ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 253

ซู่เป่ามองไปทางน้าที่ชื่อเป้ยเฉินอวี่อย่างสงสัย

รู้สึกเพียงการกระทำของเธอประหลาดมาก

ซูจิ่นอวี้พูดอย่างตะลึงอยู่ด้านข้าง “เป้ยเฉินอวี่นี่เอง…”

ซู่เป่าเอ่ยถามเสียงเบา “แม่ เธอเป็นเพื่อนแม่งั้นเหรอ”

ซูจิ่นอวี้นึกย้อนสักพัก จึงตอบ “เพื่อนร่วมโรคมากกว่า!”

“เมื่อก่อนตอนที่แม่รักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล…เวลาที่ลงจากเตียงได้แม่ก็จะไปเดินเล่นในสวนดอกไม้”

เวลานั้นเองที่เธอได้เจอกับเป้ยเฉินอวี่

ระหว่างคุยซูจิ่นอวี้จึงได้รู้ว่าเป้ยเฉินอวี่เองก็เป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวเหมือนเธอ เธอพูดด้วยสีหน้าสิ้นหวัง ว่าเธอจะไม่รักษาต่อแล้ว

“แม่ถามเธอทำไมไม่รักษาต่อล่ะ พร้อมทั้งปลอบเธอว่าอย่าละทิ้งความหวังสิ เธอบอกแม่ว่าคนในบ้านเธอขายบ้านขายรถเพื่อรักษาโรคให้เธอ จากคนธรรมดาในเมืองเล็กๆ การป่วยครั้งนี้ละลายทรัพย์ในบ้านของเธอไปจนหมด…”

ซูจิ่นอวี้เห็นใจเธอมาก เธอมองเป้ยเฉินอวี่ที่เตรียมจะเลิกรักษาแล้วออกจากโรงพยาบาล พ่อของเธอนั่งยองๆ ไม่พูดไม่จาอยู่ด้านข้าง ส่วนแม่ของเธอก็เช็ดน้ำตาเงียบๆ

ซูจิ่นอวี้ใจอ่อน จึงช่วยออกค่าใช้จ่ายการรักษาครั้งนั้นให้กับพวกเธอ

“ครั้งที่สองที่ได้เห็นเธอ เป็นหนึ่งเดือนหลังจากนั้น หลังจากที่เธอรักษาเสร็จและกลับไปครั้งนั้น ก็ได้มาถึงการทำเคมีบำบัดอีกครั้ง”

“เป้ยเฉินอวี่เธอโวยวายไม่ยอมรักษา แต่พ่อของเธอไปขายเลือดแลกเงินเพื่อมารักษาให้เธอ แม่ของเธอคุกเข่าขอร้องเธอ…”

พูดจบ เป้ยเฉินอวี่ก็มองไปทางซูจิ่นอวี้อย่างอิจฉา เธอได้อยู่ห้องวีไอพี ได้รับทรัพยากรการรักษาที่ดีที่สุด ไม่มีวันต้องเครียดเรื่องเงิน แต่เธอไม่เหมือนซูจิ่นอวี้ เธอเตรียมใจที่จะตายอยู่เสมอ กระทั่งอยากกระโดดตึกจบชีวิตตนเอง…เพื่อให้พ่อแม่หลุดพ้น

“แม่รู้สึกว่าบ้านของเธอน่าสงสารมากจริงๆ พวกเราจึงเริ่มกลายเป็นเพื่อนกัน หลังจากนั้นแม่ก็ออกค่าใช้จ่ายให้เธอทุกรอบที่เธอนอนโรงพยาบาล”

เพราะตอนนั้น สำหรับเธอแล้วเงินไม่มีความหมายแม้แต่นิด

เธอไม่ใช่แม่พระ เพียงแค่เห็นความสิ้นหวังเช่นเดียวกับตัวเธอบนตัวเป้ยเฉินอวี่แล้ว เธอจึงอยากให้อีกฝ่ายดีขึ้นจากใจ เห็นคนอื่นดีขึ้นราวกับเธอเองก็จะมีความหวังมากขึ้น

ซู่เป่าตระหนัก แบบนี้นี่เอง

“ครั้งสุดท้ายน่าจะเป็นตอนที่แม่นอนติดเตียงลุกขึ้นมาไม่ได้ เธอขึ้นมาหาแม่บนห้องวีไอพี ร้องไห้พร้อมบอกลากับแม่”

“แม่ถามเธอว่าเป็นอะไร เธอบอกเธอหาไขกระดูกที่เข้ากับเธอได้แล้ว แต่การปลูกถ่ายไขกระดูก รวมทั้งการทำเคมีบำบัด ต้องใช้เงินหลายล้าน ไม่ใช่สิ่งที่บ้านของเธอจะรับผิดชอบไหว”

[ทำไมสวรรค์ถึงโหดร้ายขนาดนี้ ให้ความหวังกับฉัน แต่กลับทำให้ฉันสิ้นหวังครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันไม่ได้ยินข่าวนี้ยังดีเสียกว่า…]

นี่คือสิ่งที่เป้ยเฉินอวี่พูดกับแม่ตอนนั้น

ตอนนั้นซูจิ่นอวี้เองก็กำลังรอไขกระดูก เธอเข้าใจความรู้สึกที่รอความหวังอันริบหรี่ภายใต้ความสิ้นหวังดี

มีโรคมะเร็งเลือดตั้งเท่าไรที่ตายไประหว่างการรอการปลูกถ่าย

และเธอก็กำลังจะเป็นเช่นนั้น…

คนเราเมื่อใกล้ตายจิตใจจะเมตตาขึ้น ซูจิ่นอวี้ไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่น เธอคิดเพียงอย่างน้อยรอดเพิ่มขึ้นสักคนก็ยังดี

การเจอไขกระดูกที่เข้ากันได้ แต่กลับต้องละทิ้งเพราะไม่มีเงิน มันน่าเสียดายมากไม่ใช่หรือไง

ดังนั้นซูจิ่นอวี้จึงขอความช่วยเหลือจากพี่ใหญ่ของตน

ซูจิ่นอวี้มองเป้ยเฉินอวี่ที่อยู่ตรงหน้า ตอนนี้เธอเหมือนจะหายดีแล้ว แต่คนคนนี้กลับแตกต่างจากเป้ยเฉินอวี่ในความทรงจำของเธอเล็กน้อย

บางทีพอกลายเป็นผี เรื่องราวที่เห็นก็เลยชัดเจนมากยิ่งขึ้นงั้นเหรอ

ซูอีเฉินกวาดตาลง เอ่ยพูดเบาๆ “ไม่จำเป็น ใช้ชีวิตของคุณให้ดีก็พอ”

เขาแทบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว ตอนนั้นที่ให้เงินเป้ยเฉินอวี่ไป เพราะเพียงแค่อยากทำบุญ อธิษฐานให้น้องของตนจะเจอไขกระดูกที่เข้ากับเธอได้เร็วๆ

เป้ยเฉินอวี่ยังคงตอแยต่อ เธอจิกชายเสื้อของตนเอาไว้ราวกับกังวลใจมากกว่าเดิม พูดอย่างติดอ่าง “พี่อีเฉิน ยะ-อย่าพูดแบบนี้สิ ฉะ-ฉันรู้สึกขอบคุณพวกคุณมากจริงๆ ให้ฉันทำงานเป็นวัวเป็นควายก็ได้…จริงๆนะ ฉันรู้สึกขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้ฉันได้รู้จักเพื่อนอย่างซูจิ่นอวี้ ตอนนี้ฉันหายดีแล้ว แต่จิ่นอวี้กลับ…”

ระหว่างที่พูด ขอบตาเธอแดงก่ำขึ้น จากนั้นอ้อนวอน “เพราะงั้นฉันเพียงแค่อยากทำในสิ่งที่ฉันทำได้ ไม่ตอบแทนบุญคุณของพวกคุณ ฉันรู้สึกไม่สบายใจจริงๆ…”

นายหญิงซูลุกขึ้น พูดเบาๆ “แกอยากตอบแทนยังไง มาเป็นลูกสาวฉัน แทนที่อวี้เอ๋อร์งั้นเหรอ”

ตระกูลซูให้เงินรักษากับเธอใม่พอ เธอยังคิดจะมาเป็นลูกสาวตระกูลซูอีกงั้นเหรอ

เป้ยเฉินอวี่รนรานขึ้นมาในทันที คุกเข่าลงเป็นเสียงดังตุบ “ไม่ใช่นะคะ นายหญิงเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่เคยมีความคิดแบบนี้มาก่อน”

“ฉันแค่อยากตอบแทนท่าน ดูแลท่านแทนจิ่นอวี้ จริงๆ นะคะ ฉันแค่คิดว่า อย่างน้อยได้เข้ามาเป็นคนใช้ในตระกูลซูก็ยังดี…ฉันยอมทำงานเป็นวัวเป็นควายเพื่อตอบแทนพวกคุณ!”