ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1267

เกล็ดหิมะโปรยปรายลงมาจนเกือบจะบังเสื้อคลุมสีขาวของจี้ฉาง

ถ้าไม่ใช่เพราะนกตัวสีเขียวที่นั่งยอง ๆ บนไหล่ของเขาที่ช่วยเพิ่มสีสันเล็ก ๆ ในหิมะสีขาว ก็คงเป็นเรื่องยากที่จะมองเห็นคนที่ลอยอยู่เหนือน้ำอย่างช้า ๆ

ซู่เป่าซึ่งนอนอยู่บนหน้าต่างและมองออกไปดวงตาเป็นประกาย “ท่านอาจารย์!”

จี้ฉางเดินเข้ามาใกล้ นอกจากเสี่ยวอู่บนไหล่แล้ว ยังมีลูกแมวตัวน้อยบนหัว ไหล่อีกข้างมีแมวดำอีกหนึ่งตัว และในมือที่กำลังถือเต่าอีกหนึ่งตัว

ซู่เป่า “ว้าว...ท่านอาจารย์นี่คือ...”

จี้ฉางพูดอย่างมีอารมณ์ “ถึงแล้ว ลงมากันได้แล้ว!”

เสี่ยวอู่งอไหล่แล้วบินกลับเข้าไปในบ้านพร้อมกับตะโกนว่า “รถเมล์ถึงป้ายแล้ว! ทุกท่านกรุณาลงจากรถ! ให้ตายเถอะ มันหนาวมาก! ให้ตายเถอะ! เครื่องอำนวยความสะดวกรถคันนี้ไม่ดีเลย!”

จี้ฉาง “...” วันที่ 1267 ที่อยากกินนกแก้ว

จู่ ๆ เงาดำเงาหนึ่งก็บินผ่านมา

เสวียนหลิงตะครุบฆ่า!

ก่อนที่ก้นของเสี่ยวอู่จะแตะลงบนเครื่องทำความร้อน มันก็ตกใจมากจนบินขึ้นมาอีกครั้ง “เสวียนหลิง! เจ้าเหล่าลิ่วนี่! คิดถึงปู่แกขนาดนี้เลยเหรอ!”

เสวียนหลิง “...”

ไม่รู้ว่าอู่ชางมานั่งยอง ๆ บนเบาะนุ่มริมหน้าต่างตั้งแต่ตอนไหน ใบหน้าที่เย็นชา ดวงตาเรียวเล็ก กำลังพักผ่อนอย่างสบายใจ

ถ้าไม่ใช่มาเพื่อปลาแห้ง...

ได้ยินมาว่าเหยียนหลัวหวังกลับสู่บัลลังก์แล้ว

ตลอดทั้งปีต้องสรุปรายงานต่อเบื้องบนและทำสรุปสิ้นปีอะไรทำนองนั้น

ซู่เป่าอยากจะตบ ๆ หิมะให้ท่านอาจารย์ แต่ก็พบว่าร่างกายของเขาสะอาดแล้ว

“ท่านอาจารย์ลำบากแย่เลย!” ซู่เป่ากล่าว

จริง ๆ แล้วเธอสามารถไปรับเสี่ยวอู่และปู่เต่าได้ แต่ท่านอาจารย์กลับทิ้งข้อความไว้ว่าเขาจะไปรับเอง ดังนั้นเธอจึงรอเขาที่บ้าน

“ไม่ลำบากหรอก” จี้ฉางสัมผัสหัวเล็ก ๆ ของซู่เป่า “ยังขาดใครอีก”

ซู่เป่าคิดอยู่พักหนึ่ง

คุณตา คุณยาย พวกคุณลุง ป้าสะใภ้ แม่ พวกผีในน้ำเต้าวิญญาณ...

พวกพี่สาวและพี่ชาย

เสวียนหลิง เจียงจวิน โส่วว่าง เสี่ยวอู่ ปู่เต่า หรือแม้กระทั่งอู่ชางและฉู่เจียงหวังก็มาแล้ว

และยังมีพ่อกับท่านอาจารย์ที่อยู่กับเธอมาตั้งแต่เด็ก...

มากันหมดแล้ว

“ดูเหมือนว่าจะไม่ขาดใครแล้วค่ะ!” ซู่เป่ากล่าว

มู่กุยฝานที่กำลังเดินมาที่ห้องของซู่เป่าจากอีกด้านหนึ่ง จู่ ๆ เขาก็สังเกตเห็นลูกแมวตัวน้อยตัวหนึ่งนั่งอยู่ที่ทางเดิน

“หืม? แมวตัวนี้ดูคุ้น ๆ นะ”

แล้วก็เดินผ่านไป..

เสี่ยวเหมยเหลียงซิน “...”

ทนไม่ไหวแล้ว! สัตว์สองขานี่ลืมมันแล้วจริง ๆ เหมียว! !

ปลาแห้งล่ะ!

ปลาแห้งของมันล่ะ!

คนตัวโตนี่ ไม่รู้จักเตรียมของขวัญปีใหม่ให้ลูกเลยเหรอ

“เมี้ยว เมี้ยว เมี้ยว!!” เสี่ยวเหมยเหลียงซินกระโจนลงบนขาของมู่กุยฝาน ยิ้มด้วยท่าทางดุร้าย