ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 219

ผู้อำนวยการอวี๋รู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า ในช่วงห้าปีที่ผ่านมาเพราะนายหญิงซูมาพักฟื้นที่สถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้นจึงทำให้สถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้นคล่องตัวขึ้นมาก

อุปกรณ์อำนวยความสะดวกพื้นฐาน ตระกูลซูบอกว่าจะบริจาคให้ก็บริจาคเลย

ขาดอุปกรณ์เครื่องมือรักษาอะไร ไม่ต้องพูดมากบริจาคให้เลยทันที

รวมถึงค่าใช้จ่ายในการอบรมบุคลากร ทุนในการทำวิจัย...ทั้งหมดนี้ตระกูลซูก็บริจาคให้ไม่เคยขาด

เป็นช่วงเวลาที่ผ่านไปได้ดีมาก ๆ มากจนกระทั่งทำให้ผู้อำนวยการวางท่าใหญ่โตจนเหลิงไปแล้ว...

เเต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ ผู้อำนวยการอวี๋ถึงกับตัวแข็งทื่อเลยทีเดียว

ทว่าผู้ที่มาใช้บริการที่สถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้นเซิ่นหลิน ล้วนเป็นคนที่ร่ำรวยไม่น้อยไปกว่าตระกูลซู

ไม่บริจาคก็อย่าบริจาค บางทีผู้คนถึงขนาดแย่งกันบริจาคให้เขาเลยด้วยซ้ำ!

เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ทุกคนยอมรับในด้านการฟื้นฟูสมรรถภาพ ผู้ป่วยที่ร่ำรวยจำนวนมากมาหาเขาพร้อมกับสายสัมพันธ์ของพวกเขา

นายหญิงซูเป็นคนไข้ที่รวยที่สุดในสถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้นก็จริง แต่เธอไม่ใช่คนไข้ที่มีอำนาจสูงส่งที่สุด

อันที่จริงคนป่วยที่มีอำนาจก็มีไม่น้อยนะ!

ตระกูลซูจะต้องเสียใจภายหลัง!

ในที่สุดผู้อำนวยการอวี๋ก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง เมื่อไปถึงทางเข้าลิฟต์ยังคงมองย้อนกลับไปดูว่ามีใครในตระกูลซูมาตามเขาไหม

ในที่สุดก็ต้องผิดหวัง

“หึ”

ผู้อำนวยการอวี๋ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น เขาพูดกับผู้ช่วยที่กำลังถือของด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"คอยดูให้ดี ๆ หน่อยนะว่าพรุ่งนี้นายหญิงซูอาการเป็นยังไง ถ้าพรุ่งนี้พวกเขามาหาฉัน ก็บอกว่าฉันไม่มีเวลา!"

“รับทราบครับ ผอ.”

**

ห้องผู้ป่วยพิเศษ

ซูอิ๋งเอ่อร์บ่น “พี่ใหญ่ เงินของพี่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาก็เท่ากับการให้คนเนรคุณ ฉันไม่เคยเห็นใครที่รับเงินของคนอื่น แล้วมาชักสีหน้าใส่คนที่ให้เงิน!"

จริงอยู่ที่นายหญิงซูพักฟื้นที่สถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้นเพียงไม่กี่ปี แต่ตระกูลซูก็ให้เงินไปจำนวนไม่น้อยเลยเหมือนกัน เงินเหล่านี้เพียงพอที่จะสร้างสถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้นอีกสองแห่งที่มีขนาดเท่ากันได้เลยทีเดียว

ซูอีเฉินพูดเบาๆ "มันไม่ได้ไร้ประโยชน์เสียทีเดียว"

ค่าตอบแทนที่เพิ่มมากขึ้นของสถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้นเซิ่นหลิน ดึงดูดผู้มีความสามารถในด้านการทำกายภาพ และการฟื้นฟูจำนวนมาก ก็เลยส่งผลให้มีผลงานปรากฏออกมาอย่างโดดเด่น

ผู้ป่วยจำนวนมากได้รับประโยชน์จากมัน ซูอีเฉินจึงรู้สึกว่าเงินที่บริจาคไปไม่เสียเปล่า

นอกจากนี้ เงินแค่นั้นไม่ได้ถือว่าเยอะอะไรเลยสำหรับตระกูลซู

คนที่เจ็บปวดมากกว่าควรจะเป็นผู้อำนวยการอวี๋ การถอนเงินบริจาคของตระกูลซู ไม่ใช่แค่การถอน มันไม่ง่ายขนาดนั้น…

ซูอิ๋งเอ่อร์ถอนหายใจ “ฉันไม่ได้มองการณ์ไกลเท่าคุณ”

ซูอีเฉินไม่ได้อธิบายอะไรอีก

ซู่เป่าโยกศีรษะฮัมเพลงพลางเล่นดินน้ำมัน

"ฐานะไม่สูงไม่ส่ง เฮ้ ฉันควงมีดทำครัว มีดทำครัว~ ตัดช้างน้อยของคุณ ตัดออก..."

“พรวด!!”

ซูอิ๋งเอ่อร์น้ำพุ่งออกจากปาก

ทุกคนก็ตาโตชะงักกันหมด

มู่กุยฝายกุมขมับ “หนูไปเอามาจากใครเนี่ย”

ซูอิ๋งเอ่อร์พูดไปก็รู้สึกโกรธ “ฉันก็บอกแต่แรกแล้วว่าอย่าให้เธอเล่นกับนกตัวนั้น ดูสิ ไม่ฟังกันเลย!”

ซู่เป่าพูดเสียงดัง “ไม่เกี่ยวกับนกเลย!”

นายหญิงซู “ช่วยด้วย...ขำจนแผลจะฉีกแล้ว”

ซูอี้เซิน “ซู่เป่าจ้ะ เด็กผู้หญิงไม่ควรจะพูดถึงช้างน้อย...”

ซู่เป่าประหลาดใจ “ทำไมล่ะ”