร้ายเลยสักนิด

ในที่สุด ด้วยเวลาที่ดึกมากแล้ว เฉินมู่จึงได้หลับใหลไป

มู่น่อนน่อนกับเฉินถิงเซียวเดินออกมาจากห้องของเฉินมู่นั้น ก็เป็นเวลาเกือบสีสองแล้ว

ค่ำคืนดึกสงัดทำให้คนอ่อนล้า แต่ทั้งคู่กลับไม่รู้สึกง่วงนอน

มู่น่อนน่อนหงายมือปิดประตู ยังไม่ทันได้กล่าวอะไร ก็ได้ยินเสียงอีกห้องหนึ่งดังขึ้น

เธอมองไปตามเสียง ก็เห็นเฉินจิ่งหยุ้นเปิดประตูออกมา

บนตัวเฉินจิ่งหยุ้นคลุมด้วยเสื้อคลุมหนา ๆ ยิ่งทำให้เธอดูผอมมากขึ้น

มู่น่อนน่อนสังเกตเห็นเฉินจิ่งหยุ้นได้ใส่วิกผม เพียงแต่ไม่ได้เรียบร้อยเหมือนเมื่อตอนกลางวัน ดูเหมือนจะรีบร้อนในการสวมใส่

เธอเดาว่าน่าจะเป็นเพราะเฉินจิ่งหยุ้นรู้ว่าเฉินถิงเซียวมาแล้ว จึงได้ตั้งใจใส่วิกผมอีกครั้ง

เฉินจิ่งหยุ้นกับเฉินถิงเซียวสองพี่น้องนี้……

มู่น่อนน่อนถอนหายใจเงียบ ๆ แล้วหันหน้าไปมองเฉินถิงเซียว

เฉินจิ่งหยุ้นได้เดินเข้ามาใกล้  สายตากวาดมองตัวของทั้งคู่ จากนั้นกระทบลงไปที่ตัวของเฉินถิงเซียว แล้วกล่าวเบา ๆ：“มาแล้วเหรอ”

เฉินถิงเซียวสีหน้าราบเรียบ กล่าวเพียงว่า：“อืม”

เฉินจิ่งหยุ้นเหมือนกับจะพูดอะไรบางอย่าง อาจะเป็นเพราะท่าทางที่เย็นชาของเฉินถิงเซียว ทำให้เธอไม่พูดอะไรอีกหลังจากนั้น

“แกนอนกับมู่น่อนน่อนเถอะ ทุกอย่างมีครบ เป็นของที่แกใช้ตอนที่มาครั้งก่อน” เฉินจิ่งหยุ้นกล่าวจบก็หันหลังกลับห้องไป

เพียงแต่เมื่อเธอไปถึงที่ประตู ก็เหมือนกับคิดอะไรขึ้นได้ จึงหันกลับมา：“จากเมืองหู้หยางมาที่นี่ใช้เวลากี่ชั่วโมง แกมาหลังจากเลิกงานใช่ไหม ทานอะไรหรือยัง”

แม้เฉินจิ่งหยุ้นจะถามเฉินถิงเซียว แต่สายตากลับจ้องมาที่ตัวมู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนเข้าใจทันทีว่าคำพูดนี้เฉินจิ่งหยุ้นนั้นพูดให้กับเธอ