ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 67

ตอนที่ 67 คุณอย่าขยับ ผมดูให้

จนกว่าใบหน้าทั้งสองข้างของมู่หวั่นขีนั้นได้บวมจนมองไม่ออกใบหน้าเดิมแล้ว เฉินถิงเซียวก็ยังสั่งให้หยุด

มีแต่มู่น่อนน่อนกลับทนเห็นไม่ไหวแล้ว เธอเตะเท้าเขาใต้โต๊ะเบาๆ แล้วเรียกเขาเบาๆ “เฉินเจียฉิน!”

เฉินเจียฉินหันมามองเธอ ก็เข้าใจว่าเธออยากให้เขาสั่งให้หยุด มือเรียวยาวของเขาเคาะบนโต๊ะไปสองที จากนั้นถึงได้เริ่มพูดอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก “พอแล้ว คุณมู่ช่างใจร้ายลงไปได้ ลูกสาวดั่งดอกไม้ ยังอดใจตีจนขนาดนี้”

ในน้ำเสียของเขาฟังทำนองแบบผู้ร้ายไม่ออกเลยสักนิด แต่กลับเหมือนเป็นท่านผู้ชมที่ดูตลกคนหนึ่งมากกว่า

มู่ลี่เหยียนรู้สึกคับข้องใจ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ เขาก้มหน้ามองมู่หวั่นขีทีหนึ่ง แล้วหลบหน้าหนีเลยทันที

ใบหน้าที่บวมเหมือนหัวหมูของมู่หวั่นขี ช่าง...ช่างเห็นเข้าตาไม่ได้

เฉินถิงเซียวมองมู่หวั่นขีทีหนึ่ง อ้าปากอย่างช้า “สั่งสอนลูกสาวตัวเองสมควรครับ แต่ก็ไม่สามารถใจร้ายขนาดนั้นเหมือนคุณมู่ ยังไงก็ต้องเหลือทางหลังให้ตัวเอง”

เฉินถิงเซียวได้ตามเป้าหมายแล้ว ขี้เกียจอยู่ต่อไป หันมองมู่น่อนน่อนที่อยู่ข้างๆ ทีหนึ่ง น้ำเสียงอ่อนโยนลงอย่างเห็นชัด “กินอิ่มหรือยังครับ? ”

มู่น่อนน่อนวางแผนเค้กฝักท้องในมือที่ยังไม่หมดลง เก็บความตกกลัวบนใบหน้าไว้ พยักหน้า “อิ่มแล้วค่ะ”

“ไปเถอะ” เฉินถิงเซียวพูดจบ ก็ลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก

มู่น่อนน่อนรีบหยิบกระเป๋าเดินตามไป

เฉินถิงเซียวตัวสูงขายาว ตอนที่มู่น่อนน่อนเดิมตามไป เขาก็ได้เดินไปพอไกลแล้ว

เธอกำลังจะวิ่งน้อยๆ ก็เห็นเขาหันกลับมาทันที จากนั้นยืมอยู่ที่เดิมไม่ขยับ ราวว่ากำลังรอเธอ

อาจเป็นเพราะวันนี้เกิดเรื่องเยอะไปหน่อย และอาจเป็นเพราะได้รับการกระทบจากเซียวชู่เหอ จุจุดวงตาเธอก็แดงอีกแล้ว

ตอนเด็ก เธอเคยถูกเซียวชู่เหอพาไปสถานที่เครื่องเล่น แต่ครั้งนั้นมีมู่หวั่นขีไปด้วย

เซียวชู่เหอมุ่งอยู่แต่ดูแลมู่หวั่นขี ไม่มีเวลาดูแลเธอ ตอนนี้เธอยังเด็ก เห็นอะไรพลางมีความสนใจไปหมด ต่อมาก็หลุดไปจากด้านหลังพวกเขาสองคน เธอจ้องมองเซียวชู่เหอหายไปจากทุ่มกลุ่มผู้คน ไม่แม้แต่หันกลับมามองเธอ

ในตอนนั้น เธอคาดหวังให้เซียวชู่เหอหันกลับมามองหาเธอมาก

เฉินถิงเซียวเห็นเธอยืนเหม่อกับที่ไม่ขยับ ขมวดคิ้วแล้วเดินกลับมา “คุณเป็นอะไรครับ? ”

มู่น่อนน่อนหลบหน้าเช็ดน้ำตา พอเงยหน้าอีกครั้ง นอกจากดวงตาแดงพลางดูความไม่ปกติอย่างอื่นไม่ออก

“ลมแรงไปหน่อย ฝุ่นเข้าตา”

เธอคิดว่าตัวเองคำโกหกที่ตัวเองสร้างนั้นจะถูก “เฉินเจียฉิน” พูดออกมา แต่ไม่คิดว่าเขาไม่เพียงไม่ ยังก้มตัวลงอย่างใส่ใจเรื่องนี้ “คุณอย่าขยับ ผมดูให้”

มู่น่อนน่อนยังอยู่กับความซาบซึ้งที่ “เฉินเจียฉิน” ช่วยตัวเองในเมื่อกี๊อยู่ เลยยืนนิ่งไม่ขยับ เงยหน้าให้เขาดูตาของเธอ

แต่เธอลืมไปว่า “เฉินเจียฉิน” แม้จะทำเรื่องดีเป็นบางครั้ง แต่ก็ไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษตัวจริง

เธอมอง “เฉินเจียฉิน” ที่ค่อยๆ ซูมกว้างเข้าตา ใบหน้าที่ยิ่งเข้าใกล้เรื่อยๆ ในใจมีความรู้สึกไม่ค่อยดี อยากหลบถอยออกไป

เฉินถิงเซียวมือเร็วรีบประคองท้ายทอยเธอไว้ ก้มหน้าแล้วจูบริมฝีปากเธอทีหนึ่ง พลางถอยออกไปอย่างเร่งรีบ

จากที่เขาจูบแล้วถอยออกไปนั้น ไม่เกินสองนาที

นานสักพักมู่น่อนน่อนถึงตั้งตัวกลับมา อยากปริปากด่าเขา แต่เมื่อกี๊เขาพึ่งช่วยเธอ

แต่ถ้าไม่ด่าเขา...เป็นไปไม่ได้!

“เฉินเจียฉิน!คุณช่วยเอาหน้าหน่อยได้ไหม!” มู่น่อนน่อนรู้ว่าตัวเองด่า “เฉินเจียฉิน” ก็จนคำพูดเลย

คิดวนไปมาก็นอกจากคำว่า “ไร้ความละอาย” “หน้าไม่อาย” เธอหาคำอื่นที่จะด่าเขาไม่ออกเลย

แต่เขาก็ยังไม่รู้จักผิด