ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1276

ซู่เป่ารีบสวมเสื้อคลุมขนมิงค์ออกไปทันที

ซูเหอเวิ่นเห็นเธอกำลังจะออกไป จึงรีบตามไปถามว่า “เธอจะไปไหนน่ะ?”

ซู่เป่ารีบตอบทันที “พี่อี้หรันมาถึงแล้ว หนูว่าจะไปรับเขาสักหน่อย”

ซูเหอเวิ่น “...”

พอครบปีใหม่ซู่เป่าก็ครบเก้าขวบ ตอนนี้สูงได้หนึ่งร้อยสี่สิบเมตรแล้ว สาวน้อยคนนี้เริ่มเผยความโดดเด่นออกมาให้เห็นแล้ว

ตัวเธอถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อคลุมขนมิงค์สีแดง เสื้อโค้ทตัวยาวเป็นการออกแบบสไตล์เสื้อคลุม ทนทานต่อลมและหิมะเกินบรรยาย

คล้ายดั่งชุดโบราณในเรื่อง ‘ลูกสาวบ้านเรากำลังโตเป็นสาวแล้ว’ อีกทั้งกลิ่นอายเฉพาะตัวของพญายมอันเยือกเย็นก็ยังเพิ่มขึ้นด้วย

“พี่อี้หรัน?”

ซู่เป่ามาถึงหน้าประตู ก็พบซืออี้หรันยืนอยู่ข้างนอกโดยไม่พูดไม่จา ช่วงนี้หิมะตก อุณหภูมิข้างนอกต่ำสุดถึงลบสี่หรือห้าองศาเซลเซียส ซืออี้หรันสวมเสื้อโค้ทขนเป็ดสีดำ เขาไม่ได้สวมหมวกอย่างอื่น มีเพียงหมวกของเสื้อโค้ทขนเป็ดเท่านั้น

เกล็ดหิมะตกลงบนไหล่ของเขา เขาหันกลับมา หมอกสีขาวเกาะกลุ่มตัวขึ้นมาขณะที่เขาหายใจ

“วันหนาวๆ แบบนี้ พี่ทำไมใส่มาแค่เสื้อโค้ทขนเป็ดล่ะ...” ซู่เป่าประหลาดใจ

เมื่ออากาศที่เมืองจิงหนาวถึงขีดสุด สวมแค่เสื้อโค้ทขนเป็ดยังไงก็ไม่อุ่นเท่าเสื้อคลุมขนมิงค์แน่นอน เขายืนอยู่ข้างนอกนานขนาดนั้นแล้วด้วย

ซืออี้หรันกล่าว “ไม่เป็นไร ฉันไม่หนาว”

เขายื่นแหวนวงหนึ่งให้ซู่เป่า "นี่คือแหวนเก็บสิ่งของ..."

เขากลัวว่าซู่เป่าจะเข้าใจผิด จึงรีบอธิบาย “เดิมทีฉันอยากจะหากำไลและสร้อยคอเก็บสิ่งของ แต่หาไม่เจอ”

ซู่เป่ารับเอาไว้พร้อมถามด้วยความงุนงงว่า “ทำไมให้ฉันล่ะ? พ่อให้ฉันมาแล้ว ฉันมีแล้วล่ะ”

เธอยื่นมือให้เขาดู บนนิ้วชี้ของเธอสวมแหวนสีม่วงอ่อนอยู่วงหนึ่ง เป็นสีม่วงอมชมพู ช่างเป็นสีที่เหมาะกับสาวน้อยอย่างเธอ

ก่อนหน้านี้มู่กุยฝานทำแหวนนี้ขึ้นมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ เธอมีแหวนนี้มีตั้งแต่เด็กยันโต ต่อมาเธอโตขึ้น แหวนนี้จึงใส่ไม่ได้แล้ว เมื่อเธอกลับมาจุติในโลก เกิดใหม่เป็นเด็กน้อย จึงเอามาใส่ได้

ซืออี้หรันเม้มริมฝีปากและมองไปยังตึกหลักของคฤหาสน์ซู

หลังจากยืนอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน เขาก็พบวิธีที่มองจะมองเห็นตึกหลักที่อยู่ไหลออกไป และมองเห็นซูอวิ๋นเจาผ่านกระจกหน้าต่าง

ซืออี้หรันพูดเสียงต่ำ “ในแหวนมียาลูกกลอนสำหรับคุณย่าซูอยู่”

ซู่เป่าเข้าใจแล้วว่าที่แท้เขาก็ตั้งใจมาที่นี่เพื่อเอายามาให้คุณยาย เป็นเพราะเป็นห่วงคุณยายนี่เอง

เธอกำแหวนไว้แน่นแล้วพูดว่า "ขอบคุณนะ..."

แม้ว่าเธอจะมีแหวนอนู่แล้ว แต่เทียบไม่ได้หรอกกับความตั้งใจและความห่วงใยนี้

ซืออี้หรันนิ่งเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไร อยากบอกเธอว่าอย่าเศร้าเกินไป ขอแสดงความเสียใจด้วย ก็กลัวว่าคำพูดของเขาจะทำให้เธอร้องไห้

“เธอ...” หลังจากซืออี้หรันเงียบไปสักพักใหญ่ สุดท้ายก็พูดออกมาว่า “มีอะไรเรียกฉันได้เลยนะ”

ซู่เป่าเริ่มรู้สึกแสบจมูก เธอพยักหน้า... ทันใดนั้นก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างได้และพูดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “พี่อี้หรัน พี่รีบเข้ามาเถอะ ข้างนอกหนาวจะแย่!”

ทว่าซืออี้หรันกลับส่ายหัว “ไม่ล่ะ ฉันไม่เข้าไปแล้วล่ะ”

เขาชะงักไปสักพักหลังจากนั้นก็พูดว่า “ผ่านมาหลายวันแล้ว ฉันคงไม่เข้าไปสวัสดีปีใหม่แล้วล่ะ”

ซู่เป่าแปลกใจ “จะทำอย่างนั้นได้ไง? เพื่อนมาก็เป็นแขกนะ สับกันไม่ได้เด็ดขาด!”

พี่ใหญ่เองก็ไม่ใช่คนขี้เหนียว ดื่มชาแค่แก้วเดียว แต่ไม่ว่าจะกินหรือดื่มเยอะขนาดนั้นก็คงไม่ถึงแสนนึงหรอก ไม่ใช่ว่าเขามาปล้นบ้านสักหน่อย หากจะสับเขาก็คงจะไม่ใช่เรื่องแล้ว!

ตอนนี้ในหัวซู่เป่ามีเพียงเรื่องเงินเท่านั้น...

ซืออี้หรันยิ้ม ลูบหัวเธอ ช่วยจัดหมวกให้เรียบร้อย พร้อมพูดว่า “เธอรีบเข้าบ้านไปเถอะ!”

ซู่เป่าเห็นว่าเขายืนกรานว่าจะไม่เข้าไป ดูเหมือนว่าจะแอบมาเพื่อเอายาให้เท่านั้น

เธอไม่ยึกยื้ออีกต่อไป ทำได้เพียงหยักหน้าและพูดว่า “ก็ได้...ถ้าอย่างนั้นไว้เจอกันใหม่นะพี่อี้หรัน”

เธอโบกมือไปมา ส่งเขากลับก่อนที่จะกลับเข้าไปในบ้าน

ซืออี้หรันกลับบอกว่า “เธอเข้าไปเถอะ ฉันจะรอเธอเข้าไปก่อนแล้วฉันค่อยไป”

ซู่เป่า “หา?”

เธอไม่รู้ว่าทำไม แต่เมื่อเห็นซืออี้หรันยืนกราน เธอจึงเดินเข้าไปสามก้าวแล้วหันหลังกลับยืนอยู่ที่ประตูตึกหลักแล้วมองออกไป ยังคงเห็นตัวของซูอี้หรันอย่างคลุมเครือ

เขาโบกมือ จากนั้นก็เดินจากไป

ระหว่างทางเธอรู้สึกสงบขึ้นอย่างอธิบายไม่ได้ และรู้สึกขอบคุณพี่อี้หรันของเธออย่างสุดซึ้ง

เขามองเธอเดินไปถึงที่ประตู และเมื่อเธอหันมา ข้างหลังคือครอบครัวอันเป็นที่รัก

ซู่เป่าสูดหายใจเข้าลึกๆ และยิ้มแย้มก่อนจะเปิดประตูเข้าไป...