ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1245

จี้ฉางอึกๆ อักๆ

ตามกระบวนการแล้วหลังเหยียนหลัวหวังตัดสินผีร้ายเสร็จ มีอยู่แค่สองทางไม่ตกนรกก็กำจัดทันที

ถ้าจะตรึงผีร้ายให้รับโทษอยู่ที่จุดใดจุดหนึ่ง ดูเหมือนจะเป็นการตัดสินโดยอิงความรู้สึกส่วนตัว…

แต่ก่อนที่เขาจะพูด ซู่เป่าก็หลับตาข้างหนึ่งแล้วมองออกไปข้างนอกแล้วพูดว่า “เอ๊ะ ฝนตกเหรอเนี่ย？ ต้องไปเก็บผ้าก่อน！”

พูดจบเธอก็วิ่งออกไปข้างนอก แถมยังทำยันต์ที่มีแสงดำมืดหล่นอยู่สองใบด้วย

จี้ฉางยิ้มมุมปาก

ปิดตาข้างหนึ่งจริงๆ (แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้)

ซูเหอเวิ่นเข้าใจในทันที อ่อ น้องสาวไม่สะดวกที่จะแก้แค้นใช่ไหม…เอ่อ จะบอกว่าแก้แค้นก็คงไม่ได้ ต้องบอกว่าลงโทษ

“ตามฉันมา！” ซูเหอเวิ่นเก็บยันต์สองใบที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาแล้วแปะบนตัวผีใจแคบ

แล้วลากตัวผีใจแคบไป

ซูจื่อซีตามอยู่ข้างหลังแล้วพูดว่า “ถามเขาซิว่าผู้ชายที่แอบตามครูคนนั้นคิดจะทำอะไรกันแน่”

ซูเหอเวิ่นเอ่ย “ยังต้องถามอีกเหรอ？คงจะทำเหมือนตอนที่ผีใจแคบทำก่อนตายล่ะมั้ง”

เสียงของสองพี่น้องค่อยๆ หายไป หานหานกระพริบตาอย่างงงงวย “ยังดูไม่สะใจเลย…”

ซูเหอเหวินเงยหน้า “การบ้านเขียนเสร็จหรือยัง？”

หานหาน “…”

**

ถึงแม้จะสะสางเรื่องของผีใจแคบได้แล้ว แต่เรื่องนี้ก็ยังไม่จบ

ซูเหอเวิ่นและซูเหอเหวินตามผู้ชายคนที่แอบตามครูสาวอย่างใกล้ชิดและระมัดระวังอยู่เสมอ…

แต่กลับไม่เห็นเขามีท่าทีอะไร

“แค่สะกดรอยตามแอบถ่ายทุกวันคงต้องโทษแค่ไม่กี่ปี…” ซูเหอเวิ่นถามด้วยความสงสัย “หรือเป็นเพราะจับผีใจแคบได้แล้ว พอไม่ได้รับอิทธิพลจากผีร้าย เขาก็เลยไม่ได้ทำร้ายอะไรครูเจียอีก”

แต่รู้สึกว่ามันไม่ได้ง่ายอย่างนั้นเนี่ยสิ

ซูจื่อซีเอ่ย “เป็นไปไม่ได้”

นิสัยของผู้ชายคนนี้เหมือนกับผีใจแคบ หลายวันมานี้ที่ผีร้ายถูกจับตัว เขาก็ยังทำตัวเหมือนเดิม

สะกดรอยตามแอบถ่าย…ถึงจะดูไม่น่าฟัง แต่โทษพวกนี้ต่ำมาก

ในสภาพแวดล้อมปัจจุบัน สมมติว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้เอารูปส่วนตัวพวกนี้ไปเปิดเผยสู่สาธารณะหรือเพื่อทํากําไร โทษสูงสุดก็แค่กักขังไม่เกินสิบวันและปรับ 500 หยวนแค่นั้น

โทษแค่นี้จะไปทำอะไรได้？

“อดทนรอก่อนดีกว่า”

สองพี่น้องทำตัวเหมือนนักล่า อดทนรอเหยื่อติดกับดัก

พอรอทีหนึ่งก็ผ่านไปหลายวัน และถึงเวลาที่ซู่เป่าจะกลับยมโลกแล้ว

“วางใจเถอะ อีกแค่ครึ่งเดือนก็จะปีใหม่แล้ว หนูจะกลับมาเร็วๆ นะ” ซู่เป่าเอ่ย

นายหญิงซูเริ่มลิสต์รายการของที่ใช้ในวันตรุษจีน “ซู่เป่าอยากกินอะไร？หมูน้ำค้างกับไส้อั่วของมณฑลเสฉวนดีไหม เดี๋ยวยายหาคนเตรียมไว้ให้…”

ส่วนพวกเป็ดเอย ปลาเอย ไก่เอยนี่ต้องเตรียมไว้อยู่แล้ว เรื่องพวกนี้ไม่ต้องเป็นห่วง ตระกูลซูได้หาไก่และเป็ดที่เลี้ยงแบบอิสระในชนบทมาไว้นานแล้ว รับรองว่าเป็นไก่บ้านและเป็ดบ้านของแท้ แม้แต่หมูหันก็จองลูกหมูล่วงหน้าไว้เรียบร้อยแล้ว

ขณะที่กำลังเดินเตร็ดเตร่อยู่นั้นก็เห็นแสงไฟระยิบระยับที่ตำหนักพญายม

ซู่เป่าชะโงกหน้าแล้วเดินย่องออกมา

“ท่านอาจารย์ แม่หนูคงไม่อยู่ใช่ไหม？” เธอถาม

จี้ฉางไม่มองด้วยซ้ำ “ไม่อยู่”

ซู่เป่า “ท่านอาจารย์ งั้นเราไปฝึกฝนบำเพ็ญกันข้างนอกดีไหม？”

รอให้ถึงวันตรุษจีนแล้วค่อยพาพ่อกับแม่กลับไป ถึงเวลานั้นก็ใช้เวลาอย่างมีความสุขในวันตรุษจีน แม่จะได้ไม่ต้องบ่นเธอด้วย

จี้ฉางเหล่มองข้างๆ “ดูท่าจะไม่ได้นะ”

ซู่เป่า “ห้ะ？ทำไมล่ะ？”

จากนั้นก็ได้ยินเสียงของซูจิ่นอวี้ดังขึ้น “อ่าว…ซู่เป่า เด็กดีของแม่…”

เธอปล่อยมือสบายๆ เท้าไม่ติดพื้นแล้วลอยออกมาจากมุมเงียบๆ

“ซู่เป่า…ซู่เป่าของแม่ หนูไปไหนมาเนี่ย” เสียงเป็นห่วงของเธอ “แม่คิดถึงลูกมาก ทำไมลูกขึ้นไปโดยไม่พาแม่ไปด้วยล่ะ”

ซู่เป่า “！！”

พญายมตัวน้อยกุมตูดของเธอแล้วรีบวิ่งหนีทันทีพร้อมกับตะโกนไปด้วยว่า “พ่อ…ช่วยด้วย！！”

ซูจิ่นอวี้ไล่ตามอย่างดุเดือด

จี้ฉางขำแต่ก็ทําอะไรไม่ถูก ได้แต่มองดูคนวิ่งหางจุกตูดในยมโลก ทั้งๆ ที่อยู่ในตำหนักพญายมแท้ๆ แต่กลับไม่ได้ให้ความรู้สึกเยือกเย็นเหมือนเมื่อก่อน

ก็ดีนะ