ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1274

นายหญิงซูรู้สึกมีความสุข เธอนั่งไขว่ห้างพิงโซฟา ถือรีโมทและโทรศัพท์มือถือไว้ สไลด์โทรศัพท์มือถือเป็นครั้งคราวเพื่ออวยพรปีใหม่ให้กับเหล่าพี่สาวน้องสาวของเธอ

“เร็วเข้า จะเที่ยงคืนแล้ว!”

ทุกคนเฝ้ารอคอยเวลา ส่วนคุณท่านก็ตรงเข้าไปนอนเลย เขาคิดว่ามีคนหนุ่มสาวคอยเฝ้าก็โอเคแล้ว เขาแก่แล้วเลยไม่เข้าไปยุ่ง

นายหญิงซูอดทนอยู่พักหนึ่ง แต่พอถึงห้าทุ่มเธอก็ทนไม่ไหว ตอนนี้เธอไม่มีความกังวลอะไรในใจแล้ว เธอจึงกลับเข้าห้องและหลับไปอย่างรวดเร็ว

“10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3—2—1!”

ทุกคนต่างส่งเสียงกู่ร้อง และพลุก็ถูกจุดขึ้นเป็นประกายบนท้องฟ้า

ถึงแม้ในเมืองจะไม่อนุญาตให้จุดดอกไม้ไฟ แต่จะมีการจุดจากเขตชุมชน

ทุกคนต่างส่งเสียงร้องแล้วเริ่มแจกอั่งเปา

“มา ๆ ๆ นี่อั่งเปาของซู่เป่าพวกเรา!”

“นี่ของเสี่ยวเวิ่น ของหานหาน ของจื่อซี ของเสี่ยวเหวิน...”

ซูอวิ๋นเจาไม่มีอั่งเปา เขาตายแล้ว เตรียมอั่งเปามาไม่ได้

ซูอีเฉินยัดหนึ่งซองให้เขาอย่างเงียบ ๆ ซูอวิ๋นเจาสะอื้น “พี่ใหญ่...”

ซูอีเฉินตบหัวเขาเบา ๆ “ไปสิ”

คนนั้นให้คนนี้ให้ ซู่เป่ารู้สึกละลานตาเมื่อได้รับอั่งเปา ปากก็พูดไม่หยุด

“ขอบคุณค่ะลุงใหญ่! ขอบคุณค่ะลุงรอง! ขอบคุณค่ะลุงสาม! ขอบคุณค่ะลุงสี่...”

“ขอบคุณค่ะลุงห้า ขอบคุณค่ะลุงหก ขอบคุณค่ะลุงเจ็ด ขอบคุณค่ะลุงเล็ก...”

“ขอให้ลุงเล็กร่ำรวย ขอให้ลุงใหญ่มีเงินเป็นกอบเป็นกำ ขอให้ลุงสี่คิดสิ่งใดสมปรารถรา ขอให้ลุงเจ็ดมีความสิริมงคลสมปรารถนาเฮง ๆ ๆ...”

“ขอบคุณค่ะพ่อ ขอบคุณค่ะแม่ ขอบคุณพี่พัน ขอบคุณพี่หลายใจ”

“ขอบคุณท่านอาจารย์! อู้หู ขอให้ท่านอาจารย์เฮง ๆ นะคะ ขอให้สมปรารถนาได้แต่งภรรยานะคะ!”

จี้ฉางหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้

พายุหิมะหนักมาก จึงไม่สามารถขึ้นไปดูดาวบนหลังคาได้ ทุกคนรวมตัวกันในห้องนั่งเล่นคุยกันจนดึกดื่น สุดท้ายซู่เป่าที่ทนไม่ไหวจึงหลับไป และทุกคนก็กลับห้องตัวเองไปอย่างไม่เต็มใจ

มู่กุยฝานอุ้มซู่เป่ากลับไปที่ห้อง

อั่งเปาควรวางไว้ใต้หมอน ซู่เป่ามีอั่งเปาหลายสิบซอง แต่ละซองหนากว่ากระเป๋าสะพายใบเล็กของเด็กผู้หญิงจึงทำให้วางไว้ใต้หมอนได้ไม่หมด

มู่กุยฝานวางสัญลักษณ์ไว้สองอันที่ข้างใต้ และที่เหลือก็ไปกองไว้ข้าง ๆ

ซู่เป่ากอดกระต่ายตัวน้อยของเธอ หายใจสม่ำเสมอ และหลับไป

ซูจิ่นอวี้กระซิบ “เธอไม่ได้กอดกระต่ายน้อยเข้านอนมานานแล้ว วันนี้...”

วันนี้ได้รู้ว่าพี่เจ็ดเสียชีวิตแล้ว แต่ยังต้องฝืนยิ้มตั้งแต่อายุยังน้อย...

ยิ่งซูจิ่นอวี้คิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไรเธอก็ยิ่งเศร้า น้ำตาไหลลงมาเป็นสาย เธอรีบปิดปากไว้อีกครั้งและกลั้นร้องไห้