ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 4

หลินเฟิงถามคนไปทั่ว ทุกคนต่างบอกว่าไม่รู้

พวกเขาตัวสั่นระริกอยู่ตรงทางเดินอันแสนเย็นยะเยือกอยู่อย่างนั้น คนตระกูลซูก็ไม่ยอมพบพวกเขาอีก พวกเขารู้สึกเพียงแค่ทรมานสุดๆ

นายหญิงหลินแอบหนีไปเป็นคนแรก “ฉันจะไปดูชิ่นซิน...”

มู่ชิ่นซินเองก็อยู่โรงพยาบาลนี้เช่นเดียวกัน แต่อยู่ตึกสูตินรีเวชอีกตึกหนึ่ง

หลินเฟิงกับคุณท่านหลินเองก็ทนไม่ไหว แต่ไม่กล้าไป ทำได้เพียงแค่อดทนรอทื่อๆ ไปอย่างนั้น...

ในใจของพวกเขาพร่ำบ่นไม่หยุด หารู้ไม่ นี่เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น!

ข้างหูซู่เป่าได้ยินแต่เสียงตื๊ดๆๆ จากเครื่อง มีเสียงคนพูด แต่ก็เลือนรางเป็นอย่างมาก

แต่มีเสียงหนึ่งที่ดังอย่างชัดเจน

(ซู่เป่า เสี่ยวซู่เป่า...นี่ เป๋าน้อย!)

(รีบฟื้นขึ้นมาสิ หืม ถ้าเจ้ายังไม่ฟื้นอีกข้าจะ...)

เสียงนั้นดังหึ่งๆ ซู่เป่ารู้สึกราวกับมีฝูงผึ้งมาพูดอยู่ข้างหูของเธอ เสียงดังหนวกหูนิดหน่อย

เสียงนี้เป็นเสียงของใครกันแน่

ขนตาของซู่เป่าสั่นเครือ ในที่สุดก็ลืมตาขึ้นมา ภาพที่เข้ามาในดวงตาคือผนังสีขาวราวหิมะ

รอบเตียงรุมล้อมไปด้วยคนกลุ่มหนึ่ง เธอเม้มปาก มองรอบๆ อย่างระวัง

ซูอี้เซินตื่นเต้นที่สุด เอ่ยปากขึ้นเป็นคนแรก “ซู่เป่า เธอตื่นแล้ว! ฉันคือลุงเล็กไง...”

คนอื่นในตระกูลซูต่างไม่กล้าหายใจแรง มองไปที่ซู่เป่าอย่างตื่นเต้น

เสี่ยวซู่เป่าสับสนเป็นอย่างมาก “ลุงเล็กเหรอคะ”

ใบหน้าเล็กๆ อันงดงามของเธอไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาได้เลย ดูสีหน้าไร้ชีวิตชีวา ราวกับตุ๊กตาเซรามิกแสนเปราะบางอย่างนั้น

เสียงลุงเล็กนี้ยิ่งเหมือนกับพูดคำศัพท์เดิมซ้ำๆ

คุณท่านซูฉีกยิ้ม เสี่ยวซู่เป่าผอมแห้ง เธอนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เตียงผู้ป่วยใหญ่อย่างเห็นได้ชัด เธอตัวเล็กนิดเดียว

ทำให้คนปวดใจจนแทบจะหายใจไม่ได้

ซูอี้เซินลดเสียงลง พูดอย่างเสียงนุ่มนวลว่า “ซู่เป่า ฉันคือพี่ชายเล็กของแม่เธอ ชื่อซูอี้เซิน ก่อนหน้านี้เธอโทรหาฉัน เธอจำได้ไหม”

ขนตาของซู่เป่าสั่นเครือ นานสองนานในที่สุดก็ตอบอืมเสียงหนึ่ง

เธอจำได้แล้ว...

เธอต่อสาย โทรหาลุงเล็ก

แต่พวกเขาไม่สนใจเธอ

พวกเขาไม่ต้องการเธอไม่ใช่เหรอ

“พวกคุณ...มารับหนูใช่ไหมคะ” ซูเป่าถามอย่างเสียงอ่อนแรง

ชายหนุ่มสองสามคนตรงหน้าเตียงผู้ป่วยพยักหน้าอย่างแรง ซูเยว่เฟยพูดขึ้นว่า “ซู่เป่า ฉันคือลุงสาม เรามารับซู่เป่ากลับบ้าน”

คอของคุณท่านซูราวกับถูกอุดไว้อย่างนั้น สูดลมหายใจลึกๆ ทีหนึ่งถึงพูดขึ้นว่า “ใช่ มารับซู่เป่ากลับบ้าน ต่อไปนี้จะไม่มีใครรักแกหนูได้ ใครรังแกหนูตาจะเอาเรื่องเขาให้ถึงที่สุด”

ซู่เป่ากลอกตามองรอบๆ

กลับบ้านงั้นเหรอ

ซู่เป่าไม่แน่ใจ ว่าหลังจากพาเธอ ‘กลับบ้าน’ แล้ว พวกเขาจะทิ้งเธออีกไหม

จะตีเธออีกไหม จะไม่ให้เธอกินข้าวอีกไหม

เห็นเสี่ยวซู่เป่าเงียบ เหล่าชายหนุ่มตระกูลซูร้อนใจจนไม่ไหว

พวกเขาไม่มีประสบการณ์เลี้ยงเด็กอะไรมาก่อน แต่ละคนต้องดูซูอีเฉินและซูจิ่นม่อ

ซูอีเฉินพี่ใหญ่ก็อายุสี่สิบปีแล้ว มีลูกสองคน ซูจื่อหลินพี่รองก็ปาไปสามสิบแปดแล้ว และมีลูกสองคนเช่นกัน

แต่ซูอีเฉินโอ๋เด็กไม่เป็น เขาลังเลอยู่ชั่วครู่แล้วเอ่ยปากขึ้นว่า “ซู่เป่ากำลังกังวลอะไรเหรอ”

น้ำเสียงของเขาเย็นชาเช่นเคย พอพูดจบก็ถูกพี่น้องคนอื่นถลึงตาทีหนึ่ง

ซูจื่อหลินกระแอมเสียงหนึ่ง เดิมเป็นคนพูดน้อย ครึ่งวันยังไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

ทุกคนต่างร้อนใจจนแทบจะหมุนอยู่ที่เดิม

ซูอี้เซินถอนหายใจ เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้ข้างเตียง ลูบศีรษะของซู่เป่าด้วยความรักและเอ็นดู พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า “ซู่เป่า บอกลุงเล็กมาสิ ซู่เป่าชื่ออะไรเหรอ”

ซู่เป่ามองเพดาน เงียบไปชั่วครู่ถึงพูดขึ้นว่า “ซู่เป่าไม่มีชื่อ ซู่เป่าก็ชื่อซู่เป่า”