ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 655

พอคิดแบบนี้ มู่น่อนน่อนก็ได้ตามไป

“ฉีเฉิง นายรอก่อน”

ฉีเฉิงได้หยุดลงมาจริงๆด้วย แววตานิ่ง：“คุณมู่ยังมีธุระ？”

สีหน้าแววตาของเขาสงบนิ่งแต่เย็นชา

มู่น่อนน่อนก็ไม่อ้อมค้อม ได้ถามตรงๆว่า：“นายมาอยู่นี่ได้ยังไง？”

น้ำเสียงของฉีเฉิงเหลาะแหละมาก：“ผ่านมาพอดีครับ”

“นายคิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ？”มู่น่อนน่อนขวางฉีเฉิงเอาไว้ ฉีเฉิงที่เดิมทีเตรียมจากไปได้แต่เงยหน้าขึ้นมามองเธอ

ฉีเฉิงยิ้มหยันทีนึง：“เฉินจิ่งหยุ้นจะไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ เธอไม่ต้องการผมแล้ว”

มู่น่อนน่อนค่อนข้างทึ่ง ความหมายในคำพูดของฉีเฉิงคือ……เฉินจิ่งหยุ้นไม่เอาเขาแล้ว？

ที่ผ่านมาเธอดูออกว่าฉีเฉิงมีความรู้สึกพิเศษให้เฉินจิ่งหยุ้น แต่เฉินจิ่งหยุ้น……จะว่ามีความรู้สึกพิเศษให้ฉีเฉิง มันก็มีความรู้สึกพิเศษนิดนึงอยู่ แต่คนเย่อหยิ่งอย่างเฉินจิ่งหยุ้น จะชอบคนอย่างฉีเฉิงหรือเปล่า？

มู่น่อนน่อนดูออกว่าฉีเฉิงไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องของเฉินจิ่งหยุ้นให้มาก เธอก็เลยไม่ได้ถามอีก

เธอได้ถามอย่างกับว่าไม่ได้ตั้งใจ：“งั้นจากนี้นายวางแผนจะไปไหน？”

“ไปไหนก็เหมือนกันหมดไม่ใช่เหรอครับ？”ฉีเฉิงหัวเราะเยาะทีนึง บนใบหน้ามีกลิ่นอายสง่างามของความเสเพลอยู่หลายส่วน

ไม่รู้เพราะอะไร จู่ๆมู่น่อนน่อนรู้สึกว่าฉีเฉิงไม่เหมือนคนฆ่ารันฟังแทงเลย

“มันก็ใช่” มู่น่อนน่อนพยักหน้า แล้วเสนอแนะว่า：“วันนี้นายได้ช่วยฉันเอาไว้ งั้นฉันเลี้ยงข้าวนายดีกว่า”

ความคิดของมู่น่อนน่อนเรียบง่ายมาก เธอแค่อยากหลอกถามฉีเฉิงอะไรหน่อย

ถึงแม้มีความเป็นไปได้สูงว่าฉีเฉิงจะไม่ตอบตกลง แต่นั่นก็ไม่เป็นไร ไม่รับปากก็ช่าง

แต่ที่ทำให้มู่น่อนน่อนประหลาดใจคือ ฉีเฉิงได้พยักหน้าอย่างใจกว้าง：“โอเคครับ”

ทีนี้ มู่น่อนน่อนกลับค่อนข้างสงสัย

ระแวกชุมชน ก็มีร้านปิ้งย่างอยู่ร้านนึงแล้ว

ฉีเฉิงก็ไม่เรื่องมาก ได้ตามมู่น่อนน่อนเข้าไปในร้านปิ้งย่างเลย

พนักงานเอาเมนูอาหารมา ฉีเฉิงก็ไม่เกรงใจเลยสักนิด ได้สั่งเนื้อสัตว์มามากมาย

แต่ราคาของร้านปิ้งย่างแบบนี้ถูกมาก ถึงสั่งเยอะก็ไปไม่เท่าไหร่หรอก

ท่าทางที่ฉีเฉิงกินข้าวไม่ถือว่าสง่า แต่กลับทำคนให้คนรู้สึกว่าสุภาพเรียบร้อยมาก

มู่น่อนน่อนจ้องมองเขาไปครู่นึง แล้วอดขำไม่ได้：“นักฆ่าในละครเหมือนล้วนดุร้ายมาก กินข้าวก็กินคำโตๆไม่แคร์ภาพลักษณ์เลย”

ฉีเฉิงดื่มเบียร์ไปกรึ๊บนึง จากนั้นได้เงยหน้า พร้อมชายตามองมู่น่อนน่อนแวบนึง：“ไม่รู้อะไรเลย”

มู่น่อนน่อนถูกเขาทำเอาสำลัก

ช่างเถอะ อย่าถือสาฉีเฉิงเลย เมื่อครู่เขาได้ช่วยเธอไว้ อีกอย่างเธอก็อยากหลอกถามเขาด้วย

“ฉันไม่เคยเห็นของจริงสักหน่อย ในละครเล่นยังไง ก็ต้องมองเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว”มู่น่อนน่อนพิงไปที่ข้างหลัง ทำหน้าบริสุทธิ์ใจ

ฉีเฉิงหัวเราะเยาะทีนึง จู่ๆจากนั้นได้กดเสียงต่ำ ใช้เสียงที่สามารถได้ยินกันแค่สองคนพูดว่า：“คุณรู้หรือเปล่า？งานสุดท้ายที่ผมรับ คือเป็นครูสอนภาษาที่โรงเรียนมัธยมแห่งนึง ได้สอนอยู่สองปีเต็มๆ ถึงหาโอกาสลงมือเจอและสำเร็จงานนั้นได้”

ปกติตอนที่ฉีเฉิงพูดจา ดูแล้วก็ไม่ใช่คนที่รับมือง่าย

แต่นาทีนี้ตอนที่เขาใช้เสียงสงบนิ่งจนผิดปกติพูดเรื่องนี้ ทำให้มู่น่อนน่อนมีความรู้สึกกลัวจนขนลุกซู่

ฉีเฉิงที่เป็นนักฆ่า แต่กลับสามารถเป็นครูสอนภาษาที่มัธยมต้นแห่งนึง！สอนหนังสือมาสองปี ไม่ได้เผยพิรุธออกมาเลย

เพื่อฆ่าคนๆนึงแล้วเตรียมการสองปีเต็มๆ！

แต่ที่ยิ่งทำให้มู่น่อนน่อนช็อกคือ ฉีเฉิงยังมีความสามารถในการเป็นครูสอนภาษา！

ดูยังไง ก็ควรจะเป็นครูสอนพละมากกว่ามั้ง……

คงจะเพราะความประหลาดใจของมู่น่อนน่อนแสดงออกมาชัดเจนเกิน ฉีเฉิงแสยะยิ้มมมุปาก เผยสีหน้าที่เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้มออกมา：“สิ่งที่ผมเป็น ไม่น้อยกว่าเฉินถิงเซียวหรอก”

ทั้งสองกินปิ้งย่างเสร็จ ก็ได้ล่ำลาซึ่งกันและกัน

แต่หลังจากทั้งสองล่ำลากันแล้ว มู่น่อนน่อนพบว่าฉีเฉิงไม่ได้จากไป กลับกันได้คอยเดินตามอยู่ข้างหลังเธอ

“นายตามฉันมาทำไม？”มูาน่อนน่อนย่อมไม่คิดว่าฉีเฉิงกลัวเธอจะเกิดเรื่องอีก ก็เลยจะส่งเธอกลับบ้าน

ฉีเฉิงเอามือสองข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุม พร้อมใส่แมสกับหมวกอีกครั้ง ดูแล้วไม่ต่างกับคนธรรมทั่วไปในท้องถนนเลย

คิ้วที่เขาเผยอยู่ข้างนอกได้ขยับ เสียงอยู่ภายใต้การบดบังของแมสไม่ค่อยชัดเท่าไหร่：“ผมก็กลับบ้านไง”

มู่น่อนน่อนชี้ทางข้างหน้า：“นายก็ไปที่นี่？”

ฉีเฉิงขี้เกียจพูดมากกับเธอ ได้เดินแซงเธอไปข้างหน้าโดยตรง

มู่น่อนน่อนเดินตามหลังเขา มองดูเขาเข้าไปในชุมชนที่เธอพักอยู่ จากนั้นได้เข้าไปในตึกที่เธอพักอาศัยอยู่

หน้าลิฟต์ ฉีเฉิงได้ก้าวเข้าไปก่อน แล้วเรียกมู่น่อยน่อนที่ยืนอยู่ข้างนอก：“เฮ้ คุณจะไปไหม？”

มู่น่อนน่อนมองเขาแวบนึง จากนั้นได้ยกฝีเท้าเดินเข้าไป

เธอมองชั้นที่ฉีเฉิงกดแล้วม่านตาหดทันที

บังเอิญจังเลย ฉีเฉิงไม่เพียงพักตึกเดียวกันของชุมชนกับเธอ แถมยังพักอยู่ชั้นเดียวกันด้วย

ฉีเฉิงเห็นมู่น่อนน่อนไม่ได้กดชั้นที่จะไป จึงได้ถามเธอว่า：“ชั้นไหนครับ？”

มู่น่อนน่อนไม่พูดจา ฉีเฉิงหัวเราะเยาะทีนึง น้ำเสียงดูหมิ่นมาก：“ผู้หญิงที่ผมเคยเจอมาเยอะจนนับไม่ถ้วน คุณคิดว่าผมจะทำอะไรคุณงั้นเหรอ？”

มู่น่อนน่อนพบว่า ฉีเฉิงคนนี้ถ้าไม่พูดถึงอดีต นิสัยและความเคยชินของเขาไม่ต่างกับคนทั่วไปเลย

“ฉันไม่เคยคิดแบบนี้ แค่รู้สึกว่าบังเอิญเฉยๆ” มู่น่อนน่อนดึงสายตากลับ หลุบตาลงจ้องปลายเท้าของตัวเองไว้

จากนั้นทั้งสองก็ไม่พูดจากันอีก

ตอนที่ลิฟต์เปิดออก ทั้งสองได้ทยอยกันเดินออกมาจากลิฟต์ จากนั้นได้เดินไปยังห้องที่ทิศทางกลับกัน