ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 36

“ไอ้ห่า！แกมันปีศาจชัด ๆ”

ฟู่อินโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ นังสารเลวคนนี้ริอ่านยั่วลู่ฮั๋วต่อหน้าคู่หมั้นอย่างฉันเชียวหรือ！

เพื่อจับลู่ฮั๋วมาครอบครอง เธอสลัดความคุ้นชินในเมือง S แล้วตามเขามาที่เมืองฟาง ซึ่งตอนนั้นเธอใช้มารยาร้อยเล่มเกวียนและความทุ่มเทไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ จึงจะได้หมั้นหมายกับเขาในที่สุด

ความรักที่เธอมีต่อเขา ผู้หญิงบนโลกนี้คงมีไม่เท่าเธออีกแล้ว

ทว่าลู่ฮั๋วมักจะบ่ายเบี่ยงการพบหน้ากับเธอทุกครั้ง ให้ฮัวหยุนใช้เหตุผลร้อยแปดปฏิเสธเธอ ครั้งนี้ก็ยังคงอ้างว่ายุ่งอยู่ แต่สิ่งที่เขาเรียกว่ายุ่งคือการกินข้าวกับนังสารเลวคนนี้หรือ？！

ฟู่อินยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น ความโหดร้ายปรากฏบนใบหน้าที่แต่งได้อย่างประณีต เธอจ้องเขม็งเซิงเกอ ง้างมือขึ้นเตรียมพร้อมที่จะตบเต็มกำลัง

เซิงเกอไม่ขยับ ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

จากนั้น

ฟู่อินยังไม่ตบไปโดนแม้แต่เส้นผมของเซิงเกอก็ถูกจับไว้

ฮัวหยุนจับข้อมือเธอไว้ กล่าวเสียงเข้มขรึมว่า“คุณฟู่ ที่นี่คือangleนะครับ ไม่ใช่สถานที่ตบตีกัน ขอให้คุณสำรวมด้วยครับ”

ฟู่อินอยากชักมือกลับ ทว่าแรงของเธอมีหรือจะต้านแรงของฮัวหยุนไหว

เธอกล่าวด้วยความเดือดดาล“คุณปล่อยนะ คนหน้าไม่อายอย่างมัน ฉันอยากตบก็จะตบ ถ้าคุณขวางอีก ฉันจะจัดการคุณด้วยเลย”

ใบหน้าฮัวหยุนค่อย ๆ มืดครึ้มขึ้นมา ยังคงไม่ปล่อยมือ“คุณฟู่ครับ ประธานลู่อยู่ข้างใน คุณอยากทำให้เป็นเรื่องใหญ่หรือครับ หากท่านประธานออกมาก็จะเห็นคุณในสภาพผู้หญิงนิสัยร้ายนะครับ？”

ผู้หญิงนิสัยร้าย？！

เธอเป็นถึงคุณหนูรองแห่งฟู่ซื่อกรุ๊ปในเมืองS เป็นคุณหนูที่เพียบพร้อมตั้งแต่ลืมตาดูโลก เธอจะทำลายภาพลักษณ์ของตัวเองต่อหน้าลู่ฮั๋วได้อย่างไร

เห็นเธอค่อย ๆ ได้สติกลับคืนมา เพลิงโทสะก็ดับวูบไป ฮัวหยุนจึงปล่อยมือ

เซิงเกอเห็นอีกฝ่ายโกรธ ทว่ากลับสามารถอดกลั้นไว้ได้ จึงอดหัวเราะเยาะไม่ได้

“ได้ยินมาว่า คุณหนูรองฟู่เป็นคนชอบใช้อำนาจบาตรใหญ่ทุกเรื่อง” เธอหัวเราะพร้อมกับส่ายหน้า พูดต่อไปว่า “วันนี้ได้เห็นกับตา แต่ทำตัวเป็นเต่าหัวหด ไม่สมคำร่ำลือเลย”

“แก”

ฟู่อินโกรธแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว ข่มอารมณ์อยากฉีกกระชากอีกฝ่ายไว้ สุดท้ายได้แต่มองเธอเข้าลิฟต์อย่างสำราญใจ และหายลับไปจากสายตา

ยังคงอารมณ์เสียเช่นเดิม

นังสารเลวนี้ทำไมถึงกล้าท้าทายเธอแบบไม่ยำเกรงอะไรเลย？！

ถ้าฆ่านังสารเลวคนนี้ไม่ได้ เธอก็จะไม่ใช้นามสกุลฟู่！

เมื่อความแค้นบังหน้า เธอปรับอารมณ์ให้คงที่เสร็จแล้วก็มีชื่อคนหนึ่งโผล่ขึ้นมาบนสมอง

ฟู่อินไปที่โรงพัก และขอเข้าพบผู้หญิงคนหนึ่ง

สักพัก ผู้หญิงสวมชุดนักโทษสีน้ำเงิน เส้นผมรุงรัง ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือด ถูกตำรวจพามายังห้องเยี่ยมญาติ

แม้จะมีกระจกขวางทัศนียภาพ ทว่าฟู่อินก็ยังคงสะดุ้งตกใจ บังจมูกด้วยจิตใต้สำนึก กล่าวด้วยน้ำเสียงรังเกียจว่า “ข่งซู แค่ไม่กี่วัน เธอก็มอมแมมขนาดนี้แล้วเหรอ？”

ข่งซูเลียริมฝีปากอันแห้งแตก จ้องเธอด้วยความเคียดแค้น“ถ้าแกไม่รีบตัดความสัมพันธ์กับฉัน ฉันจะกลายเป็นแบบนี้เหรอ？”

สองวันก่อนข่งซูขอร้องให้ตำรวจติดต่อฟู่อินให้มาประกันตัวเธอ ทว่าฟู่อินไม่เพียงแต่ปฏิเสธการเข้าพบเธอ ซ้ำร้ายยังให้เธอรับเคราะห์เป็นผู้บงการเรื่อง ยิ่งไปกว่านั้นยังยัดเงินให้ตัดสินคดีเธอโดยด่วนอีกต่างหาก

พรุ่งนี้เธอก็ต้องย้ายเข้าเรือนจำแล้ว ไม่รู้ว่าชาตินี้จะมีโอกาสเห็นดวงตะวันอีกไหม

เดิมทีเธอคิดว่าลู่เซิงเกอคือศัตรูตัวฉกาจของเธอ ทว่าความจริงแล้วฟู่อินถึงจะเป็นปีศาจที่ดันเธอลงนรก

ฟู่อินขมวดคิ้วมุ่น ยังคงใช้นิ้วปิดจมูก ซึ่งมีกระจกกั้นไว้สองชั้น ใช้กระบอกเสียงในการสื่อสาร

“เรื่องนี้ฉันก็จนปัญญา ฉันไม่ระวังทำให้คนในครอบครัวรู้ พวกเขาไม่ให้ฉันเปื้อนมลทิน ดังนั้นเธอจึงต้องเสียสละ”

“แต่เธอวางใจได้ ฉันจะช่วยเหลือเธอ รับรองว่าชีวิตของเธอจะสุขสบายแน่ แต่ต้องมีเงื่อนไขแลกเปลี่ยน เธอต้องเล่าเรื่องของเซิงเกออย่างละเอียดให้ฉันฟัง”

เธอยิ้มอย่างมั่นใจว่าจะได้ในสิ่งที่ปรารถนา“ว่าไง？คุ้มใช่ไหม？”

ทว่าคิดไม่ถึงว่าข่งซูจะแหงนหน้าหัวเราะเสียงดังลั่น ทั้งยังทุบโต๊ะอย่างบ้าคลั่งอีกด้วย

ฟู่อินไม่เข้าใจ“ตลกมากเหรอ？”