ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1281

พิธีอำลาซูอวิ๋นเจาจะถูกจัดในวันรุ่งขึ้น

ต้องใช้เวลาสักพักจึงจะส่งศพกลับประเทศได้ กรมทหารได้แจ้งทางครอบครัวเอาไว้ก่อนและจะส่งมอบศพให้ตระกูลซู

วันรุ่งขึ้นไม่ว่าใครก็ไม่กล้าให้นายหญิงซูไปที่สนามบิน แต่เธอก็ยังไปอยู่ดี สวมเสื้อผ้าสีดำ ท่ามกลางลมหิมะยิ่งเห็นได้ชัดถึงความชราภาพของร่างกาย ผมสีบลอนด์เงินราวกับหิมะ

สีแดงแห่งวันปีใหม่พึ่งผ่านไป ตระกูลซูก็เปลี่ยนเป็นชุดสีดำทันที เครื่องบินที่บรรทุกศพได้ลงจอดและหยุดอย่างช้าๆ

นายหญิงซูไม่มีเวลาสนใจฝูงชนที่อยู่รอบๆ ตัวเธอ สายตาเพียงจับจ้องไปที่เครื่องบินเท่านั้น

เธอมองดูศพที่ถูกอุ้มลงมา มองดูร่างของเขาถูกคลุมด้วยธงชาติ มองดูเขาได้รับความเคารพและถูกคำนับจากผู้คนนับหมื่น และมองดูเพลงไว้อาลัยที่กำลังบรรเลง...

เธอไม่รู้ว่ากระบวนการดังกล่าวเสร็จสิ้นไปตั้งแต่ตอนไหน ในที่สุดเธอผู้เป็นแม่ก็มายืนเคียงข้างเขาท่ามกลางแสงสว่าง รับเกียรติยศที่เป็นของเขา สุดท้ายเธอก็สามารถพูดได้อย่างภาคภูมิใจว่านี่คือลูกชายของเธอ

“อวิ๋นเจา กลับมาบ้านแล้ว...แม่มารับแกกลับบ้านแล้ว”

เธอจับมุมธงชาติและเปิดขึ้นด้วยอาการสั่นเทา ในที่สุดก็ได้เห็นใบหน้าอันซีดเผือด

ใบหน้าของเขายังคงเผยให้เห็นแววความสดใสอยู่บ้าง บาดแผลบนใบหน้าก็ได้รับการรักษาแล้ว แต่ก็ยังปรากฏให้เห็นความน่าเศร้าในครานั้น

นายหญิงซูยื่นมือออกมาลูบเขาอย่างอ่อนโยน และพูดเบาๆ ว่า “ไม่เจ็บแล้วนะ ไม่เจ็บแล้ว แม่จะให้ลูกกวาดแกกินนะ”

เธอหยิบลูกกวาดที่แกะห่อแล้วเอามาวางไว้ข้างๆ ปากของซูอวิ๋นเจา

น้ำตาไหลลงมาอย่างไร้เสียงสะอื้น นายหญิงซูหน้าซีดเซียว ร่างกายสั่นเทา สุดท้ายก็คลุมธงชาติให้ลูกชายของเธอ และจัดให้เรียบร้อย...

คุณท่านซูยืนอยู่ข้างๆ เม้มปากและกำมือไว้แน่น

ซูอีเฉินพูดเสียงเบา “เจ้าเจ็ด พี่ใหญ่มารับแกแล้วนะ”

ซูจื่อหลินตาแดงก่ำ “น้องเจ็ด พวกเรากลับบ้านกัน”

ซูเยว่เฟยหายใจติดขัด และกล่าวว่า “เจ้าเจ็ด กลับบ้านนะ”

ซูลั่วขวัญหนีดีฝ่อพร้อมพูดเสียงต่ำว่า “เจ้าเจ็ด ฉันเคยอิจฉาพี่สี่ที่มีแฟนคลับนับล้าน ยืนอยู่ต่อหน้าฝูงชนทุกวัน...ตอนนี้นายก็เป็น ‘ดารา’ แล้วเหมือนกันนะ เจ้าเจ็ด พวกเรากลับบ้านกันเถอะ!”

“เจ้าเจ็ด นายไม่รักษาสัญญา...แต่พี่ห้าจะไม่ลืม พวกเรากลับบ้านกันเถอะ!”

“น้องเจ็ดพวกเรามารับนายแล้วนะ”

“พี่เจ็ด พวกเรามารับพี่แล้ว”

...

พิธีไว้อาลัยและพิธีฝังศพ...กรมหน่วยงานต่างๆ กลุ่มคณะและโรงเรียน...

ท่านผู้นำ สหายร่วมรบ...ส่งพวงหรีด...ฝังศพ...

ตระกูลซือและตระกูลกู้ต่างมากันพร้อมหน้า เวินหรูอวิ๋นและคุณหญิงกู้ยืนไว้อาลัยในความเงียบ และปลอบโยนนายหญิงซูอย่างแผ่วเบา

กู้ชีชีคิดไม่ถึงเลยจริงๆ หลายวันก่อนยังครึกครื้นชื่นมื่นกันอยู่เลย มาวันนี้....เมื่อนึกถึงท่าทีที่แปลกไปของซู่ลั่วเมื่อหลายวันก่อน เธอก็เข้าใจได้ทันที

เธอช่วยอะไรไม่ได้เลย ทำได้เพียงแต่ช่วยจัดการเตรียมทุกอย่างให้กับตระกูลซูอย่างเงียบๆ

เหยาหลิงเยว่กลายเป็นคนว่านอนสอนง่ายทันที ช่วยกู้ชีชีดูแลเด็กๆ ทั้งหลาย พร้อมอุ้มเสี่ยวสวินสวินไว้ในอ้อมแขน

ซู่เป่าถือโกศของลุงเจ็ดไว้ มองดูเขาถูกฝัง เห็นวิญญาณของเขาถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีทอง เขายิ้มแล้วโบกมือให้เธออยู่ในแสงนั้น

ในพิธีงานศพ เธอไม่มีวิธีที่จะทำให้คุณยายและพวกเขามองเห็นวิญญาณของคุณลุงเจ็ด หนึ่งคือมันผิดกฎ สองก็คือกลัวว่าคุณยายเห็นแล้วจะยิ่งเศร้าโศก

"ลุงเจ็ด เดินทางปลอดภัยนะคะ" ซู่เป่าพูดเสียงเบา “ด้วยบุญและกรรมที่ทำมา จะส่งให้คุณลุงเจ็ดเกิดเป็นมนุษย์อย่างไร้ที่ติแน่นอนค่ะ”