ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 26

ตั้งแต่ที่ผลงานของหลานเสวี่ยเอ๋อร์ถูกเลือกเข้ากลุ่มจิตกรตัวน้อย แม่ของเสวี่ยเอ๋อร์ก็ภูมิใจเป็นอย่างมาก มักจะพูดถึงเรื่องนี้ให้คนอื่นฟังอย่างไม่ตั้งใจเสมอๆ

เธอคิดว่าลูกสาวของเธอเสวี่ยเอ๋อร์นั้นโด่งดังมาก อาจารย์ที่อยู่ในแวดวงการวาดภาพระดับประเทศต้องรู้จักเสวี่ยเอ๋อร์อย่างแน่นอน

คิดไม่ถึงเลยว่า อาจารย์เหลาจะจำลูกเธอไม่ได้สักนิด

แม่ของเสวี่ยเอ๋อร์หน้าแดงไปหมด ส่วนเสวี่ยเอ๋อร์นั้นเธอยังเด็ก อดที่จะถามออกมาไม่ได้ “คุณปู่เหลา คุณมารับลูกศิษย์ไม่ใช่เหรอคะ?”

อาจารย์เหลา “อ้ะ ใช่ ทำไมเหรอ?”

เสวี่ยเอ๋อร์ “ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณปู่ยังไม่รับหนูเป็นศิษย์อีกคะ?”

อาจารย์เหลา “……..”

แม่ของเสวี่ยเอ๋อร์รู้สึกกระอักกระอวนใจขึ้นมาทันที……

อาจารย์เหลาเอ่ยตอบมาทันที “ขอโทษทีนะหนูน้อย ฉันรับลูกศิษย์ไปแล้ว”

หัวใจของแม่เสวี่ยเอ๋อร์นั้นเต้นแรง ก่อนที่จะยิ้มบางๆ แล้วเอ่ยออกมา “อ้อๆ ศิษย์ที่คุณรับคือคุณซู่เป่าใช่ไหมคะ?”

อาจารย์เหลาพยักหน้ารับ เมื่อพูดถึงซู่เป่าเขาก็อดไม่ไดที่จะยิ้มออกมา “ครับ ซู่เป่าเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์มาก”

เมื่อพูดจบเขาก็พยักหน้าให้กับทั้งสองคน จากนั้นก็ขึ้นรถจากไป

แม่เสวี่ยเป่ารับความรู้สึกแย่ที่เกิดขึ้นในใจตอนนี้ไม่ได้ อดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา “คนตระกูลซูใช้เงินแก้ปัญหาจริงๆ สินะ……”

เสวี่ยเอ๋อร์ตะลึงงันไป

เธอโดนซู่เป่าแย่งตำแหน่งลูกศิษย์ไปแล้ว?

อยู่ๆ เสวี่ยเอ๋อร์ก็ร้องไห้ออกมาแล้ววิ่งหนีไปอีกทาง!

เธอเกลียดซู่เป่า ตอนแรกคุณปู่เหลาจะรับเธอเป็นศิษย์แท้ๆ แต่กลับโดนอีกฝ่ายแย่งไป!

แม่ของเสวี่ยเอ๋อร์รีบวิ่งตามไปทันที

**

เมื่อส่งอาจารย์เหลาเรียบร้อย ซู่เป่าก็กลับมาที่ห้อง อาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนเรียบร้อย

ชุดนอนขนนุ่มสีชมพูมีหมวกฮู้ด บนฮู้ดนั้นมีหูกระต่ายยาว ทำให้เด็กน้อยดูน่ารักมากขึ้นไปอีก

นายหญิงซูลูบหัวเธออย่างเอ็นดู ก่อนที่จะเอ่ยออกมา “ให้ยายนอนเป็นเพื่อนซู่เป่าไหม?”

ซู่เป่าจับผ้าห่มก่อนที่จะส่ายหน้าไปมา “ไม่ต้องค่ะ ซู่เป่านอนคนเดียวได้”

นายหญิงซูลูบผมนุ่มของเด็กน้อย เด็กคนนี้น่ารักรู้เรื่อง ทำให้อดเอ็นดูไม่ได้

“มีอะไรก็เรียกยายนะ กดปุ่มนี้เลย”

ซู่เป่าพยักหน้ารับ ก่อนที่จะบอกราตรีสวัสดิ์กับคุณยายอย่างว่าง่าย รอจนคุณยายเดินออกไป

จี้ฉางยืนพิงอยู่อีกฝั่ง เหอะๆ ๆ

คิดถึงเมื่อกี้ตอนที่อยู่ในห้องหนังสือ ตาแก่นั้นแย่งลูกศิษย์ของเขาไป

สมัยนี้ ขนาดเป็นอาจารย์ก็ยังมีคู่แข่งเหรอเนี่ย??

“เฮ้อ เป๋าน้อย อาจารย์จะสอนพลังเวทย์ให้แล้วกัน รู้จักพลังเวทย์ใช่ไหม? แค่ร่ายนิดเดียวก็เกิดลูกบอลไฟขึ้นมาได้แล้ว”

“ถ้าไม่เอา ให้ข้าสอนจับผีก็ได้ แต่ว่าต้องเบิกเนตรให้เจ้าก่อนนะ ต้องเบิกเนตรก่อนเจ้าจึงจะเห็นข้าได้”

ซู่เป่าเอียงศีรษะ “หนูไม่เรียนหรอก!”

“หนูจะเรียนวาดภาพกับอาจารย์เพื่อนยาก นี่ต่างหากเป็นสิ่งที่เด็กควรทำ”

จี้ฉางแค่นหัวเราะออกมา “เด็กควรต้องทำอะไร?”

ซู่เป่ายกมือขึ้นมานับ “กินข้าว นอน วาดรูป เล่นกับเสี่ยวอู่”

ห้องของซู่เป่าและห้องด้านข้างนั้นทุบให้เป็นห้องเดียวกันแล้ว ห้องด้านข้างทากำแพงให้บรรยากาศเป็นป่าไม้ของเขตร้อน เสี่ยวอู่อยู่ที่นั่น

ห้องใหญ่มาก มีเพียงประตูกั้นกลางระหว่างห้องเธอและข้างๆ เท่านั้น

เสี่ยวอู่ที่กำลังจะนอนนั้นลืมตาขึ้นมาทันที ก่อนที่จะเอียงหัวแล้วร้องออกมา “เล่นกับเสี่ยวอู่! เอิ้กๆ ๆ~!”

ซู่เป่าหัวเราะออกมาทันที ก่อนที่จะแกล้งทำเป็นโดนยิงแล้วสลบลงบนเตียง “อ้ะ ฉันตายแล้ว”

เสี่ยวอู่ “แกว๊ก ๆ ๆ !”

จี้ฉางมุมปากกระตุกขึ้นมาทันที

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาเห็นร่างกายของเธอที่แปลกไม่เหมือนใคร เหมาะกับการใช้พลังเวทย์แล้วล่ะก็…..

เอ้ย ถุ้ย ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขารับปากซูจิ่นอวี้ไว้ เขาไม่มีทางมาขอร้องเด็กแบบนี้หรอก!

จี้ฉางลูบจมูกไปมาก่อนที่จะเอ่ยออกมา “เป๋าน้อย ลืมไปแล้วเหรอว่าตอนอยู่บนสวรรค์แม่ของเจ้าบอกกับเจ้าไว้ว่าอย่างไร?”

วันนั้นที่เขาช่วยให้ซูจิ่นอวี้มาเข้าฝัน ในฝันซูจิ่นอวี้ฝากฝังให้ซู่เป่าดูแลคุณยาย จากนั้นก็หมดเวลา เธอจึงหายไป

สุดท้ายเสี่ยวซู่เป่าก็ร้องไห้ไม่หยุด

เขาไม่มีทางเลือก จึงปลอมเป็นซูจิ่นอวี้อยู่บนเมฆขาวกับเธอ เล่นกับเธออยู่บนสายรุ้งอยู่นาน กว่าซู่เป่าจะหายเศร้า

ในเวลาเดียวกันก็ไม่ลืมที่จะทิ้งคำพูดเพื่อตัวเองไว้ด้วย