ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 228

เมื่อมองไปยังเจ้าตัวเล็กที่มีท่าทางดุดัน นายหญิงซูก็คิดว่า ก็เธอยืนไม่ได้นี่นา! ไม่อย่างนั้นก็ยืนไปแล้ว

จากนั้นซู่เป่าก็แทงเข็มอย่างดุเดือด เสียงหายใจหอบเล็กน้อย ความเร็วในการแทงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

นายหญิงซูรู้สึกเสียใจที่พูดออกไปว่า’ถ้าทำไม่ได้’!

ห้านาทีต่อมา ขาของนายหญิงซูก็เต็มไปด้วยด้วยเข็มเงิน

ซู่เป่ามองดูด้วยความพอใจ "ดูสิคะ คุณยาย หนูนี่เก่งจริงๆ"

คุณท่านซูถือหนังสือพิมพ์และแสร้งทำเป็นอ่าน มุมปากของเขาเม้มเข้าหากัน

นายหญิงซูปาดเหงื่อ ริมฝีปากสั่น "น่าทึ่งมาก... ซู่เป่าของเราเก่งที่สุด!"

ถ้าเข็มพวกนี้ยังติดอยู่แบบนี้ พรุ่งนี้เธอจะลุกขึ้นได้ไหม

ไม่คาดคิดเลย ซู่เป่าที่ฝังเข็มเสร็จแล้วก็เดินไปด้านข้างและผล็อยหลับไป!

นายหญิงซู “???”

จะ...จะปล่อยเธอไว้กับเข็มพวกนี้เหรอ??

ขานี้เต็มไปด้วยเข็มเงินนี่ จะไม่เป็นไรจริงๆเหรอ?

เธอรู้ว่าซูจิ่นอวี้เฝ้าดูเธออยู่ข้างๆ และเธอบอกกับซูอีเฉินเอาไว้แล้วว่าฝังเข็มต้องทิ้งไว้หนึ่งชั่วโมง หากเธอหลับไปพวกเขาต้องตะโกนปลุกเธอแน่ๆ ดังนั้นเธอจึงหลับไปด้วยความสบายใจ

นายหญิงซู “ซู่เป่า...”

ซู่เป่าพลิกตัว

นายหญิงซูเรียกซ้ำอีกครั้งเบาๆ "ซู่เป่า..."

ด้วยความสะลึมสะลือ ซู่เป่าคว้าหมอนแล้วกลิ้งไปด้านข้าง นอนด้วยสีหน้าที่บ่งบอกอย่างชัดเจนว่า 'อย่ารบกวนฉัน'

คุณท่านซูกล่าวว่า "ซู่เป่าคงเหนื่อยจากการฝังเข็ม ให้เธอพักเถอะ"

นายหญิงซูซึ่งไม่มีที่ระบายขณะนี้ เมื่อได้ยินคุณท่านซูพูด เธอจึงตะโกน “เก่งจริ๊งจริง นอกจากนั่งดูเฉยๆ แล้วคุณก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยนี่ !"

คุณท่านซู "?"

ไม่สิ ครั้งนี้เขาไม่ได้พูดอะไรมากเลย แล้วทำไมถึงยังถูกด่าอีกล่ะ

เขาเองก็ไม่รู้จักการฝังเข็มเหมือนกัน นอกจากนั่งดูแล้วเขาจะทำอะไรได้อีก

ซูอีเฉินเดินเข้ามาพร้อมยา และพูดเสียงเบาว่า "ซู่เป่าบอกผมว่าต้องทิ้งเข็มเอาไว้หนึ่งชั่วโมง"

เขาดูเวลา "ผมตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้แล้ว"

นายหญิงซู "!!"

หนึ่งชั่วโมง!

เธอต้องดูเข็มบนขาของเธอเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเหรอ ขณะที่เธอตัวสั่น เข็มสีเงินทั่วขาของเธอก็สั่นตาม ยิ่งทำให้เธอวิงเวียนเข้าไปใหญ่

นายหญิงซูหลับตาแล้วสลบไป...

หัวใจของซูอีเฉินบีบตัวแน่น

แต่ในไม่ช้านายหญิงซูก็เริ่มกรนเบา ๆ

ซู อีเฉิน "..."

คุณท่านซู "..."

ห้าสิบนาทีต่อมา ซู่เป่าถูกปลุกโดยซูจิ่นอวี้และซูอีเฉินในเวลาเดียวกัน

เธอหาว ตาของเธอพร่ามัว และสมองยังคงหลุดโฟกัสอยู่เล็กน้อย

ซูอีเฉินมองเธอ เขารู้ดีว่าเจ้าตัวเล็กจะต้องงุนงงหลังตื่นนอน ดังนั้นเขาจึงเผื่อเวลาไว้ห้านาทีเพื่อให้เธอฟื้นตัว

เมื่อจวนจะถึงเวลา เขาพูดว่า "ซู่เป่า ได้เวลาดึงเข็มแล้ว"

ซู่เป่าร้อนรน "โอ้ โอ้ โอ้!"

เธอมองไปที่คุณยายที่กำลังนอนหลับอยู่

คนตัวเล็กตาเป็นประกาย “ดีเลย! ใช้จังหวะที่คุณยายกำลังหลับดึงเข็มออก”

ใช้วิธีนี้คุณยายจะได้ไม่ต้องกลัว

ซู่เป่ากำลังจดจ่ออยู่กับการดึงเข็มออก ขณะที่ซูอีเฉินก็เฝ้าดูการเคลื่อนไหวของเธออย่างใกล้ชิดเช่นกัน

คุณท่านซูวางหนังสือพิมพ์ลงนานแล้ว

ไม่มีใครสังเกตเห็น เสี่ยวอู่เข้ามาพร้อมกับโผล่หัวไปรอบๆ

เมื่อเห็นว่าบรรยากาศดูตึงเครียดเล็กน้อย มันก็เอียงศีรษะเพื่อสังเกตการณ์

ขณะที่ซู่เป่าหยิบเข็มเงินเล่มสุดท้ายที่อยู่บนขาออกมา เธอก็ได้ยินเสี่ยวอู่ตะโกนว่า "ไฟไหม้แล้ว! ไฟไหม้แล้ว!"