ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 236

ความทรงจำของซูจิ่นอวี้ต่อเรื่องนั้นเลือนราง จำได้แค่ว่าเขาใส่หมวกบักเก็ตที่ใหญ่มากๆใบนั้น ปีกของหมวกกว้างมากๆ

เธอใส่เสื้อผ้าสบายๆ และมีท้องป่องๆ

เธอพาฉันเดินไปทางๆนึงที่มืดมากๆ…หลังจากฉันขึ้นลงไป รถคันนั้นขับไปนานมากๆ…พอฉันค่อยๆฟื้นคืนสติขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองกำลังอยู่ในอุโมงค์ถ้ำ

เธอเดินไปอย่างว่างเปล่าไร้จุดหมายปลายทาง จากนั้นก็ได้เจอกับหลินเฟิง

ซู่เป่ารู้สึกตื่นเต้นเล็กๆถามว่า “ถ้างั้น คนๆนั้นเขาเป็นใคร？”

ซูจิ่นอวี้เม้มริมฝีปากแล้วมองไปที่เธอตอบ “คนนี้หนูรู้จัก ก็ป้าสะใภ้รองของหนูไง…”

ซู่เป่าเบิกตากว้าง ป้าสะใภ้รองอีกแล้วเหรอ？

เพื่อที่จะได้อยู่กับลุงรอง ป้าสะใภ้รองถึงกับฆ่าอาขี้เหร่ไปแล้ว

นี่ยังจะส่งแม่ไปแบบลับๆอีก？

ซูจิ่นอวี้เอ่ย “หมวกของเขาบังหน้าเขาไว้ มีแค่ตอนที่แม่เงยหน้าก็เลยได้เห็นหน้าของเขา หลังจากนั้นก็ตามเขาไป”

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าซู่เป่าถามขี้นมา เธอก็คงนึกไม่ออกจนถึงตอนนี้

“ถ้างั้นทำไมเขาต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ？” ซู่เป่าคิดยังไงก็คิดไม่ออก

ก็ป้าสะใภ้รองกับแม่ไม่ได้มีความแค้นอะไรกันนี่นา！

ทำไมถึงทำกับแม่แบบนั้นล่ะ？

ซูจิ่นอวี้ส่ายหัว “เรื่องนี้แม่ก็ไม่รู้”

“เขาเป็นพี่สะใภ้รอง แต่ก็ถือว่าเขาเป็นพี่สะใภ้คนแรกของแม่…แม่จำได้ว่าปกติเขาก็ดีกับแม่นะ”

ซูจิ่นอวี้กับซู่เป่ามองหน้ากัน จู่ๆซู่เป่าก็พูดขึ้นมา “หนูจะไปหาคุณพ่อ！”

เสียวอู่เอียงหัวบอก “ปะป๋าไม่อยู่แล้ว ปาปาไปไหน ปะป๋าๆ พวกเราจะไปไหน …”

ซูจิ่นอวี้ “……”

โอ้ จำได้แล้ว หลายวันมานี้รู้สึกว่ามู่กุยฝานจะออกไป “ประชุม” อีกแล้ว

เหมือนบอกว่าจะไปลาออกจากงาน แต่ทางฝ่ายนั้นยังไม่ให้คำตอบ

ซู่เป่าเอ่ย “งั้นหนูไปหาลุงใหญ่ละกัน！”

เจ้าตัวเล็กรีบใส่รองเท้าแบบลวกๆ แล้ววิ่งไปที่ห้องหนังสือ

ซูอีเฉินที่กำลังทำงานอยู่ในห้องหนังสือ มองเห็นซู่เป่าวิ่งเข้ามา ก็รีบอ้าแขนรับเจ้าแก้มก้อนที่กระโจนเข้าหา

“มีอะไรหรือเปล่า？” เขาถาม

ซู่เป่าตอบ “คุณลุงใหญ่ ซู่เป่ามีเรื่องไม่เข้าใจอยู่เรื่องหนึ่งค่ะ”

ซูอีเฉิน “หืม？เรื่องอะไร？”

ขนาดผีเจ้าตัวเล็กยังจับได้ แล้วยังมี “เรื่องใหญ่” อะไรที่เธอทำไม่ได้อีก

ซู่เป่าเอ่ย “เมื่อก่อนแม่โดนป้าสะใภ้รองลักพาตัวไป ซูเป่านึกยังไงก็ไม่เข้าใจ ป้าสะใภ้รองกับแม่ก็ไม่ได้มีความแค้นอะไรกัน ทำไมเขาถึงได้ทำแบบนี้กับแม่กันล่ะ？”

รอยยิ้มบนใบหน้าของซูอีเฉินฟรีซอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาแปรเปลี่ยนเป็นความเย็นชา！

“แต่ตอนนั้นแม่ของหนูบอกว่าเหวยหว่านเป็นคนพาเขาไป？”ซูอีเฉินเอ่ย

ซู่เป่าพยักหน้า

ซูอีเฉินยืนขึ้นแล้วบอกว่า “เรื่องนี้หนูไปถามเหวยหว่านด้วยตัวเองดีกว่า”

สีหน้าเขาเริ่มชา และเริ่มเดาสถานการณ์นี้ออกว่าเกิดจาะอะไร——

ตระกูลซูมีลูกชายอยู่แปดเขา มีแค่ซูจิ่นอวี้ที่เป็นลูกสาวเพียงคนเดียว

ในฐานะที่เป็นลูกสาวเพียงคนเดียว ซูจิ่นอวี้ถูกประคบประหงมมาอย่างดี ก่อนที่ในปีนั้นเธอจะหายตัวไป เหวยหว่านอีกไม่กี่วันก็จะคลอดแล้ว

ถ้าเกิดเหวยหว่านรู้ตั้งแต่แรกว่าลูกในท้องตัวเองจะเป็นผู้หญิง แรงจูงใจอันนี้อาจจะทำให้เธอส่งซูจิ่นอวี้ให้หายตัวไป

แบบนี้ลูกสาวของเธอก็จะเข้ามาแทนที่ซูจิ่นอวี้ กลายไปขวัญใจของตระกูลซูแทน！

แต่ว่าซูอีเฉินไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นเพราะเหตุผลง่ายๆแบบนี้ อีกอย่างตอนนั้นเหวยหว่านก็ยังไม่คลอดเลย…

รถมาถึงเรือนจำอย่างรวดเร็ว

เหวยหว่านถูกตัดสินโทษ 25 ปีจากข้อหาพยายามฆ่าโดยเจตนา ซึ่งมีโทษสถานหนัก

ถือว่าชาตินี้คงจบแล้ว

เมื่อเห็นซูอีเฉินพาซู่เป่ามาหาเธอ สายตาเธอแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็รู้สึกยินดี

หลังเธอถูกขัง ก็ไม่เคยมีคนจากตระกูลซูมาเยี่ยมเธอเลย แม้แต่หานหานก็ยังไม่มา

แต่ว่าตอนนี้ซูอีเฉินพาซู่เป่ามาเยี่ยมเธอ…เธอจะยังมีโอกาสขอลดโทษหรือกระทั่งออกจากคุกได้มั้ย？？

เธอรู้สึกผิดแล้ว รู้สึกผิดจริงๆ！