ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 73

ตอนที่ 73 ตบจูบ

มู่น่อนน่อนเลิกคิ้วมองเขาไว้ “คุณออกไปแล้วไม่ใช่หรือ? ”

เฉินถิงเซียวไม่คิดว่ามู่น่อนน่อนจะทำอาหารเสร็จแล้วโยกขึ้นมาเร็วขนาดนี้ เกือบจะโดนจับได้แล้ว

เขาพูดอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ออกไปแล้วก็กลับมาได้หรือไง? ”

มู่น่อนน่อนยังคิดถึงข่าวในโซเชียลอยู่ เลยไม่มีอารมณ์โต้แย้งกับ “เฉินเจียฉิน” เธอพูดด้วยใบหน้าจริงจัง “คุณออกมา ฉันมีเรื่องคุยกับคุณ”

น้ำเสียงเธอมีความหนักใจหน่อย ใบหน้าที่จริงจังนั้นก็ดูทรงพลังอยู่เล็กน้อยเหมือนกัน เพียงแต่ว่าดวงตาแมวที่ทั้งโตทั้งสว่างนั้นตอนจ้องเฉินถิงเซียวไว้อย่างจริงจัง เขาไม่เพียงไม่รู้สึกความเย็นชาของเขา แต่กลับรู้สึกมีเสน่ห์

เขาเอามือล้วงกระเป๋าไว้ทั้งสองข้าง เดินตามเธออย่างไม่รีบไม่ร้อน

ตอนนี้จุดที่ไม่มีคนไปแน่นอนที่สุด ก็คือห้องรับประทาน

มู่น่อนน่อนพาเขามาถึงห้องรับประทาน เสียงอ่อนนั้นเเฝงความเย็นเรียบไว้ “เฉินเจียฉิน เพราะคุณ ตอนนี้ฉันกลายเป็นที่จับจ้องของผู้คน? ตอนนี้คุณพอใจแล้วใช่ไหม? ”

เธอช่างไม่เข้าใจจริงๆ ในใจ “เฉินเจียฉิน” กำลังคิดอะไรอยู่

ถ้าเขามีความสนใจต่อเธอจริงๆ ก็ต้องฉวยโอกาสลงมือกับเธอเเล้ว ในตอนที่ช่วยเธอกลับมาตอนเธอถูกมู่หวั่นขีวางแผนที่คลับจื่อจีน แล้ววางยาเธอในตอนนั้นแล้ว

แต่เขากลับไม่ได้ทำอะไรเธอเลย

แต่ในเวลาปกติก็มักจะมาวุ่นวายกับเธอนัก

เธอเคยเห็นพวกคนชายมากมายที่เล่นๆกับผู้หญิง แต่พวกเขาไม่ได้มาเสียแรงและเสียเวลาในตัวผู้หญิงพวกนั้น เพียงแค่เล่นสนุกไปชั่วแวบนั้น จากนั้นก็เข้าเรื่องเลย

ก็เพราะ “เฉินเจียฉิน” ในครั้งนั้นไม่ได้ลงมือกับเธอ เธอถึงรู้สึกว่า “เฉินเจียฉิน” ไม่ได้มีความคิดร้ายต่อเธอ

แต่ว่า ต่อจากนั้นเขาได้แต๊ะอั๋งเธอครั้งเล่าครั้งอีก ซึ่งนำความลำบากและความวุ่นวายมาให้เธอ

“ผมก็เช่นกันครับ ผมก็ถูกด่าจนแย่เหมือนกันไม่ใช่? ” เฉินถิงเซียวเอียงศีรษะ ทำหน้าไร้ความสนใจแต่แฝงความน่าสงสารอย่างชัด

ช่างไม่เอาหน้าจริงๆ

มู่น่อนน่อนจ้องเย็นเยือกเขาทีหนึ่ง “คุณคิดว่าฉันไม่อ่านคอมเม้นคนพวกนั้นเหรอ? พวกเขาด่าคุณตรงไหน? ต่างชมว่าหุ่นคุณดี ถอดผ้าแล้วต้องมีของแน่นอน!”

ช่างไม่เข้าใจพวกคนโซเชียลเลยจริงๆ ทำไมถึงได้ไม่ยุติธรรมแบบนี้ จะด่าก็ทั้งสองคนไปเลยสิ!

ทำไมเธอถูกด่า แล้ว “เฉินเจียฉิน” ถูกชม?

เฉินถิงเซียวทำตาหยีไว้ สายตาแลดูแปลกๆ แต่ก็พูดด้วยทำนองในกว้างนัก “ผู้หญิงพวกเธอดูออกแม้แต่สิ่งนี้เลย? แต่ถ้าเธออยากเห็น ผมสามารถถอดผ้าให้เธอมองดูได้นะ”

“...ฉันไม่อยากหรอก คุณอย่าเปลี่ยนเรื่อง!” มู่น่อนน่อนสังเกตเห็นว่า “เฉินเจียฉิน” เฉินเจียฉินกำลังเปลี่ยนเรื่องอยู่

“เฉินเจียฉิน” เหมือนจะไม่ได้ฟังคำพูดเธอ ก้าวเท้าเดินออกจากห้องทานอาหาร เสียงงัวเงีย “ง่วงจัง ผมไปนอนแล้ว”

มู่น่อนน่อนมีความหงุดหงิดบ้าง

หายใจเข้าลึกอย่างเครียดใจ เอามือถือออกมาส่งข้อความให้เฉินถิงเซียว “ฉันเอาอาหารไปให้ที่ห้องทำงานคุณแล้ว”

ผ่านไปสิบวินาที ฝั่งนั้นตอบกลับมาคำเดียว “อืม”

มู่น่อนน่อนรู้สึกหนักใจ เลยไม่ได้กินของลงไปเยอะ คาดว่าเฉินถิงเซียวคงกินเสร็จแล้ว เลยขึ้นไปชั้นบน

เคาะประตูเข้าไป เฉินถิงเซียวยังคงหันหลังให้เธอตามเคย

จานกับข้าวที่วางอยู่ในโต๊ะทำงานถูกกินจนกลิ้ง เธอจำได้ว่าก่อนหน้านี้ตอนเธอเอากับข้าวให้เฉินถิงเซียว เขาก็ทานจนหมดเลย

คิดแล้วอาหารของเธอคงจะถูกปากเขามาก

มู่น่อนน่อนถามด้วยความดีใจ “คุณจะทานผลไม้ไหมคะ? หรือว่าดื่มอะไรหน่อย? ”

“ไม่ต้อง” เสียงเฉินถิงเซียวยังคงแหบ ไม่มีเสียงแบบชายหนุ่มอยู่เลย

มู่น่อนน่อนยืนข้างทำตัวไม่ถูก รู้สึกใจไม่ดีไม่รู้จะพูดอะไร

จุจุ เฉินถิงเซียวก็ถามเธอ “คุณเป็นคุณนางตระกูลเฉิน ทำบทบาทตัวเองให้ดี เราก็จะไม่เป็นอะไร ไม่อย่างนั้น...”