ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1364

อสูรน้อยกรอกเข้าปากอย่างเร่งรีบ แค่ไม่นานหน้าท้องก็กลมขึ้นมา

มันตกลงที่พื้นเสียงดัง ซืออี้หรันถึงได้เห็นว่าของเหลวสีทองเต็มถังที่ซู่เป่าให้เขา โดนอสูรน้อยกลืนเข้าปากไปหนึ่งส่วนแล้ว

ซู่เป่าฉวยจังหวะนี้เอาถังน้ำใส่เข้าไปที่แหวนเก็บสิ่งของของซืออี้หรัน

“ของสิ่งนี้ไม่เพียงแต่สามารถรักษาบาดแผลสาหัส ยังมีประโยชน์ต่อจิตเทพ…พี่อี้หรัน พี่จะต้องสู้ๆนะ!”

ซืออี้หรันพูดในใจ จริงด้วย เขาจะต้องพัฒนาให้ไวถึงจะดี

มีเพียงการฝึกบำเพ็ญให้เป็นผู้ที่แข็งแร่งสูงสุด ถึงจะสามารถปกป้องคนอื่นได้ดียิ่งขึ้น

เขารับมาไว้ และกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ “ขอบคุณ!”

ไม่รอให้พูดอะไรออกมาก็ห่อของขวัญหนึ่งอย่างใส่เข้าไปในแหวนของซู่เป่า

ความจดจ่อของซู่เป่าถูกอสูรน้อยดึงดูดไปหมดแล้ว เธอนั่งลงยองๆ ใช้มือจิ้มไปที่พุงของอสูรน้อย

“เอ๊ะ? ทำไมพุงถึงไม่ระเบิด?”

อสูรน้อย “…”

มันนอนหงายและกางอวัยวะสี่ข้างอย่างอ่อนแรง กำลังนอนหลับสนิท เขย่ายังไงก็ไม่ตื่น

ซืออี้หรัน “เอาล่ะ อสูรน้อยที่ไม่ยอมตื่น…”

บรรพบุรุษจับอสูรน้อยขึ้นมา แต่ไม่ได้วางไว้บนร่างกายตัวเอง แต่กลับวางไว้บนไหล่ของซู่เป่า “ไปกันเถอะ กลับได้แล้ว”

ซู่เป่าพยักหน้า ลูบสัมผัสใบหน้าที่เหนียวเหนอะหนะ บาดแผลสาหัสทั่วร่างกายในเมื่อครู่นี้ หลังจากดื่มของเหลวสีทองแล้วบาดแผลก็หายดีเป็นปกติ แต่เศษผิวหนังถลอกยังติดอยู่บนใบหน้า

“หนูอยากอาบน้ำ…” ซู่เป่าพูดพึมพำ

ซูจิ่นอวี้จึงรีบจับมือของมู่กุยฝาน หยิบผ้าขนหนูผืนหนึ่งออกมาจากแหวนของเขา มู่กุยฝานให้ความร่วมมืออย่างดี ตักน้ำขึ้นมาหนึ่งกะละมัง

ซูจิ่นอวี้ทำผ้าขนหนูให้เปียก เช็ดไปที่ใบหน้าของซู่เป่า และล้างมือให้เธออย่างระมัดระวัง เช็ดไปที่ลำคอและแขน…

พลางพูดบ่นไปด้วยว่า “ภูเขาหลีด้านหน้าไม่มีหมู่บ้านด้านหลังก็ไม่มีร้านค้า เช็ดหน้าไปก่อนชั่วคราว กลับไปถึงแล้วค่อยอาบน้ำ…”

มู่กุยฝาน “ไปเมืองหลีก่อนเถอะ!”

ซู่เป่าเงยหน้าอันเล็กขึ้นมา ปล่อยให้แม่เช็ดอย่างสมใจ ทันใดนั้นก็รู้สึกตัวเองมีความสุขมาก

ตั้งแต่เล็กคุณแม่ก็มักจะเช็ดหน้าให้เธอแบบนี้ และไม่รู้ว่าผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว…เธอได้สัมผัสถึงความอ่อนโยนของแม่อีกครั้ง

มีแม่ช่างดีเหลือเกิน เด็กที่มีแม่เหมือนมีของล้ำค่า

ไม่ได้หมายความว่าพ่อไม่ดีนะ แต่ความอ่อนโยนจากแม่นั้นไม่มีสิ่งใดสามารถทดแทนได้อีกแล้ว

“ว้าว…” ซู่เป่ากอดคอของซูจิ่นอวี้อย่างออดอ้อน พูดอ้อนแม่ว่า “หนูเดินไม่ไหวแล้ว คุณพ่อ หนูไม่อยากเดินแล้ว!”

มู่กุยฝานยิ้มขึ้นมา จากนั้นก็ก้มตัวลง และแบกเธอขึ้นหลัง

ซู่เป่าเกาะอยู่บนหลังอันกว้างของคุณพ่อ ในที่สุดก็รู้สึกถึงความเหนื่อยล้า จึงมีอาการง่วงขึ้นมา

“งั้นขอลาตรงนี้เลย” ซืออี้หรันพูดขึ้น “เจอกันครั้งหน้า”

ซู่เป่าลืมตาขึ้นมา “อ้าว? พี่อี้หรันจะไปที่ไหน?”

เธอต้องการถามว่าจะไปเมืองหลีด้วยกันไหม? ไปอาบน้ำพักผ่อนที่นั่นก่อนชั่วคราว หลังจากนั้นเธอจะพาเขาไปเที่ยวยมโลก

ซืออี้หรันกลับส่ายหน้าพูดว่า “ฉันออกมานานแล้ว พ่อแม่ของฉันคงจะเป็นห่วงฉันอย่างมาก ฉันจะต้องรีบกลับบ้านไปก่อน”

ซู่เป่าคิดๆแล้วก็เห็นด้วย ทุกคนต่างมีพ่อมีแม่ และต่างก็เป็นห่วงลูกเหมือนกัน