ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 92

ตอนที่ 92 ตามใจเธอ

“เฉินเจียฉิน”ได้ฟังคำของมู่น่อนน่อน แววตาแฉลบประกายด้วยความตกตะลึง เขามองดูเธออย่างครุ่นคิด แต่ก็พูดเสียงเรียบออกมาเพียงคำเดียว“ไปเถอะ”

มู่น่อนน่อนเดินตามหลังเขา เธอรู้สึกสับสนพอตัว

ทุกคนมักถูกสับหลอกด้วยเรื่องของความรักความรู้สึกกันทั้งนั้น ตอนนี้เวลาเธอเห็น“เฉินเจียฉิน”เธอก็ไม่ได้รู้สึกเกลียดอะไรแล้ว กลับรู้สึกขอบคุณและศรัทธาด้วยซ้ำ ถ้าเขาไม่ใช่น้องชายของเฉินถิงเซียว และถ้าหากว่าเธอไม่ได้แต่งงานกับเฉินถิงเซียว……

แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ปัญหาก็มักจะวกกลับไปที่จุดเริ่มต้น

ถ้าเธอไม่ได้แต่งให้กับเฉินถิงเซียว สำหรับสถานภาพในตัวเธอแล้ว ชาตินี้ทั้งชาติคงไม่มีวันได้คบหากับ“เฉินเจียฉิน”เป็นแน่

มันเป็นปัญหาที่แก้ไม่ตก โชคชะตาก็มักจะน่าขันและก็น่าเพลียใจแบบนี้แหละ

ทั้งคู่ขึ้นรถไป จู่ๆ “เฉินเจียฉิน”ก็เอ่ยปากขึ้นถามเธอ“คุณจะเอาการ์ดดำนั่นกลับมายังไง

เหรอ”

มู่น่อนน่อนยิ้ม“ต้องมีวิธีอยู่แล้วล่ะ”

“คุณไม่กลัวว่าพี่ชายจะเอาเรื่องเหรอ”“เฉินเจียฉิน”ลองถามหยั่งเชิง

“ถ้าเขาคิดจะเอาเรื่องล่ะก็ เมื่อคืนคงเรียกฉันไปสอบปากคำแล้วล่ะ”รอยยิ้มบนใบหน้า

ของมู่น่อนน่อนค่อยจางลง“เขาใจกว้างขนาดนี้ ฉันก็ต้องหาทางเอาบัตรใบนั้นมาคืนเขาอยู่แล้วล่ะ”

เดิมทีคิดว่า เฉินถิงเซียวจะให้เธอเก็บบัตรนั้นไว้ เป็นการยอมรับในตัวตนของเธออีกรูปแบบหนึ่ง

มาดูตอนนี้ คิดว่าน่าจะเพราะเขาไม่ไยดีบัตรดำใบนั้นแล้วมากกว่า

เฉินถิงเซียวจับประเด็นสำคัญคำว่า：คืนให้เขา

ตอนที่เขาเอามือถือให้กับเธอนั้น บอกไปว่า“เฉินถิงเซียว”เป็นคนซื้อ เธอถึงได้รับไว้อย่างดีอกดีใจ

ในตอนที่เขาให้บัตรดำกับเธอนั้น เธอไม่เพียงแต่จะไม่รับ ยังเอาไปให้“เฉินถิงเซียว” อีกต่างหาก “เฉินถิงเซียว”ให้เธอรับบัตรดำไว้ เธอยังเอาไปรูดอีกที

ก่อนหน้านี้ เฉินถิงเซียวให้ของกับเธอ เธอก็รับไว้อย่างยินดีปรีดา

แต่ว่าตอนนี้ เธอกลับเอาบัตรดำนี้คืนให้กับเฉินถิงเซียว

ในที่สุดเธอก็หมดความอดทนกับ“พื้นหน้าบางด้านของเฉินถิงเซียว” แล้วตัดสินใจกลับไปอยู่ข้าง“เฉินเจียฉิน”อย่างนั้นเหรอ

การรับรู้ในครั้งนี้ เฉินถิงเซียวดีใจไม่ออก แต่สีหน้ากลับแย่ลงไปอีก

……

เสิ่นเหลียงถ่ายละครหาเงินได้ไม่น้อย แต่ก็ใช้เงินมาก

ทุกครั้งที่ออกไปเที่ยว ก็ใช้ไปเป็นแสน บางทีถ้าอารมณ์ดีก็ใช้ไปเป็นล้าน

แม้ว่าลักษณะการใช้เงินของมู่น่อนน่อนกับเสิ่นเหลียงจะไม่ค่อยเหมือนกัน แต่เธอคิดว่าผู้หญิงที่หาเงินใช้เอง จะใช้ยังไงก็ได้

ทั้งคู่ดูเหมือนจะเดินเที่ยวกันอยู่วันหนึ่ง ในตอนพลบค่ำ มู่น่อนน่อนรีบดึงเสิ่นเหลียงให้ไปกินข้าวเย็นแล้วค่อยแยกกัน

เมื่อกลับมาถึงคฤหาสน์ มู่น่อนน่อนเปิดประตูเข้ามาก็เห็น“เฉินเจียฉิน”

“คุณกินข้าวแล้วหรือยัง ถ้ายังไม่กินฉันไปทำให้”ในใจคอยพะวงว่าจะทำอาหารให้“เฉินเจียฉิน” เธอจึงรีบบึ่งกลับมา

ตอนนี้เพิ่งเป็นเวลาหกโมงเย็น

“เฉินเจียฉิน”เงยหน้าขึ้น สีหน้าแววตาแสดงความรู้สึกที่ว่า“สะดุ้งที่ได้รับการเอาใจ”ประมาณนี้

เขากระแอมไอออกมา จากนั้นจึงพูดออกมาอย่างจริงจังว่า“ยังไม่ได้กิน”

เส้นเลือดบนใบหน้าของบอดี้การ์ดกระตุกขึ้นทีหนึ่ง เขาจะไม่ยอมบอกคุณนายน้อยแน่ๆ ว่าคุณชายเพิ่งกินข้าวกลับมา

พอมู่น่อนน่อนทำอาหารเสร็จ เอาออกมาวางไว้ในถาด แล้วให้บอดี้การ์ดยกไปให้เฉินถิงเซียว

“เฉินเจียฉิน”ยังไม่ได้กินข้าวเลย เฉินถิงเซียวก็คงจะยังไม่ได้กินเหมือนกัน

จากนั้นเธอจึงกลับไปที่ห้องของตนเอง

เฉินถิงเซียวนั่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะกินข้าว มองดูอาหารที่พร้อมทั้งรูปรสกลิ่นเสียง จึงออกปากถามบอดี้การ์ดที่รินน้ำให้“นายคิดว่าคุณนายน้อยไม่เหมือนเดิมตรงไหน”

บอดี้การ์ดตั้งใจคิดอย่างจริงจัง พูดออกมาอย่างตรงไปตรงมาว่า“เมื่อก่อนเวลาคุณนายน้อยกลับมาก็มักจะถามก่อนเลยว่าคุณชายอยู่บ้านหรือเปล่า แต่วันนี้ไม่ได้ถามครับ”

คำว่า“คุณชาย”ที่บอดี้การ์ดหมายถึงคือ“เฉินถิงเซียวผู้ไม่เคยปรากฏหน้าค่าตา”

พอบอดี้การ์ดพูดจบ ตัวเองก็รู้สึกว่ายังไม่ค่อยชัดเจนนัก จึงพูดอธิบายว่า“คุณชายที่ผมหมายถึงไม่ใช่คุณนะครับ แต่เป็น’คุณชายคนนั้น’ คุณนายน้อย……”

พูดอยู่เป็นนานสองนาน บอดี้การ์ดรู้สึกว่าชักจะซับซ้อนขึ้นทุกที