ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 24

เมื่อปลดล็อก ประตูก็เปิดออก และซูจื่อหลินก็เดินเข้ามา

ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยและเย็นชา เขาพูดตะโกนเสียงดัง "ออกมา!"

เหวยหว่านเดินตรงเข้าไปยังหานหาน ไม่ เธอจะไม่ออกไปไหนทั้งนั้น!

เธอรู้ว่าต่อให้ซูจื่อหลินจะพูดอย่างไร

เธอรู้ดีว่าซูจื่อหลินจะพูดอะไร เธอจึงกอดหานหานเอาไว้แน่น เขาจะมาพูดเรื่องหย่ากันต่อหน้าลูกได้อย่างไร

ซูจื่อหลินพูดด้วยความโกรธ "เธอจะสร้างปัญหาไปถึงเมื่อไร! "

ดวงตาของเหวยหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดง “ฉันเนี่ยนะ ฉันสร้างยังไง! ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำก็เพื่อคุณ เพื่อลูกไม่ใช่หรือไง”

“คุณเอาผมมาอ้างได้ยังไง คุณเคยเลี้ยงเธอมาก่อนไหม คุณรู้ไหมว่าเธอน่าสงสารมากแค่ไหน”

“คุณเป็นพ่อนะ เมื่อกี้ทำไมถึงไม่ปกป้องลูกสาวตัวเองบ้างเลย! ”

เหวยหว่านเปลี่ยนเรื่อง และกล่าวโทษซูจื่อหลิน

แต่กลับไม่คิดว่าซูจื่อหลินจะพูดคำนั้นออกมา “หย่ากันเถอะ! ”

เขาตบใบหย่าลงบนโต๊ะและเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

เหวยหว่านอึ้งไปชั่วครู่ “คุณพูดอะไรนะ! ”

เธอขว้างเข็มและกรีดร้อง "ฉันไม่ยอมหย่า ไม่มีวัน!"

คุณยายของหานหานบังเอิญเข้ามาเห็นเข้าก็งงว่า “ไอ้หยา อย่างนี้เรียกว่าอะไรนะ เพื่อลูกของน้องสาวตัวเอง ถึงกับต้องทิ้งภรรยาและลูกของตัวเองเลยหรือ”

“มีผู้ชายพรรค์นี้อยู่บนโลกได้ยังไงกัน ! จริงๆ เลย !”

“แล้วยัยเด็กซู่เป่านั่นอีก พึ่งกลับมาแท้ๆ แต่กลับทำให้ลุงรองกับป้าสะใภ้รองหย่ากันซะได้”

เหวยหว่านตะคอก “ไม่ต้องพูดแล้ว! ออกไป! แม่กลับบ้านตัวเองไปซะ!”

ทุกครั้งที่คุณยายหานหานมายังคฤหาสน์ตระกูลซู เธอก็มักจะค้างอยู่สองสามวัน เพลิดเพลินไปกับการได้รับปรนนิบัติจากคนใช้ทั้งหลาย

ตอนนี้เธออยู่ที่นี่มาได้ครึ่งค่อนคืนแล้ว และดูเหมือนจะไม่ยอมกลับไปง่ายๆ

“นี่ เสี่ยวหว่าน ใจเย็นๆก่อน ! แค่ไปคุยกับจื่อหลินดีๆ ก็ได้แล้วน่า! ถ้าไม่ได้ผลก็ค่อยหาวิธีใหม่...”

เหวยหว่านที่กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ผลักคุณยายหานหานออกไปข้างนอก ปิดประตูเสียงดังปึง

คุณยายเคาะประตู “เฮ้ เฮ้ แกยังโกรธแม่อยู่อีกเหรอ”

เธอพูดอะไรผิดตรงไหน ก็ถูกทุกอย่างนี่นา !

**

งานวันเกิดก็ไม่มีใครมีอารมณ์ที่จะจัดแล้ว ซูเยว่เฟยยกแก้วไวน์ขึ้นและยิ้มอย่างอ่อนโยน “ขอบคุณสำหรับความกรุณาในการมางานวันเกิดปีที่สี่ของซู่เป่าครั้งนี้ของครอบครัวเราด้วยนะครับ”

“ซู่เป่าเป็นถึงลูกสาวของน้องสาวของพวกเรา ซูจิ่นอวี้ แม้ว่าอวี้เอ๋อร์ของเราจะจากไปแล้ว แต่พวกเราจะไม่ปกป้องความยุติธรรมของซู่เป่าให้ถึงที่สุด !”

“วันนี้อยากจะบอกทุกคนว่า ซู่เป่านามสกุลซู มีนามว่าซูจื่อซู่”

“ขอบคุณทุกคนอีกครั้ง”

ทุกคนเห็นพ้องต้องกัน หลังจากนั้นก็ทยอยออกจากคฤหาสน์ซูทีละคน

เมื่อพวกเขาเดินออกไป พวกเขาอดไม่ได้ที่จะกระซิบกระซาบกันเบาๆ

"การที่ถูกห้อมล้อมด้วยพี่ใหญ่ทั้งแปดคนของตระกูลซู... ฉันต้องบอกว่าคุณซู่เป่าเนี่ยน่าอิจฉาจริงๆ

“ใช่ ใช่ นี่สินะที่เขาเรียกว่าเจ้าหญิงตัวจริง! ”

เสวี่ยเอ๋อร์คว้าเสื้อผ้าของแม่ของเธอ นึกถึงแสงระยิบระยับในชุดที่เต็มไปด้วยดวงดาวบนท้องฟ้าของซู่เป่า

เธอเองก็อิจฉาตาร้อนเช่นกัน

นอกจากนี้เธอเองก็ยังต้องการบรรดาลุงที่หล่อเหลาและทรงอำนาจมาคุ้มกันเธอด้วย

ในเวลานี้ แม่ของเสวี่ยเอ๋อร์พบว่าในห้องรับแขกชั้นหนึ่งของตระกูลซู ยังมีคนบางกลุ่มที่ยังกลับไปไม่หมด

เมื่อเห็นคนรู้จักวิ่งเข้ามา เธอจึงรีบคว้าตัวเขาและถามว่า "คุณหลี่ มีอะไรหรือเปล่า"

คุณหลี่ตอบ “อาจารย์เหลามาแล้ว! ”

แม่เสวี่ยเอ๋อร์พอได้ยินคำตอบ ก็ตกใจอึ้งไปชั่วขณะ!

พ่อของเสวี่ยเอ๋อร์เข้าไปทักทายทันที หนึ่งในสมาชิกครอบครัวกลับมาแล้ว

เสวี่ยเอ๋อร์ทำจมูกฟุดฟิด พูดอย่างระมัดระวังว่า “แม่ขา เสวี่ยเอ๋อร์ไม่ดีเอง หนูจำผิดเอง…”