ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1

เมืองหลินอัน โซนบ้านเดี่ยวข่ายเสวียนหมายเลขหนึ่ง บ้านตระกูลหลิน

วันนี้เป็นวันเทศกาลหยวนเซียว ทุกที่ต่างประดับประดาไปด้วยผ้าและโคมไฟสวยงาม เสริมความรู้สึกมีชีวิตชีวาให้บ้านตระกูลหลินที่ปกติเย็นยะเยือกขึ้นมาเล็กน้อย

ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องก็ฌ็็อากนาทำลายบรรยากาศยามราตรี

“อ๊า”

มาพร้อมกับเสียงปังๆๆ หญิงสาวท้องโตคนหนึ่งกลิ้งลงมาจากบันได!

ทุกนต่างร้องตกใจ รีบขึ้นไปมุงกันทันที

หลินเฟิงประธานบริษัทตระกูลหลินพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “ชิ่นซิน คุณเป็นยังไงบ้าง”

หว่างขาของหญิงสาวมีเลือดที่เห็นแล้วน่าตกใจไหลออกมา ใบหน้าซีดเผือด พูดอย่างตื่นกลัวว่า “พี่เฟิง เจ็บจัง..ลูกของเรา...รีบช่วยลูกของเราเร็วเข้า!”

นายหญิงตระกูลหลินลุกลี้ลุกลนเป็นอย่างมาก ถามอย่างไม่ขาดปากว่า “เกิดอะไรขึ้น”

มู่ชิ่นซินน้ำตาไหลพราก มองด้านบนของบันได

ทุกคนต่างเงยหน้าขึ้นไป เห็นเพียงเด็กหญิงอายุประมาณสามขวบครึ่งคนหนึ่งยืนอยู่เหนือสุดของบันได เห็นทุกคนมองมา เธออดไม่ได้ที่จะกอดกระต่ายน้อยในอ้อมอกไว้แน่น

คุณท่านตระกูลหลินโกรธเป็นอย่างมาก “เธอผลักชิ่นซินใช่ไหม!”

เด็กหญิงตัวน้อยเม้มปาก “ไม่ใช่หนู หนูไม่ได้...”

มู่ชิ่นซินร้องไห้ไปพลางพูดเกลี้ยกล่อมไป “ไม่ค่ะ...คุณพ่อ ไม่โทษซู่เป่า เธอเด็กขนาดนั้นยังไม่ประสีประสาอะไร คงไม่ได้ตั้งใจ...”

ประโยคนี้ยืนยัน ‘ความผิด’ ของซู่เป่าให้เป็นจริง

ดวงตาทั้งคู่ของหลินเฟิงดูเย็นชา ไม่ถามแต่พูดไปเลยว่า “ใครก็ได้ เอาเธอไปขังไว้ที่ห้องเล็กใต้หลังคา รอฉันกลับมาค่อยจัดการกับเธอ!”

ทุกคนส่งมู่ชิ่นซินไปโรงพยาบาลอย่างลุกลี้ลุกลน

เสี่ยวซู่เป่าถูกคนลากขึ้นไปชั้นบน รองเท้าข้างหนึ่งหล่นลงมา แต่ใบหน้าเล็กๆ ของเธอทำเป็นเข้มแข็ง ไม่ได้ขอความเมตตาและร้องไห้งอแง

ห้องเล็กใต้หลังคาไม่มีแสงไฟและฮีตเตอร์ ทั้งมืดทั้งหนาว เสียงหน้าต่างปึงปัง ราวกับจะมีสัตว์ประหลาดวิ่งออกมาอยู่ทุกเมื่อ...

ซู่เป่ากอดกระต่ายน้อยในอ้อมอกไว้แน่น ขดตัวอยู่ในซอก

หนาวจัง...

แต่เธอไม่ได้เป็นคนผลักมู่ชิ่นซินจริงๆ ทำไมถึงไม่มีใครเชื่อเธอเลย

ว่ากันว่าฤดูหนาวไม่หนาวแต่ฤดูใบไม้ผลิกลับหนาว ลมกับหิมะด้านนอกพัดโชยอู้ๆ เล็ดลอดเข้ามาผ่านร่องหน้าต่าง โชยมายังร่างกายของเสี่ยวซู่เป่าชั้นแล้วชั้นเล่า

หนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืนผ่านไปอย่างรวดเร็ว

หนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืนนี้ไม่มีใครสนใจเสี่ยวซู่เป่า ยิ่งไม่มีใครรู้ว่าหนึ่งวันก่อนเธอถูกมู่ชิ่นซินลงโทษ ไม่ได้กินข้าวเลยสักคำ ตอนนี้ตกอยู่ในอาการใจลอย

คุณท่านหลินประกาศไว้ว่า ถ้าเธอไม่ยอมรับผิดก็ห้ามให้เธอออกมา!

“แม่จ๋า...”

ริมฝีปากของเสี่ยวซู่เป่าเย็นจนเป็นสีม่วง สั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่ ทำได้เพียงแค่หลับตาแล้วพึมพาว่า “แม่จ๋า...ซู่เป่าไม่ผิด ซู่เป่าไม่ยอมรับ...”

เธอรู้ว่าแม่ป่วยตายไปตั้งแต่ปีที่แล้ว

หลังแม่ตาย พ่อก็หาคุณน้ามาใหม่ ไม่นานคุณน้าก็ตั้งท้องลูก...

คุณน้าคนนี้มีสองหน้า ตอนที่มีคนอื่นอยู่ด้วยคุณน้าจะปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี แต่ตอนที่ไม่มีคนอยู่ด้วยคุณน้าก็จะเปลี่ยนไปอย่างกับปีศาจ

“แม่...” เสี่ยวซู่เป่าคิด จับหูของตุ๊กตากระต่ายไว้แน่น แล้วเป็นลมล้มพับไป

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ประตูถูกเปิดออกเสียงดังปัง

ใบหน้าของหลินเฟิงเต็มไปด้วยความโกรธ กระชากเสี่ยวซู่เป่าที่สะลึมสะลืออยู่ขึ้นมา แล้วลากลงบันไดไปโยนบนพื้นหิมะข้างนอก!

เสี่ยวซู่เป่าถูกความเหน็บหนาวกระตุ้นจนเนื้อตัวสั่นเทา ลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก...

“พ่อคะ...หนูหิว...” เธอพูดออกมาตามสัญชาตญาณ

หลินเฟิงหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “แกทำให้น้องชายที่อยู่ในท้องชิ่นซินตาย แกยังมีหน้ามาบอกว่าหิวอยู่ที่นี่อีกเหรอ! ฉันหลินเฟิงทำไมถึงได้มีลูกสาวจิตใจอำมหิตอย่างแกนะ!”

เสี่ยวซู่เป่าที่หนาวจนแข็งในดวงตาไม่มีการแสดงออกทางสีหน้าใดๆ พูดไม่ออกแล้ว

หลินเฟิงยิ่งเห็นท่าทีนี้ของเธอก็ยิ่งโมโห ทำความผิดแล้วก็ยังทำท่าทีดึงดัน ทำให้ใครดูกัน

อายุก็ยังน้อย แต่ในใจกลับชั่วร้ายถึงขนาดนี้!

“เลี้ยงดูแต่ไม่สั่งสอน! ตอนนี้แกทำให้น้องชายตายได้ โตขึ้นมาไม่ฆ่าคนเหรอ ถ้าวันนี้ไม่อบรมสั่งสอนแกให้ดี ฉันก็ไม่ใช่พ่อแกแล้ว!”

พูดจบเขาก็มองไปรอบๆ คว้าไม้กวาดที่อยู่ในซอกขึ้นมาอันหนึ่ง เหยียบหัวไม้กวาดจนหัก

ไม้หนาสองนิ้วมือตีลงบนตัวเสี่ยวซู่เป่าป้าบๆ เสี่ยวซู่เป่ากรีดร้องขึ้นมาโดยพลันทีหนึ่ง!