ชะตานี้ ข้าคือผู้กำหนด นิยาย บท 2

จริงอยู่ที่ตู้จื่อเหิงไม่ได้เต็มใจแต่งงาน แต่นางเองก็เช่นกัน

หากเขาไม่เต็มใจ ก็ควรจะออกแรงขัดขืนตั้งแต่ก่อนแต่งงาน

บัดนี้เมื่อแต่งงานกันแล้ว เขากลับคิดจะทำให้นางต้องอับอายขายหน้า นั่นเป็นสิ่งที่ไม่มีวันยอมได้เด็ดขาด

ชาติก่อนก็เคยมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น เพียงแต่ตอนนั้นผู้ที่ต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์อันยุ่งเหยิงนี้คืออวี๋เจียวเจียว

อวี๋เจียวเจียวเก็บความแค้นเรื่องความอัปยศในคืนวันแต่งงานไว้ในใจ หลังจากทราบการกระทำของโหยวปิงเย่ว์ ก็พยายามขัดขวางไม่ให้จวนอัครมหาเสนาบดียื่นมือเข้าไปช่วยเหลืออย่างเต็มที่

สุดท้ายโหยวปิงเย่ว์ถูกจับตัวไป แต่ก็เหมือนไม่ได้ถูกจับไป

โหยวปิงเย่ว์ผู้นั้นมีสหายชายคนสนิทมากมาย หนึ่งในนั้นคืออ๋องเซียวหยางแห่งราชวงศ์ปัจจุบัน

อ๋องเซียวหยางไม่เพียงแต่ยื่นมือเข้ามาปกป้องนางไว้ ยังช่วยนางระบายความแค้น ลงโทษจวนอู่อันโหวอย่างหนักหน่วง

หลังจากนั้นอ๋องเซียวหยางยังไม่หายแค้น ครั้งหนึ่งเมื่ออวี๋เจียวเจียวเดินทางออกนอกจวน ก็จงใจทำให้ล้อรถม้าของนางหัก ทำให้นางต้องอับอายขายหน้ากลางถนนไม่พอ แขนยังหักจากการตกจากรถม้าอีกด้วย ต้องพักฟื้นอยู่นานถึงครึ่งปีกว่าจะหายดี

ส่วนโหยวปิงเย่ว์กลับไม่ได้รับโทษทัณฑ์ใดๆ เลย มิหนำซ้ำเรื่องนี้ยังกระตุ้นจิตวิญญาณการต่อสู้ของตู้จื่อเหิงขึ้นมาอีก

สามปีต่อมาในการสอบขุนนาง เขาสอบได้ตำแหน่งจอหงวน และอาศัยโอกาสที่ฮ่องเต้พระราชทานตำแหน่ง ขอจวนพักอาศัยแห่งหนึ่ง แล้วพาโหยวปิงเย่ว์ย้ายออกไปอยู่ด้วยกัน

ในจวนแห่งใหม่นั้น สถานะของอวี๋เจียวเจียวก็ตกต่ำลงอย่างรวดเร็ว

แม้จะเป็นภรรยาเอก ทั้งยังมีจวนเจ้ากรมและคู่สามีภรรยาอัครมหาเสนาบดีคอยหนุนหลัง แต่นางก็ยังคงเสียหน้าอยู่บ่อยครั้ง

ตรงกันข้ามกับโหยวปิงเย่ว์ผู้นั้น ไม่เพียงแต่ได้รับการปกป้องดูแลอย่างดีจากตู้จื่อเหิง ความก้าวหน้าของตู้จื่อเหิงยังทำให้ท่านอัครมหาเสนาบดีและฮูหยินอัครมหาเสนาบดีมองเห็นข้อดีของนาง ท่าทีที่มีต่อนางก็ผ่อนคลายลงมาก...

------

ในยามบ่าย ป้ายขอเยี่ยมของฮูหยินอู่อันโหวก็ถูกส่งมาตามคาด

ในตอนนั้น เหยาซื่อ ฮูหยินอัครมหาเสนาบดียังไม่ทราบเรื่องที่โหยวปิงเย่ว์ทำร้ายคน เพียงแต่รู้สึกสงสัย “เหตุใดฮูหยินอู่อันโหวถึงมาเยี่ยมเยียนในเวลานี้กัน?”

นางกับฮูหยินอู่อันโหวไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งนัก เป็นเพียงคนรู้จักที่แค่พยักหน้าทักทายกันเท่านั้น

พอดีกับที่ท่านอัครมหาเสนาบดีตู้กลับมาจากข้างนอก ตอนที่เขาเปิดม่านเข้ามาในห้องก็ได้ยินคำพูดของเหยาซื่อพอดี ใบหน้าที่เคร่งขรึมพลันปรากฏแววโทสะขึ้นมาวูบหนึ่ง “ยังไม่ใช่เพราะเรื่องวุ่นวายที่เจ้าลูกทรพีนั่นก่อขึ้นอีกหรือ!”

เหยาซื่อไม่เข้าใจ “จื่อเหิงเป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ? สองวันนี้เขาไม่ได้ก่อเรื่องอะไรมิใช่หรือ?”

เรื่องเหลวไหลเพียงอย่างเดียวที่เขาทำในช่วงสองวันนี้ ก็คือการหยามเกียรติเจ้าสาวในคืนวันแต่งงาน

แต่เรื่องนี้อย่างไรก็ไม่ถึงตาจวนอู่อันโหวต้องเข้ามายุ่งเกี่ยว

ท่านอัครมหาเสนาบดีตู้เล่าเรื่องที่โหยวปิงเย่ว์ทำร้ายคนออกมาด้วยความขุ่นเคือง

เขาเองก็เพิ่งจะทราบเรื่องนี้เช่นกัน

หลังจากทราบเรื่องนี้

เขาก็รีบเดินทางไปยังจวนอู่อันโหวทันที แต่กลับถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าพบ ทำได้เพียงกลับมาเพื่อคิดบัญชีกับเจ้าลูกทรพี

ไม่คาดคิดว่า เขายังไม่ทันได้เรียกเจ้าลูกทรพีมา คนหาเรื่องก็มาถึงประตูเสียแล้ว

“ใครอยู่ข้างนอก ไปตามเจ้าลูกทรพีนั่นกับหญิงนางนั่นมา เรื่องวุ่นวายที่พวกเขาก่อขึ้น ก็ให้พวกเขาจัดการกันเอง!”

เหยาซื่อรีบเอ่ยห้าม “ท่านพี่ อย่าเจ้าค่ะ! หากเรื่องนี้จัดการได้ไม่ดี จะส่งผลกระทบต่อการสอบขุนนางของจื่อเหิงในปีนี้ได้นะเจ้าคะ!”

การสอบขุนนางในปัจจุบัน ไม่เพียงแต่ให้ความสำคัญกับผลคะแนนและเส้นสาย แต่ยังให้ความสำคัญกับคุณธรรมความประพฤติอีกด้วย

หากเป็นคนชั่วช้าสามานย์ ต่อให้ผลคะแนนดีเพียงใด ราชสำนักก็ไม่มีวันรับเข้าทำงาน

ตู้จื่อเหิงเป็นถึงบุตรชายของอัครมหาเสนาบดี ทั้งยังเป็นตัวเก็งในการสอบคัดเลือก ไม่รู้ว่ามีคนจับจ้องเขาอยู่มากเท่าใด!

หากเรื่องนี้บานปลายใหญ่โต ล่วงรู้ไปถึงพระกรรณของฝ่าบาท ย่อมส่งผลกระทบต่ออนาคตของเขาเป็นแน่!

ท่านอัครมหาเสนาบดีตู้เงียบไป

พ่อบ้านเพียงรู้สึกเหมือนมีหนามอยู่บนหลัง เหมือนมีก้างติดอยู่ในลำคอ เมื่อเห็นทั้งสองคนเงียบไปแล้วจึงเอ่ยปากขึ้น “นายท่านและฮูหยินขอรับ ผู้ที่ฮูหยินอู่อันโหวขอเข้าพบ... คือฮูหยินน้อยขอรับ”

“ว่ากระไรนะ?”

สองสามีภรรยาอัครมหาเสนาบดีนิ่งอึ้งไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน