ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 81

ตอนที่ 81 เหมือนรู้จักเธอตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว

เพราะเสิ่นเหลียงจะกลับมาแล้ว มู่น่อนน่อนอารมณ์ดีทั้งวันเลย

ที่บริษัทงานค่อนข้างเยอะ มู่หวั่นขีก็ไม่ได้มาหาเรื่องเธอ

ก่อนเลิกงาน เธอได้โทรบอกสือเย่ว่าไม่ต้องมารับเธอ เธอมีนัดทานข้าวกับเพื่อน

ออกจากบริษัทมู่ซื่อ มู่น่อนน่อนก็นึกถึงว่าต้องทำกับข้าวให้“เฉินเจียฉิน”ทาน

เธอยืนอยู่ที่ข้างถนน หยิบมือถือออกมาโทรหา“เฉินเจียฉิน”

หลังจากโทรติด แค่ดังขึ้นทีนึง ก็ถูกคนรับสายแล้ว

“มีอะไร?”

เสียงของ“เฉินเจียฉิน” ค่อนข้างทุ้มต่ำ อยู่ในสายฟังแล้วยิ่งมีแรงเสน่ห์

มู่น่อนน่อนฟังเสียงเขาชินแล้ว แต่ก็ยังเหม่อลอยไปครู่นึง เธอพูดว่า: “คืนนี้คุณจะกลับไปทานข้าวที่บ้านมั้ยคะ?”

เขาย้อนถาม: “ไม่งั้นล่ะ?”

มู่น่อนน่อนอธิบายให้เขาฟังด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล: “คืนนี้ฉันนัดทานข้าวกับเพื่อนที่นอกบ้านค่ะ”

ในสายเงียบไปครู่นึง เสียงของเขาก้องมาอย่างเบาๆ แฝงด้วยความเยือกเย็นที่แปลกประหลาด: “นัดกับเสิ่นชูหานเหรอ?”

มู่น่อนน่อนยกมุมปาก คนๆนี้นี่ประสาทชัดๆ “ผู้หญิงค่ะ!” มู่น่อนน่อนกัดฟัน:“ถึงแม้ฉันรับปากว่าจะทำกับข้าวให้คุณทาน แต่ฉันไม่ใช่คนรับใช้ของที่บ้าน ฉันก็ต้องการมีสังคมและเพื่อนของฉันเหมือนกัน”

จู่ๆท่าทีของ“เฉินเจียฉิน”นุ่มนวลลงเยอะ เขาพูดเบาๆ: “อ๋อ คุณไปเถอะ”

หลังจากวางสาย เฉินถิงเซียวมองกู้จือหยั่นทีนึง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “เมื่อกี๊นายบอกว่าคืนนี้มีนัดทานข้าวไม่ใช่เหรอ?”

“นายไม่ไปไม่ใช่เหรอ?” กู้จือหยั่นมองเขาด้วยความประหลาดใจ ปกติเฉินถิงเซียวแทบจะไม่ร่วมงานพบปะทานข้าวอะไรเลย

ฟู้ถิงซีที่อยู่ข้างๆรู้ข้อมูลเชิงลึกทั้งหมดตั้งนานแล้ว: “เพราะคืนนี้เมียของเขาไม่ทานข้าวที่บ้าน”

“ก็มีแต่นายแหละที่พูดมาก” เฉินถิงเซียวชายตามองฟู้ถิงซีทีนึง ฟู้ถิงซีหันหลังเดินออกไปอย่างเงียบๆ

...................

ตอนที่มู่น่อนน่อนนั่งรถไปที่โรงแรมจีนติ่ง ไม่เห็นเสิ่นเหลียงเลย

เธอกำลังหยิบมือถือขึ้นมาจะโทรหาเสิ่นเหลียง ตรงหน้าก็มีผู้หญิงที่แต่งตัวมิดชิดมากเดินมาหา

มู่น่อนน่อนถามอย่างยั้งความคิดคำนึง：“เสี่ยวเหลียง?”

เสิ่นเหลียงดึงแว่นตาดำลงมานิดหน่อย มองดูรอบๆอย่างลับๆล่อๆทีนึง:“ใช่ ฉันเอง”

เธอพูดจบ ก็ดึงมู่น่อนน่อนไปที่ทิศทางของประตูด้วย พร้อมถามเธอด้วย: “เธอสามารถเข้าไปได้เหรอ?”

เสิ่นเหลียงย่อมรู้อยู่แล้วว่าโรงแรมจีนติ่งเป็นคลับเฮาส์ไฮคลาสต้นๆของเมืองหู้หยาง ให้ความสำคัญกับการความเป็นส่วนตัวมาก ดังนั้นไม่ใช่ใครๆก็จะสามารถเข้าไปอย่างเรื่อยเปื่อย

มู่น่อนน่อนพยักหน้า: “เข้าไปได้สิ ฉันเคยมาทานข้าวที่นี่”

นาทีนี้ทั้งสองกำลังเดินมาถึงที่หน้าประตูพอดี เบลบอยพอเห็นมู่น่อนน่อน แม้แต่คำว่า“ยินดีต้อนรับ”ก็ตะโกนเสียงดังขึ้นเยอะเลย เป็นมิตรไมตรีมาก

หลังจากเข้าไป เสิ่นเหลียงถอดแว่นดำลง ดึงผ้าพันคอที่ห่อหุ้มครึ่งค่อนหน้าออก สำรวจมู่น่อนน่อนตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างละเอียด: “ฉันแค่ไปถ่ายละครกลับมา เธอก็ถอดรกเปลี่ยนกระดูก.....มาทั้งตัวเลยเหรอเนี่ย?”

เสิ่นเหลียงกับมู่น่อนน่อนรู้จักกันมานานหลายปีแล้ว แต่เวลาส่วนใหญ่ มู่น่อนน่อนล้วนมีหน้าตาที่หน้า“ขี้เหร่” เธอก็ดูจนชินแล้ว

ครั้งก่อนตอนที่เธอกลับกองถ่าย ถึงแม้มู่น่อนน่อนก็คืนสู่โฉมหน้าเดิมแล้ว แต่ว่าเท่าที่เธอดูก็แค่เปลี่ยนกลับมาเป็นโฉมหน้าเดิมเฉยๆ พอห่างกันสักพักมาดูอีกที บุคลิกของมู่น่อนน่อนเหมือนจะเปลี่ยนมาดูดีขึ้นเยอะเลย

ทั้งสองได้เข้ามาในลิฟท์แล้ว มู่น่อนน่อนส่องกระจกที่ผนังของลิฟท์: “เปล่านี่ ก็เหมือนเมื่อก่อนนี่แหละ”

เสิ่นเหลียงยืนที่ข้างกายเธอ จู่ๆได้เปิดปากพูดคำนึง: “เอางี้มั้ย เธอก็มาแสดงละครเถอะ ไม่แน่อาจจะดังกว่าฉันก็ได้”

“เป็นวงการที่ซับซ้อน น้ำลึก ไม่ไป”

“……”

...................

ทั้งสองได้หาที่นั่งลงและสั่งอาหาร

มู่น่อนน่อนลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ