ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1343

ซู่เป่าพยายามทำจิตใจให้สงบ เพราะเธอยังไม่ค่อยเข้าใจสถานที่ใหม่นี้เท่าไหร่ และก็กลัวว่าอันตรายที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดจะจับจิตเทพเธอได้หรือเปล่า

ดังนั้นทุก ๆ หนึ่งเมตรที่ส่งจิตเทพออกไปเธอต่างระมัดระวังมาก

ในขณะที่จิตเทพของเธอกําลังจะถึงขีดจํากัดสูงสุดที่สามารถมองเห็นได้...

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงได้ถึงอันตรายที่ร้ายแรง

มันอยู่ตรงนี้แหละ!

จิตเทพของซู่เป่าหยุดชะงัก เธอหันไปทางทิศหนึ่งและรู้สึกว่าอีกไม่ถึงครึ่งเมตรข้างหน้าจะต้องมีสิ่งที่น่ากลัวมากอยู่แน่ ๆ

ซู่เป่าไม่กล้าขยับมาก เพราะซืออี้หรันยังจูงมือเธออยู่ ดังนั้นเธอจึงแอบบีบฝ่ามือเขาเงียบ ๆ

ซืออี้หรันมองมาที่เธอแล้วถามด้วยสายตา ซู่เป่าก็เลยส่งสายตาให้เขาว่า: มองไปทางนั้น

ซืออี้หรันก็มองตามสายตาของซู่เป่าไป เขาก็เห็นว่ารอบ ๆ ล้วนเป็นภูเขาหินแหลม ๆ เหมือนกันหมด ไม่เห็นจะมีอะไรผิดปกติ

แต่ด้วยสัญชาตญาณ สายตาของเขาไปหยุดอยู่ที่หลังภูเขาหินลูกหนึ่ง

จิตเทพของซู่เป่ามองเห็นอะไร?

ในระยะ 50 เมตร

ฝั่งตรงข้ามเงียบสงัด แต่... ซืออี้หรันรู้สึกถึงอันตรายที่คุ้นเคย

ความรู้สึกนี้คุ้นเคยมาก หลายปีมานี้เขาถูกชายชุดดําไล่ล่าฆ่าจนชินแล้ว หรือเขาจะเดาถูกว่าชายชุดดําจะล่วงหน้ามาก่อนและมาซ่อนตัวอยู่ในความมืดแล้วนะ

ทันใดนั้นซืออี้หรันก็รู้สึกว่ามือถูกกำแน่น ซู่เป่าเผลอบีบมือเขาแน่นโดยไม่ได้ตั้งใจ

เขาบีบมือเธอกลับไปเงียบ ๆ

ซู่เป่ายังคงกลั้นหายใจไว้และส่งจิตเทพออกไปอย่างระมัดระวัง... มันใกล้เข้าไปเรื่อย ๆ

ครึ่งเมตร... 20 เซนติเมตร... 5 เซนติเมตร...

และในที่สุดก็มีใบหน้าที่ดุร้ายปรากฏขึ้นมาในจิตเทพของซู่เป่า

และในตอนนี้เองผู้ชายคนนั้นก็หันมามองทางทิศที่ซู่เป่าอยู่อย่างกระทันหัน

ซู่เป่าหายใจไม่ออก จิตเทพของเธอไม่กล้าขยับแล้ว!

และในตอนนี้เอง ในที่สุดเธอก็เห็นได้ชัด ๆ สักทีว่าอันตรายที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นชายชุดดําที่เธอเจอตอนออกจากเมืองผีวันนั้น

เขาก็คือคนที่สวมชุดคลุมสีดำทับเสื้อนักบวช หมวกที่ติดกับเสื้อคลุมไว้บนหัวทำให้บดบังใบหน้าไปครึ่งหนึ่ง

แต่หมวกนั้นไม่สามารถปิดจิตเทพของซู่เป่าได้ เธอสามารถมองเห็นผู้ชายคนนั้นขมวดคิ้วได้อย่างชัดเจน สายตาของเขาฉายแววสงสัยและระแวง ตอนนี้เขาก็กําลังจ้องมองมาที่ที่ที่เธอและพี่อี้หรันซ่อนตัวอยู่!