ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1808

อวิ๋นเหลิงซีรู้สึกสับสน

ช่างเถอะๆ เธอก็ไม่ได้เป็นอะไรกับซูอวิ๋นเจา ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นใครเธอก็ไม่ควรจะถาม

ซูอวิ๋นเจาจะทำอะไรก็เป็นสิทธิ์ของเขาเอง

แต่แล้ว…

ซูอวิ๋นเจาก็พูดขึ้นว่า “พี่เซี่ย เข้ามาก่อนสิ! เชิญนั่งก่อน”

อวิ๋นเหลิงซี “…”

อะไรนะ ทำไมเขาให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาด้วย?

อวิ๋นเหลิงซีนิ่งอยู่ แต่จู่ๆ เธอก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

ซูอวิ๋นเจา “ดื่มชาก่อน”

อวิ๋นเหลิงซี “…”

อะไรนะ เขายังรินชาให้เธออีก!

ปากของอวิ๋นเหลิงซีแทบจะยื่นออกมาแล้ว

หญิงสาวที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นเหลือบมองด้วยหางตา

เอ๊ะ ตรงข้างหน้าต่างมีท่อนไม้อยู่ได้ยังไง?

ช่างประหลาดจริงๆ เธอกลับรู้สึกเหมือนเห็นความไม่พอใจแฝงอยู่ในไม้ท่อนนั้นด้วยซ้ำ

“อวิ๋นเจา นายอยากจะเข้าไปในทะเลหลานซาเหรอ?” พี่เซี่ยหยิบบางอย่างออกมาพร้อมพูดว่า “นี่คือข้อมูลที่นายให้ฉันหามาให้”

ซูอวิ๋นเจารับไปแล้วกล่าวว่า “ขอบคุณครับพี่เซี่ย ผมจำเป็นต้องเข้าไป ผมต้องไปน้ำลายมังกรหยกให้ได้”

พี่เซี่ยเอนตัวพิงโซฟา ขาเรียวยาวสองข้างไขว่ห้างกัน เอวของเธอบิดเป็นท่าทางที่เย้ายวน

(อวิ๋นเหลิงซี อะไรนะ เธอยังจะมาบิดยั่วยวนอีก? เฮอะ ผู้หญิงนี่นะ)

พี่เซี่ยเล่นแก้วชาที่ถือไว้ในมือแล้วถามอย่างแยบยลว่า “นายมีใครที่อยากจะฟื้นคืนชีพงั้นเหรอ? ทะเลหลานซาเป็นหลุมกลืนวิญญาณ ผีบำเพ็ญที่เข้าไปหมื่นคนก็มีเพียงคนเดียวที่รอดกลับมาได้…นายต้องมีคนสำคัญมากๆ ที่ต้องการช่วยไว้ใช่ไหม?”

ซูอวิ๋นเจาเงยหน้าขึ้น สายตามองไปที่หน้าต่างบานใหญ่

สายตาของเขากวาดผ่านไม้ศักดิ์สิทธิ์ไป ก่อนจะแสร้งทำเป็นไม่สนใจแล้วมองไปที่ ‘พระอาทิตย์ตกดิน’ ข้างนอกแทน

“ผมต้องการช่วยเพื่อนที่สำคัญมากคนหนึ่ง” เขากล่าว

พี่เซี่ยแอบรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยจึงถามต่อว่า “ใครกันที่สำคัญขนาดนี้ ฉันยังไม่เคยได้ยินนายพูดถึงเธอเลย”

(อวิ๋นเหลิงซีขมวดคิ้ว ไม่สิ ซูอวิ๋นเจาไม่เคยพูดถึงเธอให้ผู้หญิงคนนี้ฟังงั้นเหรอ?)

บรรยากาศในห้องเงียบไปทันที

อวิ๋นเหลิงซีไม่ทันสังเกตว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอารมณ์เหมือนเด็กสาว พอไม่มีใครพูดอะไร เธอก็เงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว

พอดีกับที่เห็นสายตาของซูอวิ๋นเจามองมาทางเธอ เขาเม้มปากเล็กน้อย และเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมาอย่างแน่วแน่ว่า "ใช่ เธอเป็นคนสำคัญมาก...สำคัญมากสำหรับผม"

อวิ๋นเหลิงซี “…”

เธอรีบหันกลับไป และมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย

เสียงของพี่เซี่ยฟังดูผิดหวัง เธอถอนหายใจและกล่าวว่า “อย่างนี้นี่เอง…ไม่แปลกใจเลยที่นายอยากไปทะเลหลานซา หากมีใครสักคนที่ยอมทำเพื่อฉันแบบนี้ ฉันคงยอมมอบชีวิตให้เขา”

“หวังว่าคนที่นายพูดถึงจะเห็นคุณค่าของสิ่งที่นายทำละกัน”

เธอพูดโดยมีความนัยซ่อนอยู่ พร้อมเหลือบมองไปทางไม้ศักดิ์สิทธิ์ใกล้หน้าต่างอีกครั้ง

อวิ๋นเหลิงซี “…”

อะไรกัน ทำไมถึงพูดถึงเธอ?

เหอะ

ผีสาวสองคนต่างไม่ยอมกันและกัน ตอนนี้อวิ๋นเหลิงซีเป็นวิญญาณก็ถือเป็นผีเหมือนกัน

พี่เซี่ยเองก็รู้สึกไม่พอใจ ทั้งอิจฉาและรู้สึกขมขื่นในใจ

เหอะ

ช่างเถอะ เธอก็แค่คนที่รับเงินมาทำงาน ส่งข่าวให้เท่านั้นเอง

“งั้นฉันไปก่อนนะ ถ้ามีเรื่องอะไรก็เรียกพี่สาวคนนี้ได้เสมอนะ!” พี่เซี่ยะยิ้มพลางลุกขึ้นยืน

ซูอวิ๋นเจาก็ลุกขึ้นยืนเช่นกันแล้วพยักหน้าพูดว่า “ได้ครับ ขอบคุณพี่เซี่ยมากๆ”

จู่ๆ ทำไมถึงขอบคุณ ขอบคุณเรื่องอะไร?

อวิ๋นเหลิงซีอธิบายว่า “เรื่องของพี่เซี่ยน่ะ”

ซูอวิ๋นเจาตอบ “อ้อ เรื่องนี้น่ะเหรอ ไม่ต้องขอบคุณหรอก”

เขายกมือขึ้นจับผมก่อนจะพูดต่อว่า “ที่แดนเทียนเชวียมีไอเทพเข้มข้น ของวิเศษเลยมีเยอะมาก ทำให้ผีบำเพ็ญหลายคนมาที่นี่เพื่อฝึกบำเพ็ญและหาทรัพยากรฝึกบำเพ็ญ”

"พื้นที่รอบนอกถูกสำรวจจนหมดแล้ว ดังนั้นเราจึงต้องไปหาของในส่วนลึกของแดนเทียนเชวียเจิ้งซึ่งก็คือทะเลหลานซา"

“ที่นั่นอันตรายมาก เพื่อความปลอดภัยของเราทั้งคู่ ผมย่อมต้องเตรียมตัวให้พร้อมที่สุด”

อวิ๋นเหลิงซีตอบว่า “อืม...”

ซูอวิ๋นเจ้าพูดต่อ “งั้นราตรีสวัสดิ์นะ”

อวิ๋นเหลิงซี “ราตรีสวัสดิ์”

เธอถูกวางไว้บนเตียงในห้องชุดข้างๆ

ซูอวิ๋นเจาเดินกลับไปในห้องของตัวเอง

เขามองกระจกด้วยความขุ่นใจ พร้อมกับติดกระดุมชุดนอนที่เขาเผลอปลดออกสองเม็ด

หลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาปลดกระดุมออกสองเม็ด เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่ดูดีเล็กน้อย

เมื่อครู่อวิ๋นเหลิงซีเรียกเขา เขานึกว่าเธอเห็นเข้า แต่สุดท้ายกลับไม่ใช่...

“ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย!” ซูอวิ๋นเจ้าด่าตัวเองเบาๆ พลางตบหัวเบาๆ ด้วยความหงุดหงิด

จากนั้นเขาก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มๆ อย่างแรงและถอนหายใจ

นอนดีกว่า!

ทำไมถึงรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กหนุ่มไร้เดียงสาที่ปลดกระดุมสองเม็ด นี่จะไปยั่วใครกันแน่?

อวิ๋นเหลิงซีเป็นคนแบบนั้นหรือไง?

ยิ่งคิดซูอวิ๋นเจาก็ยิ่งรู้สึกอับอายมากขึ้น และอยากจะกลับไปฆ่าตัวเองในห้านาทีก่อนหน้านี้