ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 48

เป็นการตบที่แรงมาก มู่จื่อหนิงไม่มีการตอบสนองเลย ถูกแรงของมู่เจี้ยนเต๋อลงไปบนพื้น

“ตัวซวย แกต้องการให้ตระกูลมู่ของฉันเหม็นเน่าไปพร้อมกับแกหรือ ฉันมีลูกที่โง่อย่างแกได้ยังไง！

มู่เจี้ยนเต๋อชี้ไปที่เธออย่างมือสั่นและกัดฟันด้วยความโกรธแ

เธอเช็ดเลือดที่ไหลออกจากมุมปาก ทนต่อความเจ็บปวด และพยายามลุกจากพื้น แต่พยายามถึงสองครั้งก็ลุกไม่ขึ้น เลยนั่งบนพื้น

“พ่อหมายความว่าอะไร หนูไม่เข้าใจ”

“แกยังแกล้งไม่รู้เรื่องใช่ไหม？ มู่เจี้ยนเต๋อโกรธมาก “แกคิดว่าฉันสืบไม่ได้? แกเป็นคนซื้อเฟริส์สโนว์ของปลอมและส่งไป และเรื่องบ้าบอบนอินเทอร์เน็ตก็ฝีมือของแก เซิงเกอคนนั้นมีความโกรธแค้นอะไรนักหนากับแก？ แกถึงจ้องทำร้ายเขา？ "

มู่เจี้ยนเต๋อยิ่งโมโหเมื่อเห็นเธอไม่พูดอะไรสักคำ

“หากแผนร้ายของแกสำเร็จก็ยังดี แต่กลับถูกคนอื่นตำหนิและทำลายชื่อเสียงของตระกูลมู่ของฉัน โง่จริงๆ!”

หยุนเหม่ยกำลังดูละครอยู่ใกล้ๆเธออย่างสบายใจ และแกล้งพูดว่า "โธ่ว ที่รัก คุณใจเย็นๆเถอะ โกรธแล้วเสียสุขภาพเปล่าๆมันไม่คุ้มเลย ในเมื่อจื่อหนิงมีแม่ป็นเมียน้อยเธอได้เรียนรู้ที่ประพฤติกรรมจากหญิงสารเลวนั่น ไม่มีอะไรจะเทียบได้กับความฉลาดหลักแหลมของเรา”

เมื่อมู่เจี้ยนเต๋อได้ยินสิ่งนี้ ตอนนี้ความเกลียดชังที่มีมู่จื่อหนิงก็ยิ่งมากขึ้น

“ฉันไม่ควรเก็บแกไว้ตั้งแต่แรก ให้แกโตขึ้นมาทำลายตระกูลมู่ของฉัน!”

เมื่อมู่จื่อหนิงฟังคำด่ากราดของทั้งคู่ ทันใดนั้นในใจก็รู้สึกถึงการดูหมิ่นอย่างมาก

นี่คือพ่อผู้ให้กำเนิดของเธอ คนใกล้ชิดที่มีสายเลือดเดียวกับเธฮ แต่กลับไล่เธอให้ไปตาย

เธอพยายามจะลุกขึ้นจากพื้น แม้แก้มซ้ายของเธอจะบวมแต่เธอก็ยกคางขึ้นสูง ดวงตาของเปล่งประกายอย่างดุเดือด

“น่าเสียดาย แม้ว่าพ่อจะไม่อยากเห็นหน้าหนู หรือเกลียดหนูมาก แต่ยังต้องพึ่งพาให้หนูช่วยมู่ซื่อกรุ๊ป เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้วจะโกรธมากขึ้นอีกไหม?”

"แก!"

ตาของ มู่เจี้ยนเต๋อเบิกกว้างด้วยความโกรธ โกรธจนง้างมือขึ้นอีกครั้งและทำท่าจะตบ

มู่จื่อหนิงไม่หลบแต่กลับยื่นหน้าท้าทาย: "ตบเลย ตีให้ตายเลยดีกว่า! แล้วตระกูลมู่ก็รอวันที่จะถูกเตะออกจากตระกูลร่ำรวยเล็กๆ จำไว้! ตระกูลมู่ถูกทำลายในมือของพ่อ รสชาตินี้คงไม่ธรรมดาใช่ไหม？”

เมื่อถูกแทงเข้าที่กลางใจ มู่เจี้ยนเต๋อก็แทบสำลัก โกรธจนหน้าแดงก่ำ อึ้งจนพูดอะไรไม่ออกสักคำ และค่อยๆลดมือลง

มู่จื่อหนิงยิ้มเย้ย แล้วชี้ไปที่หยุนเหม่ยซึ่งยังคงกินผลไม้อยู่อย่างสบายใจ

“ตอนนี้เป็นหญิงสารเลวที่พ่อเรียกว่าผู้ที่จะสืบทอดมู่ซื่อกรุ๊ป แล้วลูกสาวสุดที่รักล่ะ? ฉันเกรงว่าเธอจะไม่มีทางฟื้นขึ้นมาตลอดชีวิต หากคคุณเกลียดฉันมาก และยังดูถูกฉันกับแม่ แต่ภายนอกยังต้องแสร้งทำหน้าเป็นแม่ใจดี คงเหนื่อยมากใช่ไหม”

หยุนเหม่ยตบโต๊ะดังปั้ง "แก! นางสารเลว! แกมาแช่งซิ่นซินได้อย่างไง! อำนาจสืบทอดมู่ซื่อกรุ๊ปส่งให้แกแค่เพียงชั่วคราวเท่านั้น! เมื่อซิ่นซินของฉันฟื้นขึ้น แกต้องคืนมันมา! ดอน อย่าชะล่าใจเกินไป!”

มู่จื่อหนิงไม่คิดอย่างนั้น "ถ้าอย่างนั้นคุณควรวิงวอนพระเจ้าให้มากกว่านี้ ให้สงสารลูกสาวของคุณ แต่แทนที่จะเอาเวลาว่างมายืนเถียงกับฉันที่นี่ รีบไปจัดการกับการค้นหายอดนิยมของฉันดีกว่า! มู่ซื่อกรุ๊ปก็คงดีไม่ดีไปกว่านี้”

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอขึ้นไปชั้นบนด้วยความโกรธ และจงใจปิดประตูเสียงดัง

ท่าทางของเธอทำให้หยุนเหม่ยโมโหจนกัดฟัน “แก แก! ในที่สุดแกก็เผยธาตุแท้ที่ร้ายกาจออกมา และข่มขู่ฉัน!”

เธอไม่พอใจและหันไปร้องไห้กับมู่เจี้ยนเต๋อ"ที่รัก! ดูลูกสาวนอกคอกของคุณสิ นี่มันเวรกรรมอะไรของฉัน..."

มู่จื่อหนิงที่ขึ้นไปชั้นบนล็อกประตู และตัดขาดจากเสียงข้างล่างอย่างสิ้นเชิง

เธอเดินตรงไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง เธอปัดเครื่องสำอางราคาแพงลงบนพื้น

มีเสียงแตกดังสนั่น แต่ดูเหมือนว่าเธอยังระบายออกมาไม่พอ

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งแล้วกดโทรซักพักหาหมายเลขหนึ่ง

อีกฝ่ายรับสายอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงของเธอแย่มาก “คุณบอกว่าแผนนี้จะทำลายชื่อเสียงของเธอไม่ใช่เหรอ มันไม่เพียงแต่ไม่สามารถข่มขู่เธอได้ แต่ยังทำให้เธอมีชื่อเสียงออนไลน์อีกด้วย!”

ฟู่อินกำลังทำสปาร์ และไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเธอเลย

“คุณจะรีบร้อนอะไร เรื่องเล็กน้อย รออย่างเงียบๆสักระยะ เรื่องของคุณก็จะผ่านไป มีฉันอยู่ ฉันจะช่วยคุณ คุณจะกลัวอะไร”

ในที่สุดมู่จื่อหนิงก็รู้สึกสบายใจขึ้นมากแต่เธอก็ไม่พอใจ "แล้วเซิงเกอล่ะ คงไม่ปล่อยคนอกตัญญูคนนี้ไปแบบนี้ใช่ไหม ในอนาคตความเย่อหยิ่งของเธอจะยิ่งไปกว่านี้!"

ฟู่อินยโสและมั่นใจ "อย่ากังวล ในเมื่อแผนขาวไม่สำเร็จ งั้นเราก็ใช้แผนมืดกันเเถอะ!"