ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1349

ตอนนี้ชายชุดดำพบว่าตัวเองขยับตัวไม่ได้

ทุกอย่างรอบ ๆ ยังคงดําเนินต่อไปตามปกติ แต่เขาถูกกงล้อแห่งโชคชะตาสตาฟไว้ แม้แต่เสื้อผ้าที่พลิ้วไหวไปตามสายลมก็ยังหยุดเคลื่อนไหว

ทุกอย่างรอบ ๆ ยังคงเป็นไปตามปกติเหมือนเดิม มีเพียงเขาเท่านั้นที่ถูกตรึงไว้โดยสมบูรณ์

ในการต่อสู้ที่พลาดนิดเดียวก็ถึงตายได้ การถูกตรึงไว้แบบนี้เท่ากับตายสถานเดียว

ชายชุดดำเหมือนถูกขังในวังเย็น...

ไม่ ไม่นะ เขาจะตายแบบนี้ไม่ได้ เขาถูกเด็กตัวกะเปี๊ยกสองคนฆ่าตายแบบนี้ไม่ได้นะ

ชายชุดดําโมโหจนตาถลน กฎแห่งวิถีในร่างกายของเขาเริ่มเผาไหม้...

ซืออี้หรันหอบหายใจแรง ๆ ซู่เป่าก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเลย

การทําให้ชายชุดดําตกอยู่ในการควบคุมและโจมตีของวงล้อแห่งโชคชะตาคือเป้าหมายสูงสุดของพวกเขา

ในที่สุดก็สำเร็จ!

"ฆ่ามัน...!" ซู่เป่ากัดฟัน เธอรู้ดีว่าจะเสียเวลาไม่ได้สักวินาที

แม้จะใช้พลังหยินและกฎแก่งวิถีหมดไปแล้ว แต่ก็ไม่กล้าพักหายใจ เธอหยิบพู่หันชี้ชะตาขึ้นมาฆ่าชายชุดดำ

ซืออี้หรันหลังจากใช้วงล้อแห่งโชคชะตาไปแล้ว เชสหมดพลังยิ่งกว่าซู่เป่าเสียอีก เขาใบหน้าซีดเซียว ด้วยเหตุนี้จึงช้ากว่าซู่เป่าไปครึ่งก้าว

จากนั้นก็รีบพุ่งตามไป

พู่กันชี้ชะตาและคทาถูกฟาดลงบนตัวชายชุดดําแทบพร้อมกัน

ไม้ไผ่ภาพลวงตาของซืออี้หรัน ผานกู่เบิกฟ้าของซู่เป่า!

สีดำและสีขาวเหมือนครอบคลุมทั้งโลกและสวรรค์

ในเวลานี้ฟ้าดินต่างก็เปลี่ยนสี และลมที่อยู่รอบ ๆ ก็ถูกพัดวนเป็นพายุหมุน

ชายชุดดำรู้สึกสิ้นหวังเป็นครั้งที่สอง ภาพสะท้อนในนัยน์ตาของเขาเหลือเพียงภาพของสองคนที่อยู่ตรงหน้าเขา

เขาจะทำใจยอมได้ยังไง...!

ตูม~

แสงจ้าแสบตาระเบิดออกมา ลมพายุระเบิดกลายเป็นควันหนาพวยพุ่งขึ้นไปด้านบน ปรกคลุมยอดเขาหินเยือกเย็นที่อยู่โดยรอบ หินบนเขาร่วงกราว มีเพียงประตูเก้าวิญญาณเท่านั้นที่ไม่ขยับเขยื้อน

เมื่อทุกอย่างสงบลงก็ไม่มีเงาของชายชุดดําอยู่ตรงนั้นแล้ว

พลังพิเศษที่ซู่ป่ากับซืออี้หรันปล่อยออกมาเล่นเอาพวกเขาหมดแรง แสงที่สว่างไปทั่วทั้งพิภพได้สงบลงแล้ว และซู่เป่าก็ตกลงมาจากอากาศ

ซืออี้หรันกระดิกนิ้วมือสักนิ้วยังทำไม่ได้เลย ทำได้เพียงใช้แรงเฮือกสุดท้ายเอาตัวไปรองซู่เป่าไว้

ตุ๊บ!

ซู่เป่ากระแทกซืออี้หรันอย่างแรง ซืออี้หรันก็ส่งเสียงร้องครวญคราง ซู่เป่าก็ร้องอ๊ากกระอักเลือดออกมา

"พี่อี้หรัน... พี่โอเคไหม..." ตอนที่ซู่เป่าถามขึ้นมาเธอตัวสั่นไปทั้งตัว

ซืออี้หรันยื่นมือออกมาด้วยความยากลําบาก มือของเขาสั่นเขาจับมือของซู่เป่าไว้และปลอบใจว่า "ไม่ป็นไร... นะ"

ซู่เป่าหอบหายใจอ้าปากกว้าง ร่างกายเธอบาดเจ็บสาหัส เธอรู้สึกเจ็บปวดมาก

เธอแหงนหน้ามองท้องฟ้าสีเทาครึ้ม ดวงตาของเธอหมุนติ้ว เธอเจ็บจนตึงเกร็งไปหมด

"เขา... ตายแล้วเหรอ..." ซู่เป่าถาม

ซืออี้หรันขยับปลายนิ้วปลอบใจว่า "ไม่ต้องกลัวนะ"