ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1705

ซืออี้หรันพุ่งผ่านหมอกลึกลับเข้าไปข้างใน และพบว่ามีคนถูกกดทับอยู่ใต้ภูเขาศักดิ์สิทธิ์คุนหลุน

ภูเขาศักดิ์สิทธิ์คุนหลุนใหญ่โตมาก แต่คนที่ถูกทับอยู่นั้นเล็กจิ๋วและแทบจะไม่สะดุดตา ถ้าไม่สังเกตดีๆ อาจจะคิดว่าเป็นเพียงหินก้อนหนึ่ง

"ไท่ซานหวังเหรอ?" ซืออี้หรันคิดเพียงครู่เดียวก็ถามออกมา

ไท่ซานหวังประหลาดใจ "ความทรงจำชาติที่แล้วของเจ้าได้ตื่นขึ้นแล้วหรือ?"

ซืออี้หรัน "ไม่หรอก แค่เดาน่ะ"

"แล้วเธอล่ะ?" ซืออี้หรันมองไปรอบๆ

ไท่ซานหวังรีบพูดขึ้นมาว่า "เธอขึ้นไปแล้ว รีบไปตามเธอ ไม่งั้นจะไม่ทันแล้ว..."

ซืออี้หรันไม่ได้ถามถึงสาเหตุ แต่รีบไล่ตามขึ้นไปทันที

**

ซู่เป่าหยุดนิ่งอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็ค่อยๆ ลอยขึ้นไปอีกครั้ง

ความหมายของความรักคืออะไร?

ความหมายของการมีอยู่ของมนุษย์คืออะไร?

หากมีวิธีหนึ่งที่จะทำให้จิตสำนึกทั้งหมดดำรงอยู่ได้ตลอดกาล จะไม่มีการต่อสู้ ไม่มีเรื่องถูกผิด ไม่มีความไร้สาระและโศกนาฏกรรมอีกต่อไป

และจะไม่มีความเจ็บปวดจากความรักและความเกลียดชังอีก

แต่มันจำเป็นที่เธอต้องขึ้นไปถึงยอดเขา และจะไม่กลับมาอีก

งั้นเธอจะไปต่อดีหรือไม่?

เมื่อซู่เป่ามาถึงระดับความสูงนี้ของภูเขาคุนหลุน เธอก็สงบนิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ สงบนิ่งจนไม่หวนกลับไปคิดถึงความรักในครอบครัว มิตรภาพ หรือความรักที่ผ่านมาอีกต่อไป

"ฉันยังไม่แน่ใจ...แต่ฉันจะขึ้นไปอีกนิด"

"ถ้าฉันขึ้นไปอีกหน่อย บางทีฉันอาจจะพบคำตอบ"

"ถ้าฉันมาถึงระดับนี้ กฎของเวลาจะสมบูรณ์แบบ จะไม่มีการเกิด แก่ เจ็บ ตายอีกต่อไป"

ซู่เป่าลอยขึ้นไปอีก

รอบข้างหนาวเย็นและเงียบเหงา

ในหัวของเธอตอนนี้เหมือนได้สติ ที่นี่ทำให้เธอตระหนักได้ว่าวิธีคิดของเธอก่อนหน้านี้ช่างโง่เขลามาก

ทำไมเธอถึงยังปล่อยให้ตัวเองถูกรบกวนจากหลายๆ สิ่ง? ตอนนี้เธอต้องพิจารณาแค่ว่ามนุษย์ควรมีอยู่หรือไม่ และมนุษย์จำเป็นต้องมีชีวิตนิรันดร์หรือไม่ก็พอแล้วไม่ใช่หรือ?

ซู่เป้าก้าวไปอีกขั้น

"มนุษย์จำเป็นต้องมีอยู่ไหม? การมีอยู่ของมนุษย์ทำให้โลกเต็มไปด้วยสงคราม ซึ่งเป็นการต่อสู้เพื่อผลประโยชน์ในการดำรงชีวิต"

"ถ้าไม่ต้องการทรัพยากรอีกต่อไป มีแต่เพียงจิตสำนึกที่คงอยู่ตลอดกาล นั่นก็คือความเป็นนิรันดร์ของมนุษย์"

ก้าวขึ้นไปอีกหนึ่งก้าว

"แต่ถ้าเพียงจิตสำนึกเท่านั้นที่เป็นนิรันดร์ ร่างกายก็จะไม่คงอยู่อีกต่อไป จิตสำนึกไม่เท่ากับวิญญาณ มันบริสุทธิ์ยิ่งกว่าวิญญาณ"

"วิญญาณที่เป็นนิรันดร์"

ซู่เป้าก้าวไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว

เธอก้มลงไปมอง ดวงตาของเธอดูเย็นชาและไร้อารมณ์

ไม่น่าเชื่อเลยว่าก่อนหน้านี้เธอยังคิดเรื่องความรักอยู่ ในบรรดากฎแห่งวิถีทั้งหมด ความรักดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่อ่อนแอและไร้ค่าที่สุด

เธอไม่จำเป็นต้องคิดมากอีกต่อไป เธอเพียงแค่ต้องเลือกตัวเลือกที่อยู่ตรงหน้า

"นิรันดร์"

ในเสี้ยววินาทีนั้น รอบข้างถูกปกคลุมด้วยแสงขาวสว่างจ้า จิตเทพของซู่เป่ามีสติชัดแจ้ง ดวงตาสงบนิ่ง ไม่มีความปรารถนา ไม่มีความสุขหรือความเศร้า

หากคนในตระกูลซูอยู่ที่นี่ พวกเขาคงคิดว่าซู่เป่าในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับซู่เป่าที่กลับมาจากการสอบเข้ามหาวิทยาลัยเลย

ซู่เป่าไม่มีความอาลัยอาวรณ์ใดๆ เธอเงยหน้าขึ้นและก้าวไป เตรียมที่จะก้าวสุดท้าย

จากนี้ไป โลกก็จะไม่มีความเศร้า ความเจ็บปวด การหลอกลวง หรือการเกิดแก่เจ็บตายอีกต่อไป

ซู่เป่าเดินตรงเข้าไปหาแสงขาวสว่างจ้านั้น

**

"ซู่เป่า!" ครึ่งหน้าของซืออี้หรันถูกฟันจนขาด เขากัดฟันตะโกนด้วยเสียงต่ำ "ซู่เป่า!"

"ซู่เป่า...อย่าไปเลย"

"ซู่เป่า!"

"ถ้ามีภูเขาสูงและแม่น้ำที่ห่างไกลก็ขอให้ฉันได้ปีนภูเขานั้นและลุยข้ามแม่น้ำนั้นไปพร้อมกับเธอ..."

ส่วนบนของฟอร์ม

ส่วนล่างของฟอร์ม

"ถ้ามีความทุกข์ที่ไม่อาจข้ามผ่านได้ ก็ขอให้ฉันได้ข้ามผ่านความทุกข์นั้นกับเธอ..."

"แค่ขออย่าจากไป อย่าทิ้งฉันได้ไหม?"

ซืออี้หรันพูดไม่หยุดเพื่อพยายามดึงตัวเธอไว้

เขาจับข้อเท้าของซู่เป่าไว้แน่น ใช้พลังทั้งหมดที่มีเพื่อดึงเธอลงมา

แม้ว่าจิตวิญญาณของเขาจะถูกฟันจนแหลกสลาย แม้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ เขาก็ไม่มีวันปล่อยมือ

ซืออี้หรันไม่รู้เลยว่า ทั้งคำพูดและตัวตนของเขา ล้วนไม่อาจปรากฏให้ซู่เป่าได้ยินหรือมองเห็นจากมุมมองของเธอ

ดวงตาของเขาแดงก่ำ จิตวิญญาณที่แตกสลายพยายามจะรวมตัวขึ้นอีกครั้ง เขายิ้มอย่างเศร้าๆ และพูดว่า "นี่แหละคือการปล่อยมือและจากลา"

ส่วนบนของฟอร์ม

ส่วนล่างของฟอร์ม

"ถ้าทางนั้นคือสิ่งที่เธอคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว ฉันก็จะปล่อยมือและให้เธอไป"

"แต่เงื่อนไขคือเธอต้องเห็นฉันก่อน แล้วบอกฉันด้วยตัวเอง"

…