ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1279

ซูอวิ๋นเจาหลั่งน้ำตาเมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่เต็มใจยอมรับความจริงของแม่ตัวเอง เขารู้สึกแค่ว่าตัวเองยังติดหนี้พ่อแม่อยู่มากมาย

คุณท่านซูนั่งอยู่ข้างๆ สีหน้าตกตะลึงเล็กน้อย มุมปากกระตุกหลายครั้งแต่พูดอะไรไม่ออก

นายหญิงซูกล่าว “เฮ้ พวกแกทำอะไรกันอยู่! รีบจัดการเก็บกวาดให้เรียบร้อย อย่าเอาแต่ยืนนิ่งเฉย!”

“เจ้าเจ็ด แกคุกเข่าทำไม ลุกขึ้นมา รีบพาพ่อ พาพี่ๆ ไปต้อนรับผู้นำเร็วเข้า!”

“เจ้าสาม เจ้าสี่ ที่นั่งแช่แป้งอยู่...พวกแกไม่ใช่ว่าไปทำงานแล้วเรอะ? ทำไมยังกลับมาอีก”

นายหญิงซุยืนขึ้น ให้คนไปเตรียมชาร้อน พูดเกลี้ยกล่อมเจ้าเด็กเหลือขอสองสามคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวพวกนี้ พร้อมกับดึงซู่เป่า “เจ้าเด็กดีเป็นอะไร วันนี้ทำไมวอแวพวกลุงๆ เขาจังเลยล่ะ”

ซู่เป่าอดไม่ไหวร้องไห้ออกมา “คุณยาย...”

นิ้วมือของนายหญิงซูสั่นเล็กน้อย ต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง และยังอยากที่ฉีกยิ้มต่อไป แต่จะไปยิ้มออกได้อย่างไร

มู่กุยฝานที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่ข้างหลังนายหญิงซูตอนไหน เขายกมือขึ้นบีบไหล่ของเธอ จากนั้นแสงสีทองก็ค่อยๆ เปล่งประกายเข้ามากระทบนายหญิงซู

นายหญิงซูหันไปเห็นกรมทหารเดินเข้ามา หยิบกล่องสีดำและเปิด ปรากฏว่าเป็นเสื้อผ้าที่มีเลือดเปื้อนอยู่

พวกเขามองไม่เห็นซูอวิ๋นเจา พวกเขาเปิดปากพูด และนายหญิงซูได้เพียงคำพูดไม่กี่คำ

สหายซูอวิ๋นเจา เสียชีวิตอย่างกล้าหาญชาญชัย...

เสียงรอบข้างวุ่นวายอึกทึก รวมถึงเสียงถ้วยน้ำชาของป้าอู๋ร่วงลงไปที่พื้น เสียงอุทานของทุกวัน และเสียงใครไม่รู้ที่ตะโกนว่า

พ่อ!

แม่!

...

หูของนายหญิงซูดังอื้ออึง หันหน้าไปอย่างงงงวยและมองไปยังซูอวิ๋นเจาที่อยู่ข้างๆ เธอ

เธอหัวเราะขึ้นมาทันทีและกล่าวว่า “พวกแกล้อฉันเล่นใช่ไหม?”

“แสดงละครตบตายายแก่คนนี้เล่นใช่ไหมล่ะ ใช่ไหม!”

“คราวหน้าคราวหลังอย่ามาเล่นแบบนี้อีกล่ะ...”

เหล่าสหายกรมทหารกำลังอดกลั้นเอาไว้ บางคนเม้มปากและปิดจมูกเอาไว้อย่างแน่นหนา เพราะกลัวว่าจะควบคุมเสียงร้องไห้ที่จะออกมาไม่ได้

พวกเขามองดูใบหน้าซีดเซียวของคนชราที่กำลังพูดติดตลกหาว่าพวกเขาพูดจาล้อเล่น

มองดูสองมือของเธอที่ปลอบโยนตัวเองอย่างไร้ประโยชน์ จึงเงยหน้าขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าเจ็ดของพวกเรายังอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ! พวกคุณพูดจาไร้สาระแล้ว”

เหล่าสหายที่มีอายุน้อยหน่อยก็อดไม่ได้และร้องไห้ออกมา เห็นได้ชัดว่าแม่ของสหายซูนั้นตกตะลึงกับข่าวการตายของลูกชายของเธอ