ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 22

นายหญิงซูมองดูคนที่ไร้ยางอายทั้งสองคนนี้

เขาเอาแต่พูดว่าเขาต้องการชดเชยใหนสิ่งที่ทำกับซู่เป่า เสียใจและยอมรับความผิดพลาดของตัวเองในทุกคำพูดและการกระทำ

แต่สาเหตุที่แท้จริงที่มาในวันนี้คือ เพื่อไม่ให้ตระกูลซูเข้ามามีอำนาจ!

เล่นฉากสารภาพผิด โดยบอกว่าซู่เป่าเป็นคนฆ่าน้องชายต่างแม่ของเขาก่อน ถ้าซู่เป่ายังเมินเฉย ไม่หือไม่อือ เธอก็จะถูกตราหน้าว่าเป็นคนใจร้าย เห็นเงินดีกว่าครอบครัว

คุณหญิงซูรู้สึกบีบหัวใจขึ้นมาเมื่อคิดว่าสาวน้อยแก้วตาดวงใจของเธอกำลังจะถูกทำลายโดยหมูหมากาไก่พวกนี้ เธอรู้สึกโกรธจนหายใจไม่ออก

เธอเอามือบีบหน้าอกของเธอ และหายใจหอบอย่างหนัก

เมื่อซู่เป่าเห็นว่านายหญิงซูอาการท่าไม่ดีนัก เธอรีบกอดแขนนายหญิงซูเอาไว้แน่น

“คุณยาย เป็นอะไรไปคะ” ซู่เป่ายื่นมือเล็กๆของเธอ เพื่อปลอบประโลมนายหญิงซู

นายหญิงน้ำตาไหลและกอดซู่เป่าเอาไว้

"ซู่เป่า..."

เด็กน้อยที่น่าสงสารของเธอ ทำไมถึงมีชะตากรรมที่อนาถอย่างนี้

ซู่เป่าปลอบโยน "คุณยาย ไม่ต้องกลัว ซู่เป่าอยู่ที่นี่ ซู่เป่าจะอยู่กับคุณยายเอง"

ซูอีเฉินรีบไปเอายามาให้นายหญิงซู และงานเลี้ยงที่เพิ่งกลับสู่ปกติก็ถูกทำให้หยุดชะงักลงอีกครั้ง

ทุกคนมองไปที่คนในตระกูลซู จากนั้นมองไปที่หลินเฟิงกับมู่ชิ่นซินที่กำลังคุกเข่า

ทั้งสองยังคงร้องไห้ ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำมูกและน้ำตา

“นี่จงใจทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้หรือเปล่า รู้ทั้งรู้ว่าวันนี้วันเกิดซู่เป่า แต่ก็ยังเลือกที่จะมาวันนี้”

“เฮ้…ไม่น่าจะใช่หรอก ดูจากท่าทางที่น่าสงสารของทั้งสองคน พวกเขาคงไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ”

มีคนวงในบอกมา “หลินเฟิงไม่ใช่คนดีอะไรหรอก”

คดีของตระกูลหลินยังอยู่ระหว่างการสืบสวนและยังไม่มีการประกาศต่อสาธารณชนอย่างเป็นทางการ และมีเพียงไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้

อีกคนพูดขึ้นมาว่า “ไปตำหนิเขาทั้งหมดก็ไม่ได้หรอก…เด็กที่กำลังจะเกิดถูกฆ่าตาย ก็เข้าใจได้นิดหน่อยว่าคงยากที่จะระงับอารมณ์”

ท้ายที่สุดแล้วคนเป็นพ่อเป็นแม่ คงไม่มีใครอยากลงไม้ลงมือกับลูกตัวเองหรอก

ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็ตาม หลินเฟิงก็ยังเป็นพ่อแท้ๆ ของซู่เป่า…

ซูอิ๋งเอ่อร์หมดความอดทน เขากัดฟันและถามว่า "พี่ใหญ่ ทำไมพี่ยังไม่ไล่เขาออกไปอีก จะรอให้ข้ามปีก่อนค่อยไล่ไปหรืออย่างไร"

รอบที่แล้วเขาก็ไล่หลินเฟิงกลับไปแล้ว เหตุใดยังกล้าเสนอหน้ากลับมาอีก

ซูอีเฉินพูดเบาๆ “ให้โยนพวกเขาออกไปตรงๆ เช่นนั้น จะไม่เป็นการดูถูกพวกเขาไปหน่อยหรือ”

เดิมทีพวกเขาวางแผนที่จะจัดวันเกิดของซู่เป่าให้เสร็จ แต่พวกเขาไม่คาดคิดว่าทั้งสองคนจะมาถึงหน้าประตูบ้าน

อาเนี่ยกำลังไปเอาหลักฐานมา

วันนั้นที่พวกของซูอีเฉินเจอซู่เป่า คำแรกที่เธอพูดออกมาคือ ‘ซู่เป่าไม่ได้ผลักใคร’

ความยุติธรรมนี้ ลุงใหญ่ของเขาจะช่วยเธอเอากลับมาให้ได้อย่างแน่นอน

ดอกบัวน้อยขาวบริสุทธิ์และไร้เดียงสา เขาจะไม่มีวันยอมให้ซู่เป่าถูกตราหน้าเช่นนี้ !

หลินเฟิงคุกเข่าลงบนพื้นและร้องไห้อยู่เป็นเวลานาน แต่ก็ได้พบว่าไม่มีใครสนใจเขาเลย

สายตาของคนในตระกูลซูดูเย็นชา และดูเหมือนว่าแขกคนอื่น ๆ กำลังตื่นเต้นกับการการแสดงละครเบื้องหน้า

หลินเฟิงพูดด้วยท่าทางทุกข์ใจในขณะที่สายตามองซู่เป่า "ซู่เป่า โปรดยกโทษให้พ่อด้วย... ลูกฆ่าน้องชายไป นั่นเป็นสาเหตุที่พ่อหุนหันพลันแล่นพลั้งมือไป ปกติพ่อไม่เป็นแบบนี้..."

เขาพูดและยังคงจ้องมองไปที่ซู่เป่า คิดว่าซู่เป่าคงไม่กล้าพูดอะไร เพราะแต่ก่อนเธอเป็นอะไรก็ไม่พูดไม่จา

แต่ซู่เป่ากลับพูดอย่างใจเย็นว่า "พ่อ พ่อกำลังโกหก"

สีหน้าของหลินเฟิงอึ้งไปชั่งขณะ "พ่อไม่ได้โกหก ตรงไหนที่โกหก..."

ซู่เป่ากล่าว “แต่ก่อนก็พ่อตีซู่เป่า จนถึงตอนนี้ก็ยังจะตีซู่เป่า”

หลินเฟิง “…”

เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยในใจ รู้สึกว่าซู่เป่าไม่ให้ความร่วมมือเขาเลย

“พ่อเป็นพ่อของลูกนะ ซู่เป่า!” หลินเฟิงกัดฟันแน่น

ซูอีเฉินรับแฟ้มจากมือของอาเนี่ย และพูดด้วยความเย้ยหยันว่า "คุณเป็นพ่อของซู่เป่าหรือไม่ก็ไม่แน่ใจ"

นกแก้วตัวหนึ่งกำลังยืนอยู่บนไหล่ของลุงเนี่ย นกแก้วตกใจเมื่อเห็นคนจำนวนมาก ดังนั้น มันจึงกระโดดขึ้นไปบนไหล่ของซู่เป่า

ทุกคนต่างงุนงง ซูอีเฉินกำลังจะทำอะไรกันแน่