ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 656

มู่น่อนน่อนยืนอยู่หน้าห้องตัวเอง แกล้งล้วงกุญแจของตัวเองออกมาเปิดประตูอย่างช้าๆ

เธอเพิ่งเอากุแจเสียบเข้าไปที่รูเสียบ ก็ได้ยินอีกฝั่งมีเสียงเปิดประตูและปิดประตูดังขึ้น

มู่น่อนน่อนหันไปมอง เห็นประตูที่อยู่ฝั่งตรงข้ามปิดพอดี

ฉีเฉิงพักที่นี่จริงด้วย？

แค่บังเอิญจริงเหรอ？

บนโลกใบนี้มีเรื่องบังเอิญขนาดนี้เลย？

มู่น่อนน่อนหรี่ตาเล็กน้อย ครุ่นคิดไปครู่นึง ถึงเปิดประตูเข้าห้องไป

แต่เธอเพิ่งเข้าไปในห้อง เดิมทีฉีเฉิงที่อยู่อีกฝั่งได้ปิดประตูเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จู่ๆได้เปิดประตูออกอีก

เขายืนอยู่ข้างประตู มองไปที่หน้าห้องของมู่น่อนน่อนแวบนึง จากนั้นได้หยิบมือถือออกมาโทรศัพท์

“ผมกับเธอได้เจอหน้ากันแล้ว เธอน่าจะสงสัยผมนิดหน่อย”

ไม่รู้ว่าในสายพูดอะไรมา ฉีเฉิงตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย：“ผมรู้แล้วครับ”

……

เช้าวันรุ่งขึ้น

ตอนที่มู่น่อนน่อนออกจากบ้าน ได้มองไปที่หน้าห้องของฝั่งตรงข้ามแวบนึงโดยเฉพาะ

ประตูปิดสนิท ไม่รู้ว่าฉีเฉิงอยู่บ้านหรือว่าออกไปแล้ว

วันนี้มู่น่อนน่อนก็วางแผนจะไปหาเฉินมู่ที่วิลล่าของเฉินถิงเซียวก่อน จากนั้นค่อยไปสตูดิโอของฉินสุ่ยซาน

เธอทานอาหารเช้าที่ข้างนอก ตอนที่ผ่านร้านเค้ก เธอได้ซื้อเค้กที่หน้าตาสวยงามประณีตหลายก้อน ซื้อไปฝากเฉินมู่

เธอดูนาฬิกาแวบนึงโดยเฉพาะ แน่ใจว่าเฉินถิงเซียวได้ออกจากบ้านไปแล้ว เธอถึงขับรถไปที่วิลล่าของเฉินถิงเซียว

ตอนที่มู่น่อนน่อนขับรถมาถึงหน้าวิลล่าของเฉินถิงเซียว พบว่าหน้าบ้านมีรถจอดอยู่คันนึง ท้ายรถถูกเปิดออก มีบอดี้การ์ดกำลังยกกระเป๋าเดินทางไปใส่ที่ท้ายรถพอดี

ดูแล้วเหมือนมีคนจะเดินทางไกล

มู่น่อนน่อนมองไปในวิลล่าแวบนึง แล้วขมวดคิ้ว：“เฉินถิงเซียวอยู่บ้าน？”

บอดี้การ์ดรู้ว่ามู่น่อนน่อนคือใคร ถึงแม้ตอนนี้เธอไปจากวิลล่าแล้ว แต่เฉินถิงเซียวก็อนุญาตให้เธอมาเที่ยวหาเฉินมู่อยู่ แสดงว่าเธอก็ยังมีสถานะอยู่

เพราะเหตุนี้ บอดี้การ์ดต่างก็เกรงิกเกรงใจกับเธอ

บอดี้การ์ดฟังคำพูดของเธอแล้ว ได้พูดอย่างเคารพนอบน้อมมาก：“คุณชายออกจากบ้านไปแต่เช้าแล้วครับ”

“แล้วพวกนายเอากระเป๋าเดินทางทำไม？ใครจะไปไหน？”

มู่น่อนน่อนเพิ่งถาม เฉินจิ่งหยุ้นก็เดินออกมาจากวิลล่าเลย พร้อมเรียกเธอ：“มู่น่อนน่อน”

มู่น่อนน่อนเงยหน้ามองไปตามเสียง ก็เห็นเฉินจิ่งหยุ้นที่ใส่เสื้อผ้าหนาๆกำลังเดินมาหาเธอ

นึกถึงคำพูดที่เมื่อวานฉีเฉิงพูด มู่น่อนน่อนได้ถามว่า：“คุณจะไป？”

“ไปรักษาอาการป่วยที่ต่างประเทศ”เฉินจิ่งหยุ้นก้มหน้าเอาไว้ต่ำๆ พันผ้าพันคอขนแกะหนาๆและสวมถุงมือเอาไว้ ดูแล้วกลัวมากมาก และดูค่อนข้างอ่อนแอ

เมื่อวานได้ยินฉีเฉิงพูดเรื่องนี้แล้ว มู่น่อนน่อนก็เลยไม่ได้รู้สึกประหลาดใจมากเกินไป

เพียงแต่ สีหน้าสงบนิ่งของมู่น่อนน่อน อยู่ในสายตาของเฉินจิ่งหยุ้นได้กลายเป็นอีกความหมายนึง

เฉินจิ่งหยุ้นนึกว่า มู่น่อนน่อนได้พูดอะไรกับเฉินถิงเซียว เฉินถิงเซียวถึงได้พูดคำพูดเหล่านั้นกับเธอ ให้เธอไปรักษา

เฉินจิ่งหยุ้นทำจมูกฟุดฟิด เสียงแหบเล็กน้อย：“มู่น่อนน่อน ขอบใจเธอมากนะ”

มู่น่อนน่อนรู้สึกประหลาดใจ：“ขอบคุณฉันทำไม？”

เฉินจิ่งหยุ้นนึกว่ามู่น่อนน่อนไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องนี้ เธอจึงแค่ยิ้มมุมปากทีนึง

เฉินจิ่งหยุ้นวันนี้หน้าสด แต่ใบหน้าที่คล้ายกับเฉินถิงเซียวนี้ สวยตั้งแต่เกิดเลย ถึงจะอิดโรยแต่ก็ยังสวยมากอยู่ดี

“คุณหนู ได้เวลาแล้วครับ”บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆส่งเสียงเร่งเฉินจิ่งหยุ้น

เฉินจิ่งหยุ้นเงยหน้ามองมาที่มู่น่อนน่อนอีก：“ฉันจะไปแล้ว เธอกับถิงเซียวต้องมีความสุขนะ”

น้ำเสียงเรียบเฉย มีความรู้สึกเหมือนกำลังสั่งเสีย

มู่น่อนน่อนถามเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย：“ฉีเฉิงล่ะ？เขาหายไปไหน？”

เฉินจิ่งหยุ้นตกใจเล็กน้อย จากนั้นได้พูดด้วยเสียงเรียบเฉย：“เขากับฉันไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกัน ฉันพาเขาไปด้วยทำไม”

ฉีเฉิงไม่ไปต่างประเทศกับเธอเอง