ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 74

ตอนที่ 74 เธอไม่ใช่คนแบบนั้น

ณ บริษัทเสิ้งติ่ง ห้องทำงานท่านประธาน

กู้จือหยั่นเปิดประตูเข้ามา เห็นเฉินถิงเซียวที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ดันแว่นตาไปทีหนึ่ง แล้ววางเอกสารในมือลงไปบนโต๊ะเขาอย่างทางการ ล้อเรียบน้ำเสียงของเลขาไว้ “คุณเฉิน ตรงนี้ให้คุณเซ็นชื่อครับ”

เรื่องการส่งเอกสารแบบนี้ ส่วนมากคนทำเป็นเลขา

และเป้าหมายที่กู้จือหยั่นมาส่งเอกสารเองนั้นชัดเจนโดยไม่ต้องพูด

เป็นเพราะแบบนี้ เขาพึ่งวางเอกสารลง เฉินถิงเซียวก็ไล่เขาออกไปแบบเลือดเย็น “ออกไป”

กู้จือหยั่นตอนอยู่ตรงหน้าเฉินถิงเซียวก็ไม่เคยเอาหน้าอยู่เเล้ว

เขาเอาแว่นลง ปรายตามุดขึ้น แสดงความแกร่งที่ไม่ยอมแพ้แบบเพลย์บอยรวย

เขาส่ายหัว ทำหน้าอย่างน่าสงสาร “ถิงเซียว ผมช่างเห็นใจคุณ ไม่ง่ายกว่าจะแต่งงานได้ แต่ภรรยากับ “น้องชาย” ก็หักหลังคุณไปเลย ขอสัมภาษณ์หน่อย ตอนนี้คุณรู้สึกเป็นยังไง? ”

เฉินถิงเซียวเงยตามองเขา ดวงตามืดครึ้มเหมือนยิงเข้าไขกระดูกแบบเยือกเย็น “เธออยากไปพัฒนากิจการที่แอฟริกาใต้หรือ? ”

สีหน้ากู้จือหยั่นเปลี่ยนทันที รีบส่ายหัว “ไม่...ไม่อยากไปครับ!”

เขาไม่อยากไปแอฟริกาใต้หรอก!

“ยังไม่ไปให้พ้นอีก? ” เฉินถิงเซียวทำหน้าบึ้งไว้ ไม่อยากฟังเขาพูดเรื่องเลยสักนิด

แต่กู้จือหยั่นเป็นคนที่ชอบเสือกเรื่องแต่ไม่กลัวจะเกิดเรื่อง เขายังถามอย่างเสียดสีต่อ “ถ้ามู่น่อนน่อนหลงรัก “เฉินเจียฉิน” แล้วอดจะอะไรนั่นกับคุณไม่ได้ พอถึงตอนนั้น เกิดเขารู้ว่าคุณเป็น “เฉินถิงเซียว” ...”

เฉินถิงเซียวไม่แม้แต่คิด แทรกคำพูดเขาขาดขึ้นมา “เป็นไปไม่ได้”

“เป็นไปไม่ได้ที่จะรู้ว่าคุณเป็นเฉินถิงเซียว? คุณคิดว่าตัวเองจะปิดบังเรื่องนี้ได้อย่างผ่านไปทั้งชีวิตเหรอ? ” ในใจกู้จือหยั่น เฉินถิงเซียวเป็นคนที่เก่งเยี่ยมยอด แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเขาจะเก่งถึงขั้นนั้นได้

“เขาไม่ใช่คนแบบนั้น”

เฉินถิงเซียวพูดออกมาอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า แต่กลับทำให้กู้จือหยั่นเข้าใจความหมายของคำพูด

เขายื่นมือขึ้นมาปัดตรงหน้าจมูกอย่างโอเวอร์ แล้วพูดแบบว่ารู้ดี “คุณแค่บอกเขาไปนานแค่ไหนเอง ก็บอกว่าเขาไม่ใช่คนแบบนั้น ผมเหมือนได้กลิ่นเหม็นเน่าเปรี้ยวๆ อะไรบางอย่าง...”

ฟู้ถิงซีเดินเข้ามาจากข้างนอก กำลังได้ยินครึ่งหลังของคำพูดกู้จือหยั่นพอดี เลยสงสัยถามขึ้น “อาไร่เหม็นครับ? ”

กู้จือหยั่นพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนลึกลับ “ยังไงก็ไม่ใช่กลิ่นเปรี้ยวเหม็นในตัวพวกเรา เราเป็นคนโสด กลิ่นสดชื่นเบาๆ ”

ฟู้ถิงซีในฐานะเป็นชายซื่อตรงนัก ใบหน้ามึนงงไม่เข้าใจความหมายกู้จือหยั่น

กู้จือหยั่นเหลือกตาอย่างไม่ดั่งใจ “กลิ่นเหม็นเปรี้ยวของความรักไง นี่ยังไม่รู้เหรอ สมควรแล้วที่โดดเดี่ยว!”

ฟู้ถิงซีที่โดนแม่โทรมาเร่งให้หาแฟนทุกแทบเดือนตั้งแต่หลายปีก่อนแล้ว เลยช่างเซนซิทีฟกับเรื่องนี้มาก

ฟู้ถิงซีขำ พูดอย่างคมเฉียบแรงกระตุ้น “คนที่เฝ้าตั้งแต่เด็กจนโต พอกำลังจะเอาเข้าปากก็วิ่งหนีแล้ว รู้สึกยังไง? ”

กู้จือหยั่นทำหน้าเข้มไว้ พุ่งเข้าไปตีฟู้ถิงซีหนักๆ แถมยังพูดโหดๆ “วันนี้ผมเข้ามาแล้ว ก็ไม่คิดจะรอดออกไปได้”

กู้จือหยั่นมีผู้หญิงที่โตด้วยกันตั้งแต่เด็ก ได้ยินว่ากินอยู่ในปากแล้ว ยังทำให้คนเขาหนีไปแล้วด้วย

เฉินถิงเซียวคิดๆ แล้วอาจจะเป็นดาราน้อยคนที่ชื่อเสิ่นเหลียงสินะ

ที่ความสัมพันธ์ดีกับมู่น่อนน่อนมาก เขาพึ่งจำชื่อนี้ได้ในช่วงนี้เอง

กู้จือหยั่นในเมื่อก่อนเป็นไม่เอาไหน เรื่องการตีกันไม่แพ้ใคร ตีกับฟู้ถิงซีไปพอนาน สุดท้ายใช้การเตือนโดยเขาตีจนฟู้ถิงซีล้มไปที่พื้นแล้วเป็น

เฉินถิงเซียวคุ้นเคยกับสถานการณ์แบบนี้นานแล้ว เพียงแค่รอสองคนตีกันเสร็จก็เงยตาขึ้น “เก็บเรียบร้อยแล้วค่อยออกไป”

สองคนเลยต้องทำทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้วออกไป