ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 5

เมื่อได้ยินคำของซูอีเฉิน นัยน์ตาของเหล่าพี่น้องตระกูลซูก็เป็นประกาย สายตาเผยให้เห็นความโหดเหี้ยมอยู่นิดหน่อย!

ซูอี้เซินหมุนข้อมือ หักข้อนิ้วจนเสียงดังแก๊กๆ!

ซูอิ๋งเอ่อร์ลูกชายคนที่ห้าทำเกี่ยวกับวิศวกรรมการก่อสร้าง ผิวค่อนข้างคล้ำ เป็นคนโมโหง่าย หัวเราะอย่างเย็นชาขึ้นมาโดยพลัน

ไม่รู้ชักท่อนเหล็กออกมาจากไหน

ซูเยว่เฟยกัปตันผู้แสนสุภาพเรียบร้อยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “บ้านเมืองมีขื่อมีแปร จะมาซ้อมคนอย่างโจ่งแจ้งได้ยังไง”

เขาเบือนหน้า ขวางพยาบาลคนหนึ่งเอาไว้

“สวัสดีครับ แผนกของพวกคุณมีกระสอบไหมครับ”

พยาบาลอึ้งไปชั่วครู่ พูดอย่างติดอ่างว่า “มีค่ะๆ ห้องยาของเรามีถุงกระสอบอยู่ แล้วก็มีกล่องกระดาษด้วย...”

เธอคิดว่าพวกเขาต้องการที่ใส่ของ กล่องกระดาษต้องดีกว่ากระสอบอย่างแน่นอน

ซูเยว่เฟยยิ้มเล็กน้อย “ขอบคุณครับ กระสอบก็พอ”

จะซ้อมคน แน่นอนว่าต้องใช้กระสอบสิถึงจะซ้อมได้ง่าย

เหล่าพี่น้องตระกูลซู “...”

ปลายทางเดินชั้นวีไอพี มีประตูคั่นอยู่ด้านนอกอีกบานหนึ่ง ลมหนาวพัดโชยอู้ๆ

หลินเฟิงใกล้จะหนาวตายแล้ว ในใจพร่ำบ่นโอดครวญไม่หยุด

เขารอมาทั้งคืน ตอนนี้ฟ้าสว่างแล้ว คนตระกูลซูก็ยังไม่ออกมาอีก!

หลังเที่ยงคืนคุณท่านหลิงเองก็อดหลับอดนอนไม่ไหว ก่อนไปกำชับเขาเอาไว้ว่าต้องรออยู่ตรงนี้ แสดงออกถึงความจริงใจ

ตอนนี้เป็นช่วงคาบเกี่ยวฤดูหนาวกับฤดูใบไม้ผลิ กลางคืนจะหนาวกว่ากลางคืนในฤดูหนาว หลินเฟิงรู้สึกว่าตัวเองหนาวจนตัวใกล้จะแข็งแล้ว ทั้งเหนื่อยทั้งหิวทั้งง่วง

เขาอยากกลับบ้านไปแช่น้ำร้อน นอนให้เต็มอิ่มสักตื่นใจจะขาด

เมื่อมีความคิดนี้ผุดขึ้นมา หลินเฟิงรู้สึกยิ่งอดหลับอดนอนไม่ไหวแล้ว หลังจากรอต่ออีกครึ่งชั่วโมง ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจกลับบ้านก่อน

ลานจอดรถชั้นใต้ดิน

หลินเฟิงเดินไปพลางคุยโทรศัพท์ไปด้วย “จำไว้เฝ้าให้ดีล่ะ พอพวกประธานซูเขาออกมาแล้วก็รีบบอก...”

คำว่า ‘ฉัน’ ยังไม่ทันได้ออกจากปาก หลินเฟิงก็รู้สึกว่าข้างหน้ามืดสนิท ถูกคนคลุมกระสอบ!

ต่อจากนั้นกำปั้นก็กระหน่ำซัดลงไปตุ๊บตั๊บๆ เขาอดไม่ได้ที่จะตะโกน “พวกแกทำอะไรน่ะ! พวกแกเป็นใคร!”

แปดพี่น้องตระกูลซูเหยียบหลินเฟิง กะซ้อมให้ตาย!

เรื่องซ้อมคนแบบนี้เดิมไม่ต้องให้พวกเขาลงมือเองก็ได้ หากเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่น พวกเขาเองก็คงไม่สนใจที่จะลงมือ

แต่เมื่อนึกถึงแผลบนตัวของซู่เป่า แล้วก็ที่เธอถามอย่างระวังว่ากลับบ้านไปจะมีข้าวกินไหม จะโดนตีไหม...

พวกเขาจึงข่มอารมณ์โกรธในใจเอาไว้ไม่ได้!

หลินเฟิงถูกซ้อมจนกรีดร้องอย่างต่อเนื่อง ไร้เรี่ยวแรงโต้กลับ มีแต่ถูกตีอยู่ฝ่ายเดียว

“หยุด...”

“พวกแกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ฉันคือหลินเฟิงประธานของเป่าเฟิงกรุ๊ป! กล้าล่วงเกินฉัน...เชื่อไหม...”

ซูอีเฉินหัวเราะอย่างเย็นชา เขาคลายเนกไท ยกมือขึ้นมาให้สัญญาณมือ ‘หยุด’

เหล่าพี่น้องตระกูลซูรีบหยุดในทันที ในมือของซูอิ๋งเอ่อร์ถือท่อนเหล็กอยู่ หรี่ตา...

หลินเฟิงเห็นพวกเขาหยุด คิดว่าอีกฝ่ายกลัว

แต่ทว่าจังหวะนี้เอง ท่อนเหล็กท่อนหนึ่งก็ฟาดไปที่น่องของเขาอย่างแรง!

“อ๊า!!”

ในลานจอดรถชั้นใต้ดิน ดังก้องไปด้วยเสียงกรีดร้องของหลินเฟิง...

หลินเฟิงถูกตีจนต้องเข้าโรงพยาบาล ต้องบอกว่ายังไม่ทันได้ก้าวขาออกจากประตูของโรงพยาบาลก็ถูกคนหามเข้าไปอีกแล้ว

บนตัวของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล ที่น่าโมโหที่สุดคือไม่รู้ว่าใครเป็นคนลงมือ!

ตรวจสอบก็ไม่พบ

อีกฝ่ายไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ให้เขาเลย ทำให้เขาเจ็บยังไม่ว่า แถมยังทำให้โมโหจนเจ็บอีก แทบจะอาเจียนเป็นเลือดออกมา

มู่ชิ่นซินเฝ้าอยู่หน้าเตียงของหลินเฟิงร้องห่มร้องไห้ “พี่เฟิง พี่ดีขึ้นบ้างหรือยัง...”

ถ้าหลินเฟิงลุกขึ้นมาได้ ต้องเห็นความทำไปส่งเดชในสายตาของมู่ชิ่นซินแน่

มู่ชิ่นซินยังอยู่ในชุดผู้ป่วย ภรรยาที่แสนดีเป็นห่วงอย่างสุดหัวใจ

แต่ในใจของเธอกระวนกระวายเป็นอย่างมาก ส่วนใหญ่เป็นเพราะไม่ได้รับความเป็นธรรมในใจ!

ซู่เป่ายัยเด็กนอกคอกนั่น ทำไมจู่ๆ ถึงได้กลายเป็นคุณหนูเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลซูไปได้!