ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1351

ซู่เป่ามองดูอสูรน้อยที่กำลังเฝ้าอาหารอยู่ด้วยท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เข้าไปถึงในปากของมันแล้ว จะมีใครเข้าไปล้วงออกมาได้!

ระหว่างที่ซู่เป่ากับอสูรน้อยคุยกันอย่างถูกคอ ซืออี้หรันก็ยกหม้อขึ้นมาโดยไม่พูดไม่จา

เขาจัดการปลาภูเขาหิมะพันลี้จนสะอาดหมดจด เอาเครื่องในของปลาและเกล็ดปลาออกทั้งหมด ใช้น้ำในบึงเหมันต์ล้างให้สะอาด จากนั้นก็เททิ้งไปยังที่ไกล

อสูรน้อยจ้องตาค้าง

มันร้องขึ้นมาอย่างโมโห ท่าทางช้ำใจสุดขีด เจ้าคนฟุ่มเฟือย!

มันวิ่งออกไป และคุ้ยของที่ถูกเททิ้ง ห่อกลับมาไว้ทั้งหมด

ถึงยังไงมันก็คือสัตว์ชนิดหนึ่ง ปลาภูเขาหิมะพันลี้ไม่เหม็นและไม่คาว สำหรับมันแล้วถือว่าเป็นของชั้นเลิศ

ไส้ปลาเครื่องในปลาถือเป็นของล้ำค่าในเมืองหลี โรงน้ำชาที่ซู่เป่ากับบรรพบุรุษไปกินข้าวด้วยกันนั้น ไม่ใช่ว่าใครก็จะสามารถเข้าไปได้ และอาหารจานเด็ดในโรงน้ำชาคนทั่วไปก็ไม่มีปัญญาที่จะสั่งมากิน

ไส้ปลาเครื่องในปลาที่หลงเหลือในอาหารจานเด็ดของโรงน้ำชา จะถูกห่อเก็บไว้อย่างดีและส่งไปยังภัตตาคารอีกแห่ง ภัตตาคารนั้นก็เป็นภัตตาคารระดับสูง ถึงแม้จะเป็นผัดไส้ปลาก็ต้องใช้หินสีชาดจำนวนหลายก้อน

อสูรน้อยจะทนเห็นไส้ปลาเครื่องในปลาถูกทิ้งไปอย่างฟุ่มเฟือยได้ยังไง!

เสียดายที่ถูกน้ำในบ่อเหมันต์ราดจนซึมลงดินไปแล้ว…อสูรน้อยจึงรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างมาก

เมื่อเก็บไส้ปลาเครื่องในปลาไว้เรียบร้อย เขาก็ค้นไปค้นมาสักพัก จนสุดท้ายค้นเจอกระทะใบเล็กหนึ่งอัน

ปลาภูเขาหิมะพันลี้มีขนาดใหญ่ ไส้ปลาก็ใหญ่ตามไปด้วย เขาใส่ไส้ปลาเข้าไปหนึ่งเส้น กระทะก็เต็มพอดี

อสูรน้อยยื่นกรงเล็บออกไป แล้ววางหม้อไว้ข้างกองไฟที่ซืออี้หรันก่อขึ้นมา เพื่ออาศัยไฟนั้นย่างไส้ปลา

ซู่เป่าทำเสียงประหลาดใจ “แกเอากระทะใบนี้มาจากที่ไหน?”

เธอยื่นมือไปลูบขนตรงลำคอของอสูรน้อย จนทำให้ใบหน้ากลมๆของมันปิดบังคอเอาไว้ ใต้คอมีปลอกคอโลหะรัดเอาไว้

ซู่เป่าใช้จิตเทพลองสัมผัสดู ทันใดนั้นก็ต้องถอยหลังออกมา

ที่แท้ปลอกคอนี้ก็คือที่เก็บสิ่งของของอสูรน้อย คล้ายกับแหวนเก็บสิ่งของ

อสูรน้อยตัวนี้มีปลอกคอเก็บสิ่งของด้วย…ผีบำเพ็ญที่ฝึกบำเพ็ญจนถึงขั้นพญาผี ส่วนใหญ่แล้วต่างก็ยังไม่มีแหวนที่สามารถเก็บสิ่งของได้แม้แต่วงเดียว

“แกเองก็เก่งไม่เบาเลยนะ?” ซู่เป่ารู้สึกตะลึง

อสูรน้อย “จ๊ากๆ!”

กรงเล็บน้อยๆของมันยกกระทะขึ้นมา ข้างในกระทะใบเล็ก ไส้ปลากำลังเริ่มมีควันลอยฟุ้ง

กลิ่นหอมโชยมาแตะจมูกของมัน จนมีน้ำลายไหลออกมาจากปาก

ซู่เป่าส่ายหน้า และไม่อยากสนใจมันอีก

เมื่อเห็นซืออี้หรันจัดการกับปลาภูเขาหิมะพันลี้เสร็จแล้ว และได้ตัดเป็นท่อนๆใส่ลงไปต้มในหม้อ

ซู่เป่าก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ เธอเก็บ “ผักกาด” “เห็ด” ที่ผีหลายใจปลูกไว้ในน้ำเต้าวิญญาณออกมาเล็กน้อย เมื่อจัดการให้สะอาดก็ใส่ลงไปในหม้อพร้อมกัน

เวลานี้ในกระทะใบเล็กของอสูรน้อยที่กำลังย่างไส้ปลานั้นก็ส่งกลิ่นหอมโชยออกมา

ซู่เป่ากลืนน้ำลายเข้าไปและพูดว่า “พี่อี้หรัน หนูก็อยากกินปลาย่าง!”

ทำแต่ต้มปลามาตลอด จนรู้สึกเริ่มกินเบื่อแล้ว

เปลี่ยนรสชาติบ้าง!

เมื่อคิดจะทำก็ทำ ซู่เป่าจับปลาภูเขาหิมะพันลี้ออกมาหนึ่งตัว

(ปลาภูเขาหิมะพันลี้: เปลี่ยนไปกินอย่างอื่นแทนได้ไหม? อ้าว ไหนบอกว่ากินจนเบื่อแล้วไง? แต่ละวันพวกมันต้องอยู่อย่างหวาดระแวง! )

ซู่เป่าถกแขนเสื้อขึ้นมา และพูดออกมาอย่างกระตือรือร้น “พี่อี้หรันหนูจะย่างปลาให้พี่กิน!”