ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 279

ซูอิ๋งเอ่อร์ขึ้นบันไดเงยหน้ามองเท้าเล็กๆ คู่นั้นก่อน พอแหงนหน้าขึ้นอีกก็เห็นเด็กน้อยที่สยายผมอยู่

“แม่เจ้า!” ลุงห้าขาอ่อน ตกลงมาจากบันได

นัยน์ตาเขาหดเล็ก

จากนั้นก็เห็นซูลั่วที่ตอบสนองไวพุ่งตัวมา...รับไหเหล้าที่ตกด้วยความรวดเร็ว

ความปลาบปลื้มบนใบหน้าซูอิ๋งเอ่อร์แข็งทื่อ ล้มลงพื้นดังตุบ

ซูลั่ว “เฮ้อ...ดีนะที่รับไว้ได้”

ซูอิ๋งเอ่อร์ “...”

พี่ไม่กลัวว่าน้องชายพี่จะตกลงมาตายเหรอ!

ซูอีเฉินมองเงาร่างเล็กๆ ด้านบน พูดขึ้นด้วยความแปลกใจ “ซู่เป่าเหรอ”

ซูจิ่นอวี้อึ้งเหมือนกัน ซู่เป่าหลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ

เธอมั่นใจว่าเมื่อครู่กล่อมซู่เป่าหลับไปแล้วนี่!

ซูจิ่นอวี้ลอยขึ้นไปด้วยความตื่นตระหนกแล้วถาม “หนูขึ้นมาได้ยังไง ขึ้นมาได้ยังไง ไม่ได้หกล้มอะไรตรงไหนใช่ไหม”

ซู่เป่าส่ายหน้าตอบ “หนูฝันว่าพวกลุงใหญ่กับแม่แอบกินขนมกัน หนูก็เลยขึ้นมาค่ะ”

แต่พอขึ้นมาแล้วกลับไม่เห็นพวกเขา เธอยังนึกว่าพวกเขาแอบกินกันหมดแล้วเสียอีก

พอกำลังจะลงก็ได้ยินเสียงของลุงห้า

ซูอีเฉินรวบห้าก้าวเป็นสามก้าวเดินขึ้นไป อุ้มซู่เป่าไว้ในอ้อมแขนก่อนจะตำหนิ “ทีหลังห้ามขึ้นมาเองอีกนะ รู้ไหม”

ซูอี้เซินก็ขึ้นมาด้วย ในใจยังเหลือความกลัวอยู่ “เด็กคนนี้นี่ ถ้าตกลงไปจะทำยังไง นี่มันชั้นห้านะ!”

ซูลั่วถือเหล้าตามหลังมาติดๆ จุปากทีหนึ่ง “ใจกล้านักนะ เหมือนแม่หนูตอนเด็กๆ ไม่มีผิด”

ซูจื่อหลินหน้าเครียด บนหลังคาของห้องกระจกมีราวกั้นที่นูนออกมาหน่อยซี่หนึ่ง ถึงแค่อกของซู่เป่าเท่านั้น ขอเพียงเธอพาดตัวอยู่ข้างบน แล้วเขย่งเท้าอีกนิดก็จะตกลงมา...น่ากลัวจริงๆ

พรุ่งนี้เขาต้องเปลี่ยนบันไดนี้เป็นบันไดแบบพับที่มีแต่ผู้ใหญ่เท่านั้นที่จะดึงนี้ลงมาได้ ปกติไม่ใช้ก็พับเก็บขึ้นไปเสีย...ไม่อย่างนั้นจะอันตรายเกินไปแล้ว...

ซูจื่อหลินกำลังคิดเรื่องแก้ไขบันได คนอื่นๆ กำลังห่วงซู่เป่า มีแต่ซูอิ๋งเอ่อร์เท่านั้นที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นดาดฟ้า

“นี่ๆ ทุกคนไม่ห่วงผมบ้างเหรอ”

ซูลั่วเหลือบมองเขาทีหนึ่ง “ผิวหยาบกร้านเนื้อหนา มีอะไรต้องห่วง”

เมื่อครู่ซูอิ๋งเอ่อร์เพิ่งจะขึ้นไปสองก้าว ล้มลงมาก็เหมือนตกเก้าอี้เท่านั้น

เห็นเขายังโหวกเหวกโวยวายได้ ยังต้องห่วงอะไร

หรือว่ายังต้องให้คนประคองอีก

ซูอิ๋งเอ่อร์ “...”

เขาลูบจมูกคลานลุกขึ้นมา บ่นพึมพำ “น้องชายไม่มีค่าจริงๆ ด้วย!”

ลุงห้าปัดก้น เสยผม ไม่กี่ก้าวก็ลุกขึ้นมาได้แล้ว จากนั้นก็นั่งเบียดอยู่ข้างๆ ซู่เป่า

ห้องกระจกเป็นกระจกนิรภัยทั้งหมด เป็นแบบที่กันกระสุนกันการระเบิดอย่างนั้น คนกลุ่มหนึ่งนั่งอยู่บนหลังคา ใต้เท้าคล้ายว่างเปล่า ครั้นมองท้องนภาอีกที จันทร์กระจ่างดวงดาราบางตา ฟ้าสีครามสะอาด

“เฮ้อ...ไม่ได้ดูพระจันทร์อย่างนี้มาตั้งนานแล้ว”

ซูจิ่นอวี้นอนอยู่บนพื้น นอนอยู่บนกระจกชมจันทร์ ยกยิ้มตรงมุมปาก

ซู่เป่านอนตาม วางกระต่ายน้อยอยู่ด้านข้าง กางมือ ขาและหูของมัน ปากก็พูดด้วยความตื่นเต้น “นอนราบๆ”

ซูจิ่นอวี้ขำพรืด “ใครสอนคำว่านอนราบกับลูก”

ซู่เป่าซบกับอกของซูจิ่นอวี้ ตอบ “พ่อสอนค่ะ!”

ซูจิ่นอวี้หัวเราะเยาะ สอนอะไรกันเนี่ย!

ซูอีเฉินเลียนแบบซู่เป่า จัด ‘โต๊ะเซ่นไหว้เล็ก’ อยู่ข้างๆ ตัวหนึ่ง วางข้าวเกรียบกุ้งรสไก่งวงที่ซูจิ่นอวี้อยากกิน ขนมอื่นๆ คัพเค้ก แล้วเทเหล้าแก้วหนึ่ง

จากนั้นก็จุดธูปสามดอก

ซูจิ่นอวี้ได้กลิ่นหอมของเหล้า รีบลุกขึ้นมา “โห เหล้าอะไรทำไมหอมอย่างนี้ล่ะ!”

ซูลั่วตอบ “หมักจากดอกกุหลาบกับองุ่น เอากลับมาจากเมืองโบราณต้าเหยียนตอนเล่นเกมคราวก่อนน่ะ”