ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 51

เสียงกรีดร้องอันแสนเจ็บปวดของผู้หญิงในกระท่อมค่อยๆ ลดลง และในขณะเดียวกันก็มีเสียงหัวเราะอันเย่อหยิ่งผยองของผู้ชายกลุ่มนั้นดังขึ้น

“เซิงเกอ！”

เฟิงยู่เหนียนตาแดงก่ำ มีความอาฆาตไปทั่วร่างกาย ถีบไปที่ประตูกระท่อมนั้นแรงๆ

ผู้ชายตัวสูงใหญ่ข้างในกำลังจะลงมือ ก็ถูกเฟิงยู่เหนียนขัดจังหวะเรื่องดีๆ

ทั้งสองฝ่ายต่างปะทะกันอย่างรวดเร็ว

ปกติกลุ่มผู้ชายตัวสูงใหญ่เป็นพวกกลุ่มอิทธิพลมืดอยู่แล้ว จะลงมืออย่างหนัก จนใบหน้าของเฟิงยู่เหนียนกับหลิวเหนียนอดไม่ได้ที่จะบาดเจ็บจนเลือดไหล แต่กระนั้นก็ยังไม่อาจต้านทานความอาฆาตมหาศาลของเฟิงยู่เหนียน ที่ลงมือหนักกว่าพวกเขาได้

เวลาเพียงสิบนาที ชายกลุ่มนั้นถูกทุบตีอย่างเละตุ้มเป๊ะไปหมด นอนร้องโหยหวนไปที่พื้น ไม่มีแรงสู้กลับอีก

ในกระท่อมนั้นยังคงมืด พร้อมกับเสียงผู้หญิงอาเจียนเป็นเลือดและไอออกมา

“เซิงเกอ？！”

เฟิงยู่เหนียนมองหาตามเสียงก็เจอหญิงสาวกำลังหายใจรวยรินอยู่บนพื้น จึงอุ้มขึ้นมาแล้วออกไป

ตอนที่หลิวเหนียนชกต่อยอยู่ใกล้อีกฝ่ายไม่กี่ก้าว เดินกะเผลกตามเฟิงยู่เหนียนออกไปจากกระท่อม

เฟิงยู่เหนียนวางหญิงสาวในอ้อมแขนไว้ตรงที่โล่งด้านนอกกระท่อม จากนั้นตรวจดูอาการบาดเจ็บของเธอ

หญิงสาวถูกตบตีจนจมูกช้ำหน้าบวม จนเหมือนกับหัวหมู จนแทบจะแยกไม่ออกว่าใคร

เสื้อผ้าถูกฉีกขาด ทั้งตัวมีแต่เลือด น่าอนาถจนทนดูไม่ได้ ดีที่พวกเฟิงยู่เหนียนมาได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นก็คงถูกชายสิบคนนั้นรุมแล้ว จะเป็นอย่างไรไม่อยากจะคิดเลย……

เฟิงยู่เหนียนตาแดงก่ำเมื่อเห็นแผลทั่วร่างของเธอ ทันใดนั้นหัวใจก็เหมือนถูกอะไรดึงไว้ เจ็บจนหายใจไม่ออก

“เซิงเกอ！ตื่น อย่าหลับนะ！”

หญิงสาวหมดสติไปแล้ว ยังหายใจรวยริน ยังไม่ถึงกับอันตรายถึงชีวิต

หลิวเหนียนเหลือบมองหญิงสาวที่ดูน่าสังเวชบนพื้น ก็ดูทนไม่ไหวอย่างอดไม่ได้ ถามอย่างอ่อนแรง“BOSS คนพวกนั้นที่อยู่ด้านในจะจัดการอย่างไรครับ？”

สายตาเฟิงยู่เหนียนดูโหดเหี้ยม พูดคำหนึ่งออกมาอย่างไม่ลังเลว่า“ฆ่า！”

หลิวเหนียนได้รับคำสั่งแล้ว ก็วิ่งไปอีกด้านโทรให้คนมาจัดการ

เฟิงยู่เหนียนถอดเสื้อคลุมสูทออก คลุมหญิงสาวที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย มีอารมณ์ซับซ้อนที่ยากจะบรรยายได้ในสายตา

เวลานี้ไม่ไกลกันนัก เซิงเกอที่อยู่หลังต้นไม้ใหญ่กำลังมองดูฉากนี้จากมุมมองอันยอดเยี่ยม

เธอจ้องมองเฟิงยู่เหนียนที่เสียการควบคุม คิดว่าตัวเองมองผิดอยู่หลายครั้ง

ถ้าตอนนี้คนที่นอนอยู่เป็นเธอจริงๆ เฟิงยู่เหนียนจะเสียใจเพราะเธอขนาดนี้ไหม？

เขายังรู้สึกกับเธอ？

เธอพูดไม่ออกว่าเห็นฉากนี้แล้วในใจรู้สึกอย่างไร แปลกมาก

แต่จากนั้นเธอก็ปฏิเสธความคิดเมื่อกี้

เฟิงยู่เหนียนรักเธอหรือไม่ สามปีนี้เธอยังเห็นไม่ชัดเจนอีกหรือ？

ถ้าเขารู้ว่าที่จริงคนบนพื้นนั้นคือมู่จื่อหนิงที่เขารักสุดใจ น่าจะยิ่งเสียใจสินะ？

คิดแบบนี้ สายตาของเซิงเกอก็เย็นชาขึ้นมาอีกครั้ง หันกลับออกไปเงียบๆ

หน้าพื้นที่โล่งของกระท่อม หญิงสาวบนพื้นตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ ดวงตาที่ถูกชกจนบวมกลายเป็นเส้นตรงๆ พอเห็นชัดเจนว่าชายตรงหน้าเป็นใคร เธอก็ร้องไห้เสียงดัง

“อะยู่！ฉันคิดว่าฉันจะไม่ได้เจอนายอีกแล้ว……”

ริมฝีปากเธอถูกตบตีจนบวม พูดไม่ชัดเท่าไหร่

แต่เฟิงยู่เหนียนได้ยินเธอเรียกว่า“อะยู่” อย่างชัดเจน

เซิงเกอไม่เคยเรียกเขาแบบนี้