ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 72

ตอนที่ 72 เเอบมีชู้ลับหลังเฉินถิงเซียว

เสิ่นชูหานหลังขับรถออกไปแล้ว มู่น่อนน่อนก็ไม่เห็นนักข่าวเหล่านั้นอีกเลย พลางพูดขึ้น “รบกวนเธอจอดรถหน่อยค่ะ ฉันจะลงรถ เรื่องวันนี้ของคุณเธอมาก”

เสิ่นชูหานจอดรถลงข้างทางอย่างเงียบๆ มู่น่อนน่อนยื่นมือไปเปิดประตู ลองเปิดไปสองครั้งก็เปิดไม่ออก

เธอหันไปมองเสิ่นชูหาน “ประตูรถถูกล็อคไว้แล้ว”

เสิ่นชูหานก็มองไปหาเธอด้วย สายตาดูแปลกๆ เหมือนกัน “น่อนน่อน เธอเลือกน้องชายเฉินถิงเซียว เลือกผมไม่ปลอดภัยดีเหรอ”

“??? ” นี่เธอเข้าใจความหมายเขาผิดเหรอ?

เห็นมู่น่อนน่อนไม่ได้พูดแทรกเขา น้ำเสียงเสิ่นชูหานยิ่งมั่นใจมากขึ้น “เราต่างรักใจยอม อยู่ด้วยกันมีความสุขมากแน่นอน ที่สำคัญคือผมจะไม่ให้ใครรู้เรื่องของเราด้วย”

“ฉันกับเธอ อยู่ด้วยกัน? ” มู่น่อนน่อนชี้เขาแล้วชี้ตัวเอง

เสิ่นชูหานพยักหน้า แสดงรอยยิ้มอันมีความมั่นใจของเขา ยื่นมือแล้วลูบหัวมู่น่อนน่อน “เธอเอาแต่เฝ้าเฉินถิงเซียวพิการนั่นเหนื่อยเกินไปแล้ว ผมเข้าใจเรื่องเธอกับน้องชายเขา ผมไม่โทษเธอ”

เหนื่อยเกินแล้ว?

พูดอย่างดูดีนัก ความหมายของเขาก็คือเธอเฝ้าเฉินถิงเซียวที่ทำอะไรไม่เป็นคนหนึ่ง เลยอดความเหงาไม่ไหวที่ไปหาน้องชายเฉินถิงเซียว!

คนที่เลวมักจะเอาความคิดนั้นไปคิดว่าคนอื่นก็เลวขนาดนั้นเลยเหรอ!

มู่น่อนน่อนสะบัดมือเขาที่ยื่นมาจับหัวเธอไว้ แล้วทำหน้ารังเกียจนัก “ความหมายของเธอคือ ให้ฉันลับหลังเฉินถิงเซียวมาชู้กับเธอเหรอ? ”

หัวข่าวในโซเชียลเสิ่นชูหานก็เห็นแล้ว เขารู้สึกว่ามู่น่อนน่อนทนความเหงาไม่อยู่ เลยได้ไปยุ่งเกี่ยวกับน้องชายเฉินถิงเซียว

มู่น่อนน่อนเดิมทีก็ชอบเขาอยู่แล้ว ถ้าเขามาหามู่น่อนน่อนก่อน มู่น่อนน่อนต้องทิ้งน้องชายเฉินถิงเซียวไปอย่างไม่ลังเล แล้วมาคบกับเขาแน่นอน

เสิ่นชูหานก็ไม่ได้ถือสาที่มู่น่อนน่อนหันหน้าหลบ แต่กลับพูดแรงมากขึ้น “เฉินถิงเซียวเดิมทีก็ไม่คู่ควรกับเธอ เราถึงจะรักกันจริง”

“ใครรักกันจริงกับเธอ คนที่รักกันจริงกับเธอคือมู่หวั่นขี เธอจะเปิดประตูไหม ไม่เปิดฉันแจ้งตำรวจแล้วนะ? ” มู่น่อนน่อนแนบติดประตูไว้แน่นๆ ทั้งหน้ามองเสิ่นชูหานอย่างระวัง

ทำไมก่อนหน้านี้เธอถึงสังเกตความวาดระแวงที่มีของเสิ่นชูหานเลย?

มู่น่อนน่อนที่มีกิริยาหลบหนีเขาแบบนี้ ทำให้เขารีบร้อนขึ้นบ้าง เขายื่นไปใกล้มู่น่อนน่อนอย่างเร่งเร็ว “มู่หวั่นขีจะเทียบเท่าเธอได้ยังไง!”

มู่น่อนน่อนไม่อยากไร้สาระกับเขา เอามือถือขึ้นมาแจ้งตำรวจ

เสิ่นชูหานในที่สุดก็ยังกลัวเสียหน้า ถอยระยะออกห่างไป แล้วเปิดประตูให้เธอ

มู่น่อนน่อนเปิดประตูรถจากรถ แล้วหันมามองเขา พูดด้วยความเหินห่าง “เสิ่นชูหาน เมื่อก่อนฉันชอบเธอ เธออาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ฉันชอบเธอในเมื่อก่อนคืออะไร เเต่หลังจากนี้ไปฉันไม่ชอบเธออีกแล้ว และจะไม่ยอมเป็นอะไรกับเธอลับหลังเฉินถิงเซียวแน่”

สีหน้าเสิ่นชูหานแย่ลงเยอะ มู่น่อนน่อนหันแล้วเดินจากไป ไม่ได้มองเขาอีกเลย

เดินไปได้ไม่ไกลมาก พลางมีรถคันหนึ่งจอดลงข้างเธอ

เธอคิดว่าเป็นเสิ่นชูหานอีกแล้ว รีบเดินห้าวอย่างไว้ขึ้น จนกว่าในรถนั้นมีเสียงคุ้นเคยดังออกมา

“คุณผู้หญิง...”

มู่น่อนน่อนหันไปด้วยใบหน้าตกใจ “สือเย่? พวกเธอกลับมาแล้วเหรอ? ”

สือเย่ในฐานะเป็นผู้ช่วยพิเศษของเฉินถิงเซียว ในสถานการณ์ปกติเเล้วเฉินถิงเซียวไปไหน เขาก็ตามไปที่นั่น

เฉินถิงเซียวหลังจากที่ไปต่างประเทศ เธอก็ไม่เคยเห็นสือเย่ปรากฏในคฤหาสน์อีก เลยคาดเดาว่าสือเย่น่าจากกลับมาพร้อมเฉินถิงเซียว

สือเย่ลงจากรถ พูดอย่างให้เกียรติ “ครับ คุณผู้ชายมอบหมายให้ผมมารับคุณผู้หญิงกลับบ้านครับ”

มู่น่อนน่อนมีความคาดหวังที่จะได้เจอเฉินถิงเซียวเล็กน้อย เเต่เธอรู้ดีเฉินถิงเซียวอาจจะยังคงหันหลังให้เธออย่างเดียว

ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น มู่น่อนน่อนก็ขึ้นรถไปอย่างดีใจเช่นกัน

หลังจากขึ้นรถแล้ว ความดีใจนั้นผ่านไป เธอก็สงบใจลง พลางนั่งต่อไม่ไหวแล้ว

เฉินถิงเซียวกลับมาในช่วงเวลานี้ทำไม?