ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 45

หยุนเหม่ยเตรียมจะซักไซ้มู่จื่อหนิง ทว่ามู่เจี้ยนเต๋อกับเฟิงยู่เหนียนกลับเดินมาทางนี้

เห็นเงาที่ทำให้รู้สึกปลอดภัย มู่จื่อเหนียนก็กระโจนเข้าไปร้องไห้ทันที“อะยู่……”

เฟิงยู่เหนียนปรายตามองเธอแวบหนึ่ง จากนั้นก็เม้มปากไม่ได้พูดอะไร

ภายใต้แสงไฟเหลืองสลัว สีหน้าเขาลึกซึ้ง ยากจะหยั่งถึง

มู่เจี้ยนเต๋อเห็นใบหน้ามู่จื่อหนิงมอมแมมพลันถามว่า“เกิดอะไรขึ้น？”

คนรอบข้างช่วยอธิบาย ถึงแม้จะเป็นประโยคเข้าข้างมู่จื่อหนิง ทว่าเพราะไม่กล้าบาดหมางกับโจ๋วซิงโฮ๋ และยังเคยเชยชมการเต้นรำอันตื่นตาตื่นใจของเซิงเกอด้วย ดังนั้นจึงไม่ได้พูดอะไรเกินเลย

มู่เจี้ยนเต๋อฟังคร่าว ๆ ก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

เขายิ้มเชื้อเชิญให้แขกไปดื่มต่อ จากนั้นก็ปลอบประโลมมู่จื่อหนิงไม่กี่ประโยค สุดท้ายก็กลับเข้างาน

มู่จื่อหนิงดึงมือเฟิงยู่เหนียนด้วยเสียงสะอื้นไห้ ออดอ้อนด้วยหน้าอ่อนแอ ชวนให้รู้สึกสงสารยิ่ง“อะยู่ คุณอย่าโทษเซิงเกอเลย เธอคงอารมณ์เสียเพราะงานหมั้นของพวกเรา”

เฟิงยู่เหนียนยังคงก้มหน้าจ้องมองเธอ ใช้น้ำเสียงเฉยเมยถาม“เมื่อกี้คุณพูดอะไรกับเธอ？”

เธอโดนถามแบบนี้ก็สตั้นไปสองวิ เงยหน้าก็เห็นสีหน้าไม่สู้ดีนักของเขา จึงรีบอธิบายว่า“พวกเราใกล้หมั้นกันแล้ว ฉันอยากให้เธออวยพรพวกเรา แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะโกรธ เลยสาดไวน์ใส่ฉัน”

“จริงหรือ?” เฟิงยู่เหนียนเลิกคิ้ว สีหน้ายิ่งเย็นยะเยือกมากขึ้น

มู่จื่อหนิงยังตั้งความหวังว่าจะได้รับการเห็นใจ จึงพยักหน้าจับแขนเขาแน่น

ทว่าเขาชักมือกลับในทันทีทันใด“อะหนิง ผมรู้สึกยิ่งมองคุณไม่ออกขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว”

มู่จื่อหนิงจุกจนพูดไม่ออก

เขาใช้น้ำเสียงเย็นชาใส่เธอครั้งแรก หรือว่าเขาเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่？

เธอไม่กล้าเสแสร้งอีก ถ้าเฟิงยู่เหนียนเห็นแล้วจริง ๆ เธอยิ่งปิดบังก็ยิ่งทำให้เขามีอคติต่อเธอ

“อะยู่ เมื่อกี้เซิงเกอเอาเรื่องบนเวทีมาเยาะเย้ยฉัน ฉันโกรธเลยคิดจะเอาไวน์สาดหน้าเธอ.......ฉันไม่ได้เปลี่ยนไปนะอะยู่ฉันยังเป็นเหมือนเดิม”

เฟิงยู่เหนียนไม่ได้พูดจา ปล่อยให้มู่จื่อหนิงพูดพึมพำต่อไปคนเดียว

มู่จื่อหนิงไม่ได้รับการตอบสนองจากเขา เธอยิ่งรู้สึกกระวนกระวายใจ ร้องไห้จะเป็นจะตายขึ้นมา

“อะยู่ คุณเป็นแบบนี้ฉันกลัวนะ ก่อนหน้านี้คุณรับปากว่าจะให้สถานะกับฉัน รับปากว่าจะชดเชยสิ่งที่ติดค้างมาหลายปี คุณเชื่อฉันนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ”

เอ่ยถึงเรื่องราวในอดีตอีกแล้ว เฟิงยู่เหนียนเลิกคิ้วด้วยจิตใต้สำนึก

ฟังแล้วรู้สึกขัดใจยิ่ง นับจากที่เธอกลับเข้าประเทศ เธอมักจะเอาเรื่องในอดีตเป็นข้อผูกมัดเสมอ

ต่างจากสาวน้อยในความทรงจำเขาขึ้นทุกที

ไปต่างประเทศเพียงสามปีก็สามารถเปลี่ยนอุปนิสัยใจคอคนได้เยอะขนาดนี้เลยหรือ？

หยุนเหม่ยยืนฟังอยู่ด้านข้าง เธอในฐานะผู้หญิงเดียวกัน แต่เอือมระอากับการกระทำของมู่จื่อหนิงมาก เธอแอบกลอกตามองบน หันหน้าเตรียมจะเดินออกไป

ทว่าเฟิงยู่เหนียนกลับเรียกเธอ“คุณนายมู่ครับ คืนนี้สภาพจิตใจของอาหนิงไม่ค่อยดี พาเธอกลับไปพักผ่อนเร็ว ๆ เถอะครับ”

หยุนเหม่ยไม่กล้าปฏิเสธ ปั้นหน้ายิ้มอย่างโอบอ้อมอารี จากนั้นก็ดึงตัวมู่จื่อหนิงอย่างอ่อนโยน

จวบจนเฟิงยู่เหนียนหายลับไป เธอจึงเก็บรอยยิ้มบนใบหน้า และแอบหยิกแขนมู่จื่อหนิง กดเสียงพูดว่า “ลูกสาวเมียน้อยนี่หน้าไม่อายจริง ๆ เขาไปไกลแล้ว ไม่ต้องแสดงละครตบตาหรอก ฉันเห็นแล้วหมั่นไส้”

มู่จื่อหนิงจ้องเขม็งกลับอย่างดุดัน

“จ้องอะไรกัน คิดว่าฉันกลัวหรือไง?” หยุนเหม่ยปล่อยเธอออกเต็มแรง จากนั้นก็หมุนกายเข้าไปยังงาน

……

หลังจากที่ออกจากคฤหาสน์ตระกูลมู่ เซิงเกอกับโจ๋วซิงโฮ๋ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน โดยเธอกลับไปยังคฤหาสน์ของลู่ฮั้วคนเดียว

เธออาบน้ำเสร็จก็มาร์คหน้า กินผลไม้สด อารมณ์เบิกบานมาก

เสียงมือถือดังขึ้นกะทันหัน

เธอมองชื่อบนหน้าจอ ก่อนจะรับโดยไม่ลังเล“คืนนี้ขอบคุณเธอมากนะ ถ้าไม่ใช่เธอ คืนนี้ฉันต้องขายหน้าแน่”