ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1331

ซู่เป่าลืมตาขึ้นจากจิตใต้สำนึก การเข้าฌานของเธอจึงสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้

แม้ว่าจิตเทพของเธอจะไม่ได้แข็งแกร่งขึ้น แต่โชคดีที่จุดตันเถียนของเธอสามารถกักเก็บพลังหยินจนเต็มได้อีกครั้ง

จินตันม่วงก็กำลังไหลเวียน จินตันที่ปกติจะไหลเวียนเฉพาะตอนที่เธออิ่มมากเท่านั้น ตอนนี้เริ่มไหลเวียนช้าๆ ด้วยตัวเองโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ในขณะที่จินตันหมุนเวียน พลังหยินรอบๆ ก็ถูกดูดและไหลเวียนโดยอัตโนมัติ เก็บสะสมทีละน้อยทีละน้อยต่อไป

ซู่เป่ารู้สึกประหลาดใจมาก ไม่คาดคิดเลยว่าจะเก็บเกี่ยวได้มากขนาดนี้ จินตันไหลเวียนไม่หยุด... ก็เหมือนกับรถยนต์ที่เติมนำมันเอง

หมายความว่าในสถานการณ์ปกติเธอจะไม่เผชิญกับวิกฤตที่ไม่มีพลังหยินเหลือเลยอีกแล้ว

“ยอดเยี่ยมมากจริงๆ...”

จากนั้นซู่เป่าก็มองเห็นพระแม่ธรณีนั่งกอดอกอยู่ในห้องโถงอันว่างเปล่า

และกำลังมองราวกับมองสัตว์ประหลาด

ในขณะที่ซู่เป่ากำลังจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังตกลงมาอย่างรวดเร็ว

และมุ่งเข้าหาเธอ

การเคลื่อนไหวที่คุ้นเคยอย่างอธิบายไม่ได้ และสัญชาตญาณบอกว่ามันไม่เป็นอันตราย

ซู่เป่าเผลอยื่นมือออกไป ทันใดนั้นแสงสีทองก็สว่างวาบต่อหน้า แล้วเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็ร่วงลงมาอยู่ในอ้อมแขนเธอ

ซู่เป่า “...?”

ซืออี้หรัน “...?”

พระแม่ธรณี “...”

ซืออี้หรันเด็กหนุ่มไร้เดียงสาจ้องมองซู่เป่าด้วยความประหลาดใจพร้อมอุทานว่า “ซู่เป่า?!”

ซู่เป่าอุ้มซืออี้หรันอย่างตกตะลึง “พี่อี้หรัน ทำไมพี่ถึงตกลงมาจากท้องฟ้าล่ะ...”

ซืออี้หรัน “...เรื่องมันยาว”

พระแม่ธรณีแอบกรอกตามองบน แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “งั้นก็เล่าสั้นๆ”

ซืออี้หรันรีบผละออกจากอ้อมแขนของซู่เป่า เธอตัวเล็กนิดเดียว แต่เขาสูงขนาดนั้น อุ้มแบบนี้มันดูแปลกมาก

เขาควรอุ้มเธอ...

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซืออี้หรันก็รีบสลัดความคิดทิ้ง รู้สึกว่าตัวเองสมควรตายจริงๆ กำลังคิดอะไรอยู่?!

ตอนนี้ซู่เป่ายังเป็นแค่เด็ก

ถึงแม้ซืออี้หรันจะไม่แสดงอาการ แต่ในใจลึกๆ ก็รู้สึกละลายใจมาก เขากระแอมไอเบาๆ แล้วพูดว่า “เมื่อกี้ฉันเจอชายชุดดำ...”

เพียงประโยคเดียวก็สามารถอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ทั้งหมด ซืออี้หรันพูดต่อว่า “หลังจากที่ฉันเหยียบค่ายกลส่งตัว ฉันก็ถูกบังคับให้ล่องลอยอยู่ท่ามกลางแสงสีทอง”

“แสงสีทองนั้นเหมือนจะหาจุดหมายไม่เจอ มันจึงคอยค้นหา”

“แล้วเมื่อกี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆ แสงสีทองก็เจอจุดหมาย แล้วก็...”

พอพูดถึงตรงนี้ ซืออี้หรันก็กระแอมไอเบาๆ อีกครั้ง

เขาไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจุดหมายของแสงสีทองจะเป็นซู่เป่า