ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 66

ทั้งสองสบตากัน หยุนเหม่ยเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ได้แต่กัดฟันด้วยความแค้น

“โอเค！ฉันจะเชื่อเธอครั้งนี้ แต่ถ้าลูกสาวของฉันเป็นอะไรไป ฉันจะเอาชีวิตนี้ ไปสู้กับเธอ！”

ไม่มีการขัดขวางจากเธอ เซิงเกอจึงเข้าไปในห้องผู้ป่วยอย่างง่ายดาย สั่งให้คนอุ้มมู่ซิ่นซินขึ้นมา

จากนั้นพามู่ซิ่นซินออกไปด้วยสายตาที่ไม่ยินยอมและเป็นกังวลของหยุนเหม่ย

ตอนที่เซิงเกอกลับถึงคฤหาสน์ของลู่ฮั๋ว ก็เย็นมากแล้ว

แสงอาทิตย์ตอนพระอาทิตย์ตกทำให้ท้องฟ้าเป็นสีส้มอ่อนๆ ทั้งเมืองฟางปกคลุมด้วยแสงอันนุ่มนวล

ลู่ฮั๋วเลือกห้องนอนแขกห้องหนึ่ง ให้มู่ซิ่นซินอยู่ชั่วคราว แล้วนั่งบนโซฟา คุยเรื่องแผนการขั้นต่อไปกับเซิงเกอ

มู่ซิ่นซินดูสงบนิ่ง หลับตาแน่น เหมือนหลับไปอย่างสงบสุข

“สถานการณ์ดูคงที่ สัญญาณชีพต่างๆ ก็เป็นปกติมาก”ลู่ฮั๋วรับรายงานการตรวจจากหมอส่วนตัว แล้วลูบคาง

เซิงเกอหยิบรายงานไป แล้วมองมู่ซิ่นซินบนเตียงผู้ป่วย คิ้วบางๆ ขมวดเข้า

“อยากให้เจ้าหญิงนิทราฟื้นขึ้นมา มันยากมาก ตระกูลมู่ก็ทุ่มเงินจำนวนมากเพื่อจ้างหมอที่มีชื่อเสียงทั้งในและต่างประเทศมา ก็ยังช่วยอะไรไม่ได้ พวกเราอยากเริ่มจากมู่ซิ่นซิน ได้แต่หาตัวฆาตกร”

นิ้วมือลู่ฮั๋วเคาะไปที่โต๊ะน้ำชาเบาๆ หมุนที่เขี่ยบุหรี่มา

“พี่หมายถึง？”

แววตาเซิงเกอมีความสงสัย

“ยัยโง่ เธอลืมแล้ว？”

ลู่ฮั๋วเคาะไปที่หัวเธอเบาๆ อย่างช่วยไม่ได้

“เธอลืมแล้วหรือไง เธอมีพี่รองที่จบแพทย์หัวกะทิปริญญาโท？บนโลกนี้มีไม่กี่คนที่จะตั้งคำถามเกี่ยวกับทักษะและอำนาจทางการแพทย์เขาได้”

เซิงเกอเข้าใจทันที นานมากที่ไม่ได้ติดต่อตระกูลลู่ ลืมไปเลยว่าพี่รองลู่โม่ของตัวเองเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมาก

“แต่ว่า……ปกติพี่รองมักจะเงียบขรึม นิสัยก็แปลกๆ งานก็ยุ่งอยู่ตลอดเวลา และยังอยู่ที่เมืองหลินด้วย ไม่รู้เขาจะช่วยได้ไหม”

เซิงเกอไม่ได้รู้สึกดีใจที่ตัวเองมีสติกลับมา หลังจากครุ่นคิด เธอก็พูดอย่างระมัดระวัง

“เพื่อความปลอดภัย เดี๋ยวฉันไปหาเขาที่เมืองหลินเอง ถ้าจะล่ามก็ต้องล่ามเขามาที่เมืองฟาง”

มู่ซิ่นซินเป็นกุญแจสำคัญในตอนนี้ เธอต้องรับรองได้ว่าทุกขั้นตอนของแผนการไม่ล้มเหลว

เฟิงยู่เหนียนให้สัญญากับสื่อและทุกคนว่าภายในห้าวัน

และตอนนี้ก็ผ่านไปสองวันแล้วด้วย

เธอคิดว่าผ่านไปแล้วสามวัน จะทำให้ผลของทั้งเรื่องกลับตาลปัตร ดังนั้นจึงต้องเร่งรีบ

“พี่ จะช้ากว่านี้ไม่ได้แล้ว คืนนี้ฉันจะไปเชิญพี่รองที่เมืองหลิน”เซิงเกอสะพายกระเป๋า

“ร้อนใจมากเลยหรือไง？แต่ปกติฉันไม่ชอบใช้เครื่องบินส่วนตัว ให้คนไปส่งเธอไม่ได้”

ลู่ฮั๋วกังวลเล็กน้อย

“ไม่ต้องแล้ว ตอนดึกยังมีสายการบินบินไปเมืองหลิน ฉันนั่งเครื่องธรรมดาไปเอง”

เซิงเกอเก็บของไป พูดต่อไปว่า“พี่จำไว้ว่าจัดการให้เรียบร้อย！ให้บอดี้การ์ดเฝ้าระวังที่คฤหาสน์แน่นหนามากขึ้น！”

ลู่ฮั๋วมองแผ่นหลังเธอที่หายไปในความมืด แล้วถอนหายใจ

“เข้าใจแล้ว！ยัยโง่！เอาแต่ใจร้อนแบบนี้”

……

ฟู่อินนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยฟองสบู่และดอกกุหลาบ พยายามใช้น้ำอุ่นคลายความเหนื่อยล้าของวันนี้

เธอคอยเปิดโทรศัพท์ ดูว่ามีข้อความใหม่ไหม

ตั้งแต่ที่วันนี้ถูกหวางซิ่งเฉียงลากออกไปจากเขาชุ่ยฉือ เธอก็กลั้นความโกรธไว้ในใจ

พอรู้ว่าลู่ฮั๋วกับเฟิงยู่เหนียนตามมาแล้ว คนที่ตัวเองจ้างมาต้องจบไม่สวยแน่ แต่ก็ยังไม่ยินดีนัก ยังแอบสืบที่อยู่ของเธออยู่