ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1327

อสูรน้อยเพิ่งจะโล่งใจ แต่จู่ๆ ความรู้สึกนั้นก็กลับมาอีกครั้ง

มีบางอย่างกำลังพยายามแยกมันออกจากพี่พญายมตัวน้อย

อ่าาา สิ่งชั่วร้ายจงถอยไป

อสูรน้อยโก่งก้นเล็กๆ ขึ้นด้วยตื่นตระหนกมาก แล้วตดออกมาแรงๆ

ตดเหม็นโจมตี!

ซู่เป่าที่กำลังใช้จิตเทพ “...”

แต่ไม่ได้กลิ่นเหม็นใดๆ เพียงแค่รู้สึกว่ากระทบจิตเทพเล็กน้อย

เธอเริ่มคล่องแคล่วขึ้น เกือบจะจับหางอสูรน้อยและหิ้วมันขึ้นมาได้แล้ว...

แต่คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายจะล้มเหลว

ทันใดนั้นซู่เป่าพลันเปลี่ยนความคิด: การจับสิ่งมีชีวิตอาจจะยากเกินไป เพราะมันสามารถดิ้นหรือเคลื่อนไหว และอาจโจมตีเราได้

ทำไมเธอถึงไม่ลองจับสิ่งไร้ชีวิตก่อนนะ

ซู่เป่าใช้จิตเทพกวาดมองภายในถ้ำรอบหนึ่ง ถ้ำนั้นสะอาดมาก ไม่มีหญ้าหรือแม้แต่ก้อนหินเล็กๆ เลย มีแต่ก้อนหินก้อนใหญ่ๆ ส่วนหญ้า...

จิตเทพของเธอหยุดมองชั้นวางของที่อยู่ในห้องโถง ตรงนั้นมีสมุนไพรวิเศษ

ซู่เป่าพยายามลองจับสมุนไพรวิเศษนั้นทันที

เมื่อมีประสบการณ์ที่เกือบจะหิ้วอสูรน้อยขึ้นมาได้เมื่อครู่แล้ว ซู่เป่าจึงเรียนรู้วิธีใช้จิตเทพหยิบของได้อย่างรวดเร็ว

จิตเทพของเธอล้อมรอบสมุนไพรวิเศษรอบหนึ่ง จากนั้นพยายามหยิบมันขึ้นมา

สำเร็จแล้ว

ซู่เป่าดีใจเป็นที่สุด จิตเทพสามารถหยิบของผ่านอากาศได้จริงๆ

ถ้าอย่างนั้นตอนต่อสู้กัน เธอก็สามารถลอบเล่นงานชายชุดดำได้แล้ว แอบใช้จิตเทพจับมีดบนตัวเขาตอนที่เขาไม่ทันระวังตัว แล้วฆ่าเขาเอง...

โอ้โห!

ใช้ได้เลย!

ทันทีที่ซู่เป่าดีใจ มือที่ถือสมุนไพรวิเศษอยู่ก็เผลอ “เต้นระบำ” ขึ้นมา

กว่าอสูรน้อยจะสงบจิตใจลงได้ แต่แล้วเมื่อมันหันหน้าไปก็บังเอิญเห็นสมุนไพรวิเศษในห้องยา... กำลังเต้นรำอย่างประหลาด

“!!!”

อสูรน้อยถลึงตาโต หางตั้งชัน และนัยน์ตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

แมๆ ฉันเห็นผีแล้ว!

แบบเห็นผีจริงๆ

ขาของอสูรน้อยอ่อนแรง ร่วงลงจากตักของซู่เป่าเสียงดังตุบ ในขณะที่มันกำลังจะลุกขึ้นอีกครั้งก็รู้สึกเหมือนมีสายตาสีเขียวขจีจ้องมองมันอยู่

พอหันไปมองก็เห็นพระแม่ธรณีที่ไม่รู้ว่าออกมาตั้งแต่ตอนไหน ลอยอยู่ที่ประตูห้องนอนเงียบๆ และจ้องมองมันตาเขม็ง

อสูรน้อย: อึ้งเลยจ้า

คนตายกลายเป็นผี ผีตายกลายเป็นปีศาจ

วันนี้มันไม่เพียงแค่เจอผีตัวเป็นๆ แต่ยังได้เห็นปีศาจในตำนานอีกด้วย

พระแม่ธรณีหัวเราะคิกคัก และพูดอย่างเลือดเย็นว่า “ไม่มีนางคอยปกป้องเจ้าแล้ว ข้าจะกินเจ้าซะ...”