ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1335

ชายชุดดำรู้ว่าสถานที่จิ่วโยวอยู่ที่ไหน และเคยไปหลายครั้ง จึงใช้เวลาเดินทางไปไม่นาน

ฉะนั้นจึงเร็วกว่าซู่เป่าและซืออี้หรัน

ตอนที่เขาไปถึงไม่เห็นสองคนนั้น จึงก็ขมวดคิ้วขึ้นมา จากนั้นก็หรี่ตาลง หาบริเวณที่ลึกลับแอบซ่อนตัวเอาไว้

หรือพวกเขาอาจจะไม่มาก็ได้

แต่โอกาสในการมามีมากกว่า

พวกเขาคงจะคาดไม่ถึง…ว่าเขากำลังรอพวกเขาอยู่ที่นี่!

**

ซู่เป่ากับซืออี้หรันจับโซ่เดินตามไป คลำหามาตลอดทาง

ดวงตาของโซ่จิ่วโยวนั้นมองไม่เห็น ที่พระแม่ธรณีสามารถถือโซ่ออกมาแสดงให้ซู่เป่ากับซืออี้หรันเห็นได้อย่างง่ายดายนั้น เป็นเพราะว่าโซ่นั้นคล้องอยู่บนตัวเธอ

ซืออี้หรันสัมผัสดูอย่างละเอียด เฝ้าดูอย่างระมัดระวัง กลัวว่าถ้าไม่ระวังจะทำให้ร่องรอยของโซ่นั้นหายไป

ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็ต้องเดินกลับไปหาพระแม่ธรณีอีกครั้ง แล้วเริ่มต้นคลำหากันใหม่

ซู่เป่าเดินตามอยู่ข้างๆ สีหน้าดูสบายใจ ท่าทางไม่มีความกังวลเลยแม้แต่นิด

เหมือนไม่ได้กลัดกลุ้มในปัญหานี้…หรือว่า อาจเป็นเพราะเขากำลังเฝ้ามองโซ่อยู่ ฉะนั้นเธอจึงไม่ต้องทำอะไร

ซืออี้หรันรู้สึกว่า ซู่เป่าเชื่อใจเขาอย่างมาก

ทันใดนั้นก็เฝ้าดูอย่างละเอียดมากขึ้น ไม่ปล่อยให้ความประมาทของตัวเอง ทำให้ร่องรอยโซ่นั้นหายไป

ฉะนั้นจึงเดินทางไปอย่างเชื่องช้า

ซู่เป่ามองหน้าพี่อี้หรันไปด้วย และคอยคุยกับอสูรน้อยไปด้วย

“เดินทางมาไกลขนาดนี้แล้ว เป็นยังไงบ้าง สัมผัสถึงบรรพบุรุษได้ไหม?”

อสูรน้อยส่ายหน้า “จ๊ากๆ…”

เมื่อนเดินเลี้ยวไปเลี้ยวมาจนมาถึงถนนแห่งหนึ่ง ซู่เป่าก็ถามขึ้นว่า “แล้วที่นี่ล่ะ ที่นี่สามารถสัมผัสถึงบรรพบุรุษไหม?”

อสูรน้อยยังคงส่ายหน้าเหมือนเดิม

ซู่เป่าเงยหน้ามองดู

เส้นทางที่เดินผ่านมา เหมือนกำลังเดินล้อมรอบภูเขาหลี อีกอย่างทางนี้ก็มุ่งไปทางภูเขาฝั่งเมืองหลีอีกด้วย

ถ้าบรรพบุรุษเข้ามา อสูรน้อยก็ต้องสัมผัสถึงเขาได้อย่างแน่นอน

สิ่งที่ซู่เป่าเป็นกังวลมากที่สุดคือบรรพบุรุษไม่ยอมเชื่อฟัง ช่วงเวลาเร่งรีบจึงเดินตามเข้าไป แบบนี้ก็จะเกิดความวุ่นวายเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม

สัมผัสไม่ได้ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีอย่างหนึ่ง!

เมื่อคิดเช่นนี้ เธอก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมา

เมื่อหันหน้าไปก็เห็นพี่อี้หรันกำลังขมวดคิ้วแน่น เหมือนจะหาร่องรอยโซ่ไม่เจอ กำลังมองหาอย่างร้อนใจ

ถึงแม้ว่าเขาจะแสดงท่าทางเหมือน “ไม่ร้อนใจ แค่เรื่องเล็ก” แต่ซู่เป่าสามารถรู้สึกได้ และตัวเองก็ดูออกว่าเขากำลังเกิดความร้อนใจอย่างน่าแปลก

เอ่อ โซ่จิ่วโยวอยู่ห่างจากเขาสามเมตร

“ตรงนี้ไง! พี่อี้หรัน!” ซู่เป่าจับมือเขา วางลงบนพื้นที่มีโซ่จิ่วโยว

ซืออี้หรันรู้สึกอึ้งไปชั่วครู่

ทำยังไงดี เหมือนตัวเองไม่เอาไหนเลยใช่ไหม?

ต่อไปถ้าเธอต้องต่อสู้ จะนึกถึงเขาอีกไหม?

“เธอ…” ซืออี้หรันเม้มปาก ใบหน้าเย็นชาเกิดความลำบากใจขึ้นมา ภายในรู้สึกเขินอายและโมโห

รู้สึกเหมือนตัวเองทำได้ไม่ดีพอ

ซู่เป่าสามารถหาโซ่จิ่วโยวได้อย่างง่ายดาย เมื่อกี้เขาเหมือนคนตาบอดที่คลำหาไปมา คงจะดูตลกอย่างมาก…

ซู่เป่าคิดว่าเขากำลังจะถามว่า ‘เธอรู้ได้ยังไ’ จึงตอบไปอย่างจริงใจว่า “พี่อี้หรัน หนูสามารถ ‘มองเห็น’ โซ่จิ่วโยว” ได้