ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 627

เมื่อมู่น่อนน่อนได้ยินคำพูดของเฉินถิงเซียว ฉับพลันก็พูดอะไรไม่ออก

เธอจ้องเฉินถิงเซียว สังเกตการเปลี่ยนแปลงของใบหน้าท่าทางของเขา เดาความคิดของเขาลึก ๆ แล้วคิดอะไรอยู่

มู่น่อนน่อนคิดแล้วคิดอีก คิดไม่ออกจริง ๆ ว่าเฉินถิงเซียวกำลังคิดอะไรอยู่

เธอจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หมดความอดทน：“ดังนั้นคุณก็เลยปิดบังทุกอย่างในเรื่องที่คุณไม่อยากจะบอกกับฉัน คุณคิดว่าแบบนั้นมันดีกับฉัน?”

เฉินถิงเซียวหรี่ตาลงแล้วย้อนถามกลับ：“คุณคิดว่าบอกกับคุณทั้งหมดแล้ว ดีกับคุณอย่างนั้นเหรอ”

มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าที่ตัวเองประเมินเฉินถิงเซียวก่อนหน้านี้นั้นคิดไปเองฝ่ายเดียวจริง ๆ

เฉินถิงเซียวนั้นฉลาดจริงเหรอ เห็นได้ชัดว่าเขานั้นโง่ไม่ต่างจากควาย ไม่สามารถพลิกผันเลยสักนิด

สิ่งที่เธอกับเฉินถิงเซียวต้องการสื่อออกมามันคนละเรื่องกันชัด ๆ

“นอนเถอะ” มู่น่อนน่อนลุกขึ้นเดินขึ้นไปบนตึก

……

ห้องที่เฉินจิ่งหยุ้นให้มู่น่อนน่อนนอนพักนั้น เป็นห้องที่เฉินถิงเซียวใช้พักเมื่อมาที่นี่ครั้งที่แล้ว

ห้องไม่ใหญ่มาก แต่เตียงนุ่มมาก

เมื่อปิดไฟแล้ว มู่น่อนน่อนหลับตาท่ามกลางความมืด แต่ทว่านอนไม่หลับ

เรื่องของเฉินมู่ ทำให้เธอนอนไม่หลับพลิกตัวไปมา

ผ่านไปสักพัก เธอรู้สึกว่าคนข้าง ๆ นั้นหายใจอย่างสงบแล้ว จึงลุกขึ้นนั่ง แล้วเปิดไฟบนหัวเตียง และเตรียมที่จะออกไปดูเฉินมู่สักหน่อย

เธอยังคงเป็นกังวล

แต่ เมื่อเธอกำลังจะลุกขึ้น เฉินถิงเซียวที่เดิมทีคิดว่านอนหลับไปแล้วก็ได้ลุกขึ้นนั่งตาม น้ำเสียงชัดเจน：“จะไปไหน”

มู่น่อนน่อนสะดุ้ง แล้วหันกลับไปมองเฉินถิงเซียว：“คุณ……”

เธอชะงัก จากนั้นกล่าวต่อ：“ฉันจะไปดูมู่มู่”

“คุณนอนต่อเถอะ เดี๋ยวผมไปเอง” เฉินถิงเซียวพลิกตัวลงจากเตียง ดึงเสื้อคลุมมาใส่แล้วก็ออกไป

การกระทำของเฉินถิงเซียวเป็นไปอย่างรวดเร็วและไม่คาดคิด เมื่อมู่น่อนน่อนรู้สึกตัวนั้น ประตูได้ถูกปิดลงแล้ว

มู่น่อนน่อนก็ยังคงตามออกไป

เฉินมู่นอนหลับได้สนิท

เมื่อกลับถึงห้อง ทั้งสองต่างเงียบและไม่ได้นอนลงบนเตียงทันที

“ผมไม่อยากบอกสถานการณ์ของมู่มู่ให้กับคุณ ก็เพราะไม่อยากเห็นคุณที่จิตใจกระวนกระวายเช่นนี้”

น้ำเสียงของเฉินถิงเซียวดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสนิท ลุ่มลึกและแฝงด้วยอารมณ์ซับซ้อน

“แต่ว่าถ้าฉันรู้เรื่องเกี่ยวกับเฉินมู่ หลังเวลาผ่านไปแล้ว คุณรู้บ้างไหมว่าฉันจะตำหนิติโทษตัวเองทุกข์ทรมานมากแค่ไหน” มู่น่อนน่อนก็ไม่ได้หวังให้เฉินถิงเซียวจะคิดถึงจุดนี้

ทั้งคู่ไม่ได้นอนกันตลอดทั้งคืน

วันรุ่งขึ้นพวกเขาต่างตื่นกันแต่เช้า

มู่น่อนน่อนลุกขึ้นจากเตียงแล้วไปดูเฉินมู่ที่ห้อง จากนั้นก็ลงจากตึกไปทำอาหารเช้า

เธอทำอาหารเช้าให้กับเฉินมู่ก่อน จากนั้นค่อยทำให้กับทุกคน

อากาศเย็น เฉินมู่นอนดึก ตอนเช้าก็เลยตื่นสาย

มู่น่อนน่อนทานอาหารเช้ากับทุกคนแล้ว ถึงได้ยกอาหารเช้าของเฉินมู่ขึ้นไปบนห้องของเธอ

เฉินมู่ตื่นขึ้นมาแล้ว และกำลังมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างว่างเปล่า

“อรุณสวัสดิ์จ้ะ มู่มู่” มู่น่อนน่อนยิ้มแล้วเดินเข้าไป จากนั้นวางอาหารลงบนโต๊ะ

เฉินมู่น่าจะหิวแล้ว เธอถูกกลิ่นหอมอาหารดึงดูดใจ สายตาจึงจ้องมองไปยังอาหารบนโต๊ะ

“หิวแล้วใช่ไหม ล้างหน้าแปรงฟัน สวมเสื้อผ้าแล้วมาทานอาหารเร็ว” มู่น่อนน่อนเดินเบาที่สุด กลัวจะทำให้เธอตกใจ

เฉินมู่มองท่าทางของมู่น่อนน่อนอย่างไร้ความรู้สึก ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร หรืออาจจะไม่คิดอะไรเลย

เวลานี้ ในห้องมีคนผลักประตูเข้ามาอีกครั้ง

มู่น่อนน่อนได้ยินเสียงเปิดประตู ยังไม่ทันรู้ว่าเป็นใครที่เข้ามา ก็เห็นเฉินมู่ขดตัวลงแล้วด้วยท่าทางที่หวาดกลัว

“ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัว” มู่น่อนน่อนทำการปลอบเฉินมู่ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน