ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 82

ตอนที่ 82 กลับไปพร้อมกัน

มู่น่อนน่อนเคยเห็นเสิ่นเหลียงจัดการกู้จือหยั่นแล้ว ดังนั้นก็เห็นบ่อยจนไม่ประหลาดใจแล้ว

เธอมองไปยังฟู้ถิงซีที่ยืนอยู่ข้างกายของ“เฉินเจียฉิน” ยิ้มและทักทายกับเขา: “คุณฟู้”

ฟู้ถิงซีก็พยักหน้าเล็กน้อย ถือเป็นการตอบรับ

เฉินถิงเซียวไม่ได้สังเกตที่มู่น่อนน่อนพูดคือ“ทำไมพวกคุณก็อยู่นี่ได้”

“ก็”ของที่นี่ แสดงให้เห็นว่าก่อนหน้านี้เธอได้เจอคนรู้จักคนอื่นแล้ว

มู่น่อนน่อนไม่มีเพื่อนเยอะ ยิ่งไปกว่านั้นแถมยังเป็นเพื่อนที่สามารถมาโรงแรมจีนติ่งด้วย

เฉินถิงเซียวแววตาระยิบระยับ เดินมาที่ตรงหน้าของมู่น่อนน่อน มองเธอจากที่สูงลงมาที่ต่ำ: “คุณมาทานข้าวกับเพื่อนที่จีนติ่ง ทำไมไม่บอกผมล่วงหน้า?”

มู่น่อนน่อนสีหน้าประหลาดใจ: “นี่มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?”

กู้จือหยั่นถูกเสิ่นเหลียงกระทืบทีนึงก็ไม่โกรธ แถมยังพูดด้วยรอยยิ้ม: “พวกคุณได้ทานข้าวหรือยังครับ? ยังทานไม่อิ่มแน่ๆเลย จะไปทานกับพวกเราอีกหน่อยมั้ย คนเยอะคึกคักดี........”

“ไม่ต้องแล้วค่ะ พวกเราทานอิ่มแล้วค่ะ”

มู่น่อนน่อนปฏิเสธได้อย่างเด็ดขาดมาก

ยากที่เฉินถิงเซียวจะพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน: “ไปทานด้วยกันเถอะ เดี๋ยวจะได้กลับบ้านพร้อมกัน”

ที่จริงคนอย่างมู่น่อนน่อนใจอ่อนมาก ยากที่จะได้ยินเขาพูดจาอ่อนโยน จึงลังเลไปครู่นึง

อาศัยตอนที่เธอลังเลอยู่ เฉินถิงเซียวก็ได้ดึงเธอเข้าไปในห้องอาหารโดยตรงแล้ว

มู่น่อนน่อนก็ไม่ได้สำออย เพราะกลับไปก็สามารถติดรถเขาไปด้วย แต่ว่าการที่ถูกเขาดึงก็น่าเกลียดเกินไป

“คุณปล่อยค่ะ ฉันเดินเอง”

“เฉินเจียฉิน” เงยหน้ามองเธอทีนึง ไม่ได้พูดอะไรก็ปล่อยเธอโดยตรงเลย

มู่น่อนน่อนหันไปมองเสิ่นเหลียง เสิ่นเหลียงก็ได้เดินตามมาอยู่

แต่ว่า สีหน้าที่รอดูละครสนุกๆในแววตาเธอนั้น ทำให้มู่น่อนน่อนเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี นาทีต่อมา เธอก็รู้สึกได้ว่ามือถือของตัวเองกำลังสั่น

เธอหยิบมาดู พบว่าเสิ่นเหลียงเป็นคนส่งข้อความมาให้เธอ

“ลูกพี่ลูกน้องเผด็จการสุดๆ! ฉันหลงในความหล่อซะแล้ว!”

“ฉันว่าเธอสามารถพิจารณาลูกพี่ลูกน้องคนนี้ดูหน่อย หน้าตาดีหุ่นก็ดี!”

มู่น่อนน่อน: “……”

ลำบากเสิ่นเหลียงจริงๆแล้วที่สามารถดูจากภายนอกว่า“เฉินเจียฉิน”หุ่นดี

เธอส่งอิโมจิรูป [เอาหน้าหน่อย]ให้เสิ่นเหลียง

เสิ่นเหลียงส่งอิโมจิ[ไม่สนใจ]ให้อย่างไม่ยอมแพ้

มู่น่อนน่อนยิ้มให้เธออย่างลึกลับ ส่งข้อความให้เธอข้อความนึง: “กู้จือหยั่นก็ไม่เลวนะ หน้าตาดีหุ่นก็ดี แถมยังมีตังค์ด้วยลองพิจารณาดูหน่อยมั้ย?”

ทีนี้เสิ่นเหลียงไม่ตอบข้อความเธอแล้ว แต่ใช้ตาจ้องมองเธอ

กว่าจะกลับมาถึงห้องอาหารไม่ใช่ง่ายๆ

เดิมทีเฉินถิงเซียวและพวกมาเพราะมีนัดทานข้าว แต่เพราะมีมู่น่อนน่อนและเสิ่นเหลียงอยู่ พวกเขาจึงไม่ได้ไปร่วมทานข้าว แต่ได้เปิดห้องของตัวเอง ทานข้าวอย่างเรียบง่ายก็กลับเลย

มู่น่อนน่อนกับเสิ่นเหลียงทานมาแล้ว ก็เลยสั่งผลไม้มาทานย่อยอาหารหน่อย

...................

ทางฝั่งของซือเฉิงหยู้ก็เพิ่งทานข้าวเสร็จพอดี ตอนที่ผู้ช่วยเข้ามา โน้มไปกระซิบที่ข้างหูเขา: “เมื่อกี๊ฉันเห็นคุณชายเฉินก็มาเหมือนกันค่ะ”

“คุณชายเฉิน”ที่ผู้ช่วยพูดถึง ก็คือเฉินถิงเซียว

ซือเฉิงหยู้ลุกขึ้นเดินไปข้างนอก: “งั้นฉันต้องไปทักทายสักหน่อยแล้ว”

เดินมาถึงหน้าห้องอาหาร เขาผลักประตูเข้าไป แว๊บแรกก็เห็นเฉินถิงเซียว

เขากำลังจะเปิดปากพูด จู่ๆสายตาหันไปมองเห็นมู่น่อนน่อน

เฉินถิงเซียวก็คิดไม่ถึงว่าซือเฉิงหยู้จะอยู่ที่นี่ เขามองมู่น่อนน่อนอย่างไม่ทิ้งร่องรอยก่อนทีนึง เธอกำลังก้มหน้าดูมือถือกับเสิ่นเหลียงอยู่

จากนั้น เขาถึงหันมามองซือเฉิงหยู้อีก และเป็นคนเปิดปากพูด: “ราชาภาพยนตร์ซือก็อยู่ที่นี่เหรอ?”

พอพูดออกมาปุ๊บ ในหัวของเขาก็มีคำว่า“ทำไมคุณก็อยู่ที่นี่ด้วย”ของมู่น่อนน่อนแว๊บผ่าน สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อยอย่างไม่สามารถสังเกตเห็น