ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 2

คุณท่านซูมีกฎว่า ตอนประชุมเช้าเปิดมือถือไม่ได้

ซูอี้เซินรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและจะกดตัดสายทิ้งทันที

คุณท่านซูตำหนิอย่างเย็นชา “รับซะ!”

ซูอี้เซินกระแอมขึ้นมาทีหนึ่ง “พ่อครับ เป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก ผม...”

คุณท่านซูวางแก้วชา พูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “รับ แล้วเปิดลำโพงให้ฉันด้วย!”

เจ้าสี่กับเจ้าสามมองซูอี้เซินอย่างเห็นอกเห็นใจทีหนึ่ง

ซูอี้เซินทำได้เพียงรับสายแล้วเปิดลำโพง

เสียงเล็กๆ เสียงหนึ่งเข้าไปในหูของพวกเขาทั้งอย่างนี้โดยไม่ทันได้ตั้งตัว

“ฮัลโหล...ลุงเล็กใช่ไหม”

“หนูคือซู่เป่า...แม่ของหนูคือซูจิ่นอวี้...ลุงคือซูอี้เซินลุงเล็กของหนูใช่ไหม”

เสียงของเด็กหญิงตัวน้อยทั้งอ่อนแรงเล็กน้อยและแฝงมาด้วยความชาที่พูดออกมาอย่างยากลำบาก ราวกับหุ่นยนต์ตัวน้อย ฟังอารมณ์ที่อยู่ในน้ำเสียงไม่ออก

สีหน้าของทุกคนในตระกูลซูค่อยๆ เปลี่ยนไปโดยพลัน!

แป๊ก..ปลอกปากกาในมือคุณท่านซูตกลงมา

ทุกคนราวกับถูกบีบคอเอาไว้ ไม่ส่งเสียงใดๆ ออกมาชั่วขณะ

ในสาย เสียงของเด็กน้อยยังคงพูดต่อไป

“ลุงเล็ก...ซู่เป่าหนาวมาก หิวมาก...”

“ซูเป่าไม่ได้ผลักคุณน้า แต่พวกเขาไม่เชื่อ...”

“พ่อให้ซู่เป่าคุกเข่าอยู่ที่ประตู...แต่ซู่เป่าหนาวมาก...ลุงเล็ก ลุงมารับหนูได้ไหม...”

พูดจนถึงตอนท้าย เสียงของเด็กหญิงตัวน้อยก็ยิ่งอ่อนแรงลง

ยังได้ยินเสียงลมกับหิมะอู้ๆ ในสายเลือนราง แต่จู่ๆ เสียงของเด็กน้อยกลับชะงักไป

ในที่สุดซูอี้เซินก็ตอบสนองกลับมา คว้าโทรศัพท์แทบจะแนบไปข้างปาก ตะโกนอย่างร้อนใจไร้การควบคุม

“ฮัลโหล ซู่...ซู่เป่า หนูอยู่ไหน หนูบอกลุงเล็กสิหนูอยู่ไหน!”

ทางนั้นกลับไร้การตอบกลับใดๆ

คุณท่านซูลุกขึ้นยืนอย่างลุกลี้ลุกลน ท่าทางขึงขังเมื่อครู่นั้นหายไปโดยพลัน ราวกับแก่ขึ้นอีกสิบปีไปในพริบตา

“เร็วเข้า! เร็วเข้า! ตรวจสอบซะ ตรวจสอบเบอร์นี้ หาตำแหน่งเดี๋ยวนี้!”

เสี่ยวซู่เป่ายังคุยโทรศัพท์ไม่เสร็จก็หมดสติไป โทรศัพท์ตกลงบนพื้นหิมะ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร หลินเฟิงออกมาหาโทรศัพท์ เห็นซู่เป่าไม่ขยับ เขายกเท้าขึ้นมาเตะๆ

“ตายแล้วก็ดี!” เขาพูดอย่างไม่สบอารมณ์

สี่ปีก่อนเขาเก็บผู้หญิงคนหนึ่งได้ เสื้อผ้าบนตัวผู้หญิงคนนั้นขาดรุ่งริ่ง เขาหวังดีในชั่วขณะก็เลยรับเธอกลับมาคอนโด

สุดท้ายหลังหญิงสาวอาบน้ำจนสะอาดสะอ้านแล้ว เขาจึงพบว่าหน้าตาของเธอสะสวยเป็นอย่างมาก

ท่าทางจำอะไรไม่ได้และโง่เขลานิดหน่อย เขาโดนบังตาไปชั่ววูบและคิดว่าเธอน่ารัก ก็เลยเอาอกเอาใจเธอมานาน

ราวกับคนโง่ที่โดนความรักบังตาอย่างนั้น หลงจนไล่เธอไปไม่ได้ เอาใจเธอในทุกเรื่อง...

ตอนนี้หลินเฟิงนึกขึ้นมาแล้วก็รู้สึกคลื่นไส้

ขอทานหญิงเร่ร่อนคนหนึ่ง ไม่แน่ว่าตอนที่เร่ร่อนอาจเคยถูกคนอื่นเอาก็ได้

ไม่อย่างนั้นตัวของซู่เป่า ทำไมถึงไม่มีเงาของตัวเขาเลยล่ะ

ถึงจะสงสัย แต่หลินเฟิงก็ไม่เคยคิดจะไปตรวจดีเอ็นเอ

เพราะหากตรวจแล้วผลออกมาว่าไม่ใช่ลูกของเขา เขาก็จะกลายเป็นตัวตลก กลายเป็นผู้ชายที่น่าขายหน้าที่สุดในหนานเฉิง！

หลินเฟิงหยิบโทรศัพท์แล้วเดินจากไปเลย โทรศัพท์อย่างไม่ขาดสายอยู่ในห้องหนังสือที่แสนอุ่น

“ฮัลโหลครับ...ประธานเซียว ผมเหล่าหลินไงครับ! ขอถามหน่อยครับคุณพอจะรู้จักคนของทางตระกูลซูที่จิงตูไหมครับ ”

“ฮัลโหลครับ สวัสดีปีใหม่ครับประธานอู๋! คุณพอจะรู้จักคนตระกูลซูที่จิงตูไหมครับ นี่เพราะบริษัทเจอเรื่องยุ่งยากนิดหน่อยไม่ใช่เหรอครับ...”

ลมกับหิมะนอกห้องหนังสือแรงมาก ซู่เป่านอนคว่ำอยู่บนพื้นหิมะ เวลาผ่านไปทีละนิด ฟ้าใกล้จะมืดแล้ว

เธอยังพอมีสติอยู่บ้าง แต่พยายามอย่างหนักก็ลืมตาไม่ขึ้น

หลังแม่ตายไปเธอก็ไม่เคยร้องไห้อีกเลย ต่อให้จะถูกพ่อตีจนอยู่ในสภาพนี้ เธอก็ไม่มีน้ำตาไหลออกมา

แต่ตอนนี้เธอกลับอยากร้องไห้นิดหน่อย

หลังจากที่เธอโทรหาลุงเล็ก ทางนั้นก็ไม่มีเสียงตอบรับเลยสักนิด ฉะนั้นพวกเขาเองก็ไม่ต้องการเธอใช่ไหม