ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 3

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วมาก คนตระกูลหลินยังไม่ทันได้ตอบสนอง

หลินเฟิงที่ลงมาข้างล่างอย่างเร่งรีบไม่เห็นภาพที่ซูอี้เซินอุ้มซู่เป่าไป เขาเห็นซูอีเฉินที่อยู่ตรงประตูเตรียมขึ้นรถจะจากไป จึงรีบวิ่งเข้าไปทันที

“ไอหยา ประธานซู!” ใบหน้าของหลินเฟิงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ลมอะไรหอบคุณมาเหรอ! ยินดีต้อนรับทุกท่านนะครับ เป็นเกียรติแก่ตระกูลหลินของผมเป็นอย่างมาก!”

ระหว่างที่หลินเฟิงพูด คุณท่านหลิน นายหญิงหลินและคนรับใช้เหล่านั้นที่ได้ข่าวต่างออกมาต้อนรับ ใบหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันแสนเป็นมิตร

เห็นชายหนุ่มสีหน้าเย็นชาตรงหน้า พวกเขาเกือบจะคำนับเก้าสิบองศาแล้ว

ซูอีเฉิน คนดูแลคนปัจจุบันของเครือกรุ๊ปซูซื่อ ประธานสีหน้าเย็นชาพูดคำไหนคำนั้นแห่งซูซื่อกรุ๊ป!

ตระกูลซูเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่แห่งจิงตู ใครไม่อยากประจบประแจงบ้าง

ตระกูลไฮโซอย่างแท้จริงมีภูมิหลังลึกซึ้งแบบนี้ ใช่ว่าอยากเจอก็จะได้เจอ คนตระกูลซูเรียบง่ายและลึกลับ คนนอกรู้เพียงว่าตระกูลซูมีลูกชายแปดคน น้อยครั้งที่จะมีคนเคยเห็นพวกเขา

และมีเพียงซูอีเฉินที่ปรากฏตัวอยู่บนหน้าหัวข่าวเศรษฐกิจอยู่เป็นครั้งคราว ด้วยเหตุนี้คนตระกูลหลินถึงจำได้

“ประธานซู เชิญด้านในๆ ! ข้างนอกฟ้าหนาวดินเย็นหนาวแค่ไหน ถ้าคุณไม่รังเกียจละก็เชิญเข้าไปนั่งในบ้านก่อนสิ” คุณท่านหลินเชื้อเชิญอย่างเป็นมิตร

“ใช่ๆ เชิญด้านในเลยครับ ดื่มชาร้อนสักแก้ว!” ใบหน้าของหลินเฟิงเองก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เผชิญหน้ากับบุคคลระดับตำนานเล่าขานของแท้ พวกเขาแทบจะกลายร่างเลียราวกับสุนัข

วิกฤติของตระกูลหลิน สำหรับตระกูลหลินแล้วคือภัยพิบัติที่สามารถทำลายล้างได้

แต่เพียงแค่ซูอีเฉินพูดออกมาประโยคหนึ่ง ตระกูลหลินก็จะฟื้นคืนชีพได้ทันที!

ไม่แน่ว่าอาจกลายเป็นสุดยอดตระกูลธุรกิจสิบอันดับแรกแห่งจิงตู...

ซูอีเฉินสีหน้าไร้อารมณ์ มองไปที่หลินเฟิงด้วยสายตาคมกริบ

นี่คือพ่อของซู่เป่างั้นเหรอ

สีหน้าแววตาของเขาไม่มีอารมณ์ที่ไม่จำเป็น พูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “ตระกูลหลิน เยี่ยมมาก”

พูดจบก็ไม่สนใจพูดด้วยอีก จากนั้นขึ้นรถแล้วจากไป

คนตระกูลหลินยืนทำหน้างงอยู่ที่เดิม ในใจทั้งสับสนทั้งกลัว

นายหญิงหลินพูดขึ้นว่า “ประธานซูบอกว่าตระกูลหลินเราเยี่ยมมากงั้นเหรอ กำลังชมเรางั้นเหรอ งั้นเขาจะช่วยตระกูลหลินเราใช่ไหม”

คุณท่านหลินหน้านิ่วคิ้วขมวด “สีหน้าของประธานซูไม่ได้ดูเหมือนว่าชมเรานะ”

หลินเฟิงเรียกคนมาถามว่าเมื่อครู่เกิดเรื่องอะไรขึ้น

เมื่อได้ยินว่าคนตระกูลซูยกทัพมารับซู่เป่าไป

ชายชุดดำคนหนึ่งยังถอดเสื้อออก แล้วกอดซู่เป่าไว้ในอก เรียกตัวเองว่าลุงเล็กของซู่เป่า...

หลินเฟิงราวกับถูกฟ้าผ่า จู่ๆ ก็เข้าใจอะไรในทันที

ตระกูลซูมีลูกชายแปดคน ลูกสาวหนึ่งคน ลูกสาวคนนั้นอ่อนแอแต่เด็ก ไม่เคยปรากฏตัวต่อสายตาชาวโลกมาก่อน

ถ้าเป็นแบบนี้ละก็ผู้หญิงที่เขาเก็บได้เมื่อสี่ปีก่อนคนนั้น ก็คือลูกสาวเพียงหนึ่งเดียวที่ตระกูลซูหวงแหนเป็นที่สุด!

คนตระกูลหลินที่คิดขึ้นมาได้ก็หงุดหงิดเป็นอย่างมาก รู้สึกเสียใจจนอยากอาเจียนเป็นเลือด!

นายหญิงหลินริมฝีปากสั่นเทา “ที่แท้ก็เป็นลูกของตระกูลซูนี่เอง...เร็วเข้าๆ เราไปรับตัวซู่เป่ากลับมาเร็วเข้า...”

ถ้ารู้แบบนี้ตั้งนานแล้ว พวกเขาจะกล้าให้ซู่เป่าคุกเข่าอยู่บนพื้นหิมะได้ยังไง!

แทบอยากจะบูชาเป็นบรรพบุรุษโอเคไหม

หลินเฟิงเองก็นึกเสียใจเป็นอย่างมาก นึกถึงตอนที่ตัวเองตีซู่เป่า เขาเริ่มกระวนกระวายใจอย่างอธิบายไม่ถูก

เขาพูดตะคอกอย่างหงุดหงิด “จะรับมายังไง! ตอนนี้พวกเราอยากจะไปรับก็จะรับกลับมาได้เหรอ”

คุณท่านหลินขมวดคิ้วจนแทบจะเป็นปม ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่แล้วพูดว่า “ถึงยังไงเราก็เป็นครอบครัวของซู่เป่า ปู่แท้ๆ ย่าแท้ๆ! ไม่ว่าตระกูลซูจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟยังไงก็ปฏิเสธความจริงข้อนี้ไม่ได้ อีกอย่าง เธอทำให้ชิ่นซินแท้งเรื่องนี้ก็เป็นความจริงเช่นกัน...”

แต่พวกเขาเพียงแค่อบรมสั่งสอนเธอเท่านั้น เพื่อไม่ให้เธอกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจใช้อำนาจ！

เพียงแต่หลินเฟิงโกรธเกินไป ไม่ทันได้ระวังเลยลงมือหนักไปหน่อยเท่านั้น...

คนตระกูลหลินคิดว่าเรื่องนี้สามารถอธิบายให้เข้าใจได้ เพียงแค่อธิบายให้ชัดเจน เช่นนั้นความมั่งคั่งร่ำรวยก็รอพวกเขาอยู่ในอนาคตแล้ว...

หลังจากคนตระกูลซูมารับซู่เป่าก็ยังไม่ได้กลับไปยังจิงตู แต่รีบไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

ในโรงพยาบาลที่ดีที่สุดของหนานเฉิง ตอนนี้ชั้นวีไอพีบนสุดที่เคยเย็นยะเยือกอยู่เสมอวุ่นวายไปหมด

ไม่มีใครกล้าพูดเสียงดัง มีเพียงแต่เสียงตื๊ดๆๆ จากเครื่อง เสียงฝีเท้าเดินไปมาอย่างฉับไวของหมอและพยาบาล ทำให้บรรยายกาศตึงเครียดเป็นอย่างมาก

คุณท่านซูใช้ไม้เท้ายันพื้นเดินไปเดินมาอย่างไม่หยุดหย่อน พลางถามว่า “ทำไมยังไม่ออกมาอีก!”

ซูอีเฉินมองเวลา พูดเสียงทุ้มต่ำว่า “พ่อครับ พ่อนั่งก่อนเถอะครับ”

หลังซู่เป่าถูกส่งตัวมาโรงพยาบาลก็เข้าห้องฉุกเฉินไปเลย ซูอี้เซินตามเข้าไป ตอนนี้ก็ยังไม่ออกมาเช่นกัน

ในห้องฉุกเฉิน

ซูอี้เซินมองซู่เป่าที่หนาวจนตัวเขียว มือสั่นเทาไปหมด