“แยกทาง?” เสิ่นเหลียงย้ำอีกรอบแล้วถามว่า “อะไรคือแยกทาง หมายถึงเลิกกันน่ะเหรอ”
บนใบหน้ามู่น่อนน่อนมีการแสดงออกที่ค่อนข้างเรียบเฉย เธอพยักหน้ารับ “อืม”
เสิ่นเหลียงหยิบน้ำตรงหน้าขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมด ก่อนจะพูดว่า “ใครเป็นคนพูด”
“ฉันเป็นคนพูด เขาเห็นด้วย และไล่ฉันออกจากวิลล่า”
มู่น่อนน่อนพูดจบ ก็มองดูสีหน้าเสิ่นเหลียง
เป็นไปอย่างที่คาด บนใบหน้าของเสิ่นเหลียงมีอาการตกใจและเหลือเชื่อ
เสิ่นเหลียงไม่อยากเชื่อว่าเฉินถิงเซียวจะทำอย่างนี้
“ล้อเล่นใช่ไหม เธอคิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ” เสิ่นเหลียงมองเธออย่างไม่สบอารมณ์
กู้จือหยั่นที่อยู่อีกฝั่งจู่ๆ ก็พูดเสียงอ่อย “ผมเป็นพยานได้ เป็นความจริง”
“คุณรู้ได้ยังไง” เสิ่นเหลียงหันมองไปยังกู้จือหยั่น ยิ่งขมวดคิ้วหนัก
กู้จือหยั่นคีบกับข้าวให้เสิ่นเหลียง แล้วมองไปที่มู่น่อนน่อน เห็นว่ามู่น่อนน่อนไม่มีทีท่าว่าจะห้ามเขา จึงได้เริ่มพูดว่า “ครั้งนั้นอยู่ที่จีนติ่ง น่อนน่อนเมา ผมโทรเรียกให้ถิงเซียวเข้ามา แต่เขาไม่ดูแลน่อนน่อนเลย และเป็นผมที่ให้คนพาน่อนน่อนไปพักผ่อนที่ห้อง”
แม้เขาจะให้คนพามู่น่อนน่อนไปพัก ก็เป็นเพราะรับสายจากถิงเซียว เพียงแต่ ต่อให้เฉินถิงเซียวไม่ได้โทรหาเขา เขาก็จะทำแบบนี้อยู่ดี
แต่ที่ทำให้เขาประหลาดใจคือ ไม่อยากเชื่อว่าเฉินถิงเซียวจะปล่อยมู่น่อนน่อนขณะที่กำลังเมาโดยไม่ดูแลได้
จุดนี้ไม่เหมือนนิสัยของเฉินถิงเซียว
กลับกันถ้าเป็นเขา หากเสิ่นเหลียงเมาจนขาดสติสตัง เขาก็จะไม่ยืมมือของคนอื่นแน่
ไม่เพียงเป็นมู่น่อนน่อน ตอนนี้เขาเองก็มีข้อสงสัยอยู่จุดหนึ่ง เฉินถิงเซียวอาจไม่สนใจมู่น่อนน่อนจริงๆ......
เพียงแต่ สิ่งนี้เขาจะไม่พูดมันออกมา
เมื่อเสิ่นเหลียงได้ยินคำพูดของกู้จือหยั่น ก็เบนจุดโฟกัสทันที
เธอจ้องมองมู่น่อนน่อน พูดด้วยหน้าตาที่ไม่พอใจ “เธอวิ่งโร่มาดื่มเหล้าถึงจีนติ่งโดยไม่ชวนฉันเหรอ”
มู่น่อนน่อน “……….”
“คุณอยากดื่มอะไรก็ดื่ม ผมจะให้คนเอามาเสิร์ฟ” กู้จือหยั่นเริ่มยิ้มหวานให้เสิ่นเหลียงอย่างประจบ
เสิ่นเหลียงถลึงตาใส่เขา “ใครอยากดื่มกับคุณ!”
มู่น่อนน่อนเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “ฉันมีบางเรื่องที่ต้องไปให้เฉินถิงเซียวยืนยัน พวกคุณทานไปเลย ฉันอาจจะไม่กลับมาที่นี่อีก”
ใจเธอคิดเรื่องของเฉินถิงเซียว ต่อให้นั่งทานอาหารอยู่ที่นี่ไปก็ไม่มีความสุข ไม่สู้ไปคุยกับเฉินถิงเซียวตอนนี้ให้รู้เรื่องเสียเลย
เสิ่นเหลียงก็ไม่ได้รั้งเธออีก “มีเรื่องอะไรโทรมานะ”
“ได้” มู่น่อนน่อนหยิบกระเป๋าแล้วออกไป
ในห้องวีไอพีส่วนตัวเหลือเพียงเสิ่นเหลียงกับกู้จือหยั่น กู้จือหยั่นแอบคิด ว่าในที่สุดโอกาสที่เขาจะได้อยู่กับเสิ่นเหลียงตามลำพังก็มาถึง
แต่เสิ่นเหลียงไม่ให้โอกาสนี้กับเขา
เสิ่นเหลียงโทรหาผู้ช่วยของตัวเอง “เข้ามาทานอาหารกัน”
กู้จือหยั่นรู้เลยว่า ตามลำพังอะไรมันก็ได้แต่คิดเท่านั้น
……
เมื่อมู่น่อนน่อนออกจากห้องวีไอพีส่วนตัว ก็กำลังจะเดินไปที่ลิฟต์
เดินไปไม่ถึงสองก้าว เธอก็หยุดกะทันหัน จากนั้นจึงหันเดินไปทางห้องน้ำ
เธอแต่งหน้าในห้องน้ำ ตอนที่กำลังใส่ลิปสติกลงในกระเป๋า การสนทนาระหว่างผู้หญิงสองคนที่มาจากด้านนอกดึงดูดความสนใจของเธอ
“ผู้ชายที่ตอนหลังเพิ่งเข้ามาในห้องวีไอพีส่วนตัวเป็นใครน่ะ หล่อมาก! แค่เสื้อผ้าทั้งตัว เห็นแวบแรกก็รู้ว่าแพงมาก”
“คุณไม่รู้จักเขาเหรอ เขาคือเฉินถิงเซียวผู้โด่งดัง!”
“เฉินถิงเซียว? ประธานของเฉินซื่อนั่นน่ะเหรอ ได้รับช่วงเฉินซื่อมาสามปี เป็นประธานหนุ่มอายุน้อยที่ประสบความสำเร็จโด่งดังในแวดวงธุรกิจใช่ไหม”
“ใช่แล้ว ทั้งหนุ่มทั้งหล่อ!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม
พระเอกชอบใช้อำนาจบังคับ ไม่ฟังความคิดเห็นนางเอก พอมีปัญหา แทนที่จะอธิบายว่าจะทำอะไร กลับเลือกที่จะปิดปังและทำร้ายจิตใจ ไม่น่าให้อภัยอ่ะ น่าจะต่างคนต่างอยู่ ขัดใจว่าทำไมปล่อยให้ลูกทารกโดนลักพาตัวไปได้ โคตรไม่รอบคอบอ่ะ เรื่องไอ้ลู่ก็เหมือนกัน นาวเอกโง่จนไม่เห็นความไม่สมเหตุสมผลใดๆ จนความจำกลับมา มันก็ต้องสงสัยแล้วป่ะว่าตอนก่อนจะเสียความทรงจำ ไอ้ลู่แอบเข้าไปในห้องตัวเองทำไม และต้องเอะใจและตัดความสัมพันธ์สิเพราะถามอะไรก็ไม่เคยตอบ พระเอกก็เหมือนกัน รู้สึกว่าไอ้ลู่มีจุดประสงค์ไม่ดี แต่ก็ไม่ทำอะไร ให้โอกาสมันก่อเรื่อง 3-4 บทสุดท้ายรวบรัดตัดจบมาก ปมต่างๆก็ไม่เคลียร์ ไม่รู้แม่พระเอกยังอยู่หรือตาย ทำไมไอ้ลู่ถึงเลี้ยงนางเอกมาตั้งสามปีแทนที่จะรีบเอาไปผ่าตัดให้น้องสาว ทำไมถึงพยายามจะให้พระเอกลืมนางเอกและทำร้ายนางเอก อ่านจนจบก็ไม่เห็นบอกว่ามีความแค้นอะไรกับพระเอก และทำไมมุ่งเป้ามาที่นางเอก และไอ้ปากกาหมึกซึมที่พระเอกเก็บไว้น่ะ ก็ไม่มีอธิบายเพิ่ม แค่เปรยว่านางเอกเคยเอาปากกาให้เด็กขอทาน ต่ไม่บอกว่ามันมีความสำคัญยังไง สรุปอ่านแล้วขัดใจหลายอย่างมากค่ะ...
ขอบคุณนะคะที่อัพจนจบ❤️❤️❤️...
แรกๆฉันเชียร์เธอหมดใจแต่มู่น่อนน่อนนี่เธอก็ดื้อเกินไปนะ รู้ทั้งรู้ยังจะชอบสร้างปัญหาซ้ำแล้วซ้ำอีก มั่นใจตัวเองอะไรผิดๆเกิ๊นนน ฉันเริ่มจะเบื่อเธอแล้วนะ เจอก็เจอแล้วแค่กลับไป แล้วยังจะคิดกลับไปให้เขาเฉือนอวัยวะไง!!!! ตัวเองจะไปสืบอะไรจากไหน?!!!...