ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 234

อันที่จริง ซุนจ่างเซิงเป็นคนในสมัยสาธารณรัฐจีน ขณะนั้นเขาทำธุรกิจในเมือง

อยู่มาวันหนึ่งเขาเดินผ่านแผงขายข้าวของร้านหนึ่งเข้า มองเห็นคู่หมั้นของเจ้าของร้าน

เจ้าของร้านเป็นชายหนุ่ม ความคิดกว้างไกล ทำธุรกิจไปไม่ถึงสามเดือนเขาก็เป็นร้านขายข้าวที่ขายดีที่สุดในแถบนั้นแล้ว เนื่องจากยุ่งมากๆ คู่หมั้นของเขาเลยออกปากว่าจะมาช่วยขายด้วย

“คู่หมั้นของเขากับเขานั้นโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ ไม่ได้ห้ามอะไรก็เข้ามาช่วยแล้ว ฉันเห็นเธอครั้งแรกก็ถูกเธอดึงดูดเข้าแล้ว…”

หญิงสาวหน้าตาสวยฉ่ำ ออร่าสุดๆ ร่างกายสะอาดบริสุทธิ์ผุดผ่อง

ซุนจ่างเซินจู่ๆ ก็เกิดความคิดขึ้นมาทันที

ด้วยความที่เขาทำธุรกิจ มือก็คงสกปรก

ในคืนวันนั้นเขาหาคนปีนเข้าไปที่ร้านขายข้าวสาร แล้วเอายาเบื่อหนูใส่ในถุงข้าสารทุกถุง

ซูเหอเวิ่นถึงกับเหวอ “เอายาเบื่อหนูใส่ในข้าวสาร？！”

บ้าไปแล้ววว！

จากประวัติศาสตร์ที่เขาเคยเรียนมา ในช่วงเวลานั้นมีชาวบ้านยากจนเยอะมากที่ต้องทำงานหนักทั้งเดือนเพื่อจะแลกกับข้าวสารแค่ครึ่งถุง ทั้งครอบครัวจึงต้องพึ่งพาข้าวถุงนี้ประทังชีวิต

แต่ซุนจ่างเซิงกลับเอายาเบื่อหนูใส่ลงในถุงข้าวสาร

ต้องรู้ด้วยว่าในหนึ่งวันที่ร้านขายข้าวสารออกไปมากมายไม่รู้กี่ถุง โดยเฉพาะที่เขาบอกว่าธุรกิจดำเนินไปได้ดีสุดๆ นี่ไม่เท่ากับว่ากำลังฆ่าคนหรอกเหรอ？

ซู่เป่าทำคิ้วขมวด พร้อมบอกว่า “มันสามารถฆ่าคนตายได้มากมายขนาดนี้ นี่เธอไม่รู้เหรอ？”

ซุนจ่างเซิงกล่าว “ฉันรู้ แต่แล้วไงล่ะ？ยุคนั้นทุกคนต่างก็ใช้ชีวิตยากลำบาก มีคนมากมายที่ทนไม่ไหวแล้วฆ่าตัวตาย ที่ฉันทำคงไม่นับเป็นอะไรกระมัง！”

พวกซู่เป่า “…”

ซุนจ่างเซิงไม่สนใจจริงๆ สำหรับเขาแล้ว ชีวิตของคนอื่นจะเป็นตายร้ายดียังไงก็คงเหมือนกับชีวิตของมด เขาไม่สนใจหรอก

วันรุ่งขึ้น ดันมีคนเป็นเพราะกินข้าวที่ผสมยาเบื่อหนูตายจริงๆ ทั้งครอบครัวถูกวางยาตาย

และไม่ใช่แค่ครอบครัวเดียวที่ตาย แต่มีหลายครอบครัวที่ตาย บ้างก็อาเจียน บ้างก็เจ็บปวดสาหัส

ตำรวจตามหาเบาะแสจนเจอว่ามาจากร้านขายข้าวสาร จึงรีบไปจับตัวเจ้าของร้านมา

เจ้าของร้านถูกปล่อยตัวชั่วคราวเนื่องจากไม่พบหลักฐาน แต่ครอบครัวที่โดนวางยาจากการกินข้าวล้วนมารวมตัวอยู่ที่หน้าบ้านของเขา

เจ้าของร้านถึงกับปวดหัว

“เขายิ่งร้อนเงินอยู่ ชาวบ้านก็ไม่กล้ามาซื้อข้าวสารร้านเขา ณ เวลานั้นเขาก็คิดแผนออก……”ซุนจ่างเซิงเอ่ย “ฉันหาคนที่ปลอมตัวเป็นพ่อค้าไปซื้อข้าวสารมาสองคน แล้วลากเจ้าของร้านไปกินข้าวคุยธุรกิจกัน…”

ระหว่างที่ทั้งสองคนทำให้เจ้าของร้านข้าวสารเมาจนหมดสติไม่รู้เรื่อง จากนั้นซุนจ่างเซิงก็นำสัญญาที่เขาเขียนไว้แล้ว บังคับเอานิ้วมือของเจ้าของร้านมาปั๊มลายนิ้วมือ

ซูเหอขมวดคิ้วถาม “แล้วในสัญญาเขียนอะไรไว้？”

ซุนจ่างเซิงตอบ “ฉันก็เขียนในสัญญาว่าให้เขายินยอมโอนร้านขายข้าวสารให้ฉัน ขณะเดียวกันก็ให้ขายอาฮวามาขัดดอกใช้หนี้”

อาฮวาคือคู่หมั้นของเขา

ยังไงเจ้าของร้านขายข้าวสารก็ร้อนเงิน เป็นเพราะต้องชดใช้ค่าเสียหายให้กับคนที่ถูกวางยาตาย ถึงกับรีบจนปากพองไปหมด

ดังนั้นการที่เขาขายร้านกับคู่หมั้นมาใช้หนี้ ก็ถือว่ามีเหตุผลนี่！

เจ้าของร้านไม่รู้เรื่องเลย จนกระทั่งซุนจ่างเซิงพาคนเข้าไป

ซู่เป่ายิ่งฟังยิ่งโกรธ เฮือกเดียวบีบชูครีมในมือจนแบน “แล้วไงต่อ？”

ซุนจ่างเซิงเอ่ย “จากนั้นผมก็สมหวัง”

ร้านขายข้าวสารกลายเป็นของเขา รวมถึงอาฮวาก็เป็นของเขาด้วย

เจ้าของร้านขายข้าวสารยังคงสู้สุดชีวิต ถูกคนของเขาแอบจับตัวไป กระทืบจนตายแล้วโยนลงแม่น้ำ

อาฮวาพอทราบข่าว ก็ตัดสินใจผูกคอตายด้วยความเสียใจ

ซุนจ่างเซิงเอ่ย “ตอนแรกนึกว่าแค่โยนเจ้าของร้านลงแม่น้ำก็คงตายไปแล้ว นึกไม่ถึงว่าเขายังไม่ตาย แล้วแอบเข้ามาในบ้านฉันกลางดึก จับตัวฉันที่กำลังนอนหลับสนิท”

พอพูดถึงตรงนี้แล้วซุนจ่างเซิงก็รู้สึกคับแค้นใจขึ้นมา เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

“จู่ๆพวกคนชั้นต่ำเลวทรามพวกนั้น ไม่รู้ไปเอาม้าที่แข็งแรงห้าตัวนั้นมาจากไหน มาผูกไว้ทั้งห้าด้าน…”

“จากนั้นก็มามัดหัวฉัน สองแขนสองขากับบนตัวม้า แล้วก็โยนประทัดลงไปตรงกลาง ม้าก็ตกใจวิ่งไปทั้งห้าด้าน”