ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 281

นายหญิงซูปีนขึ้นไปบนหลังคา จากนั้นมองไปที่ซู่เป่า

กระบุงค่อนข้างใหญ่ ซู่เป่านอนกางแขนกางขา กระบุงครอบศีรษะน้อยๆ ของเธอไปพลางค้างติงอยู่บนท้องของเธอไปด้วย

เมื่อเจ้าเด็กน้อยพลิกตัวและขดน่อง...ทั้งตัวเธอก็ยัดเข้าไปอยู่ในกระบุง

นายหญิงซูยกกระบุงออกอย่างระมัดระวัง เธอลูบหน้าผากของซู่เป่าอย่างปวดใจ เมื่อแน่ใจว่าเธอไม่มีไข้ถึงสบายใจขึ้น

ขณะนี้ซูอีเฉินตื่นแล้ว เขาลุกขึ้นนั่งแล้วกดระหว่างคิ้วด้วยความเจ็บปวด “แม่”

เขามองไปรอบๆ และพบว่าซูจิ่นอวี้หายไปแล้ว

เมื่อฟ้าสว่าง ซูจิ่นอวี้ก็กลับไปเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณแล้ว

ซูอิ๋งเอ่อร์ลุกขึ้นพรวด มองไปรอบๆ อย่างตะลีตะลาน “คุณแม่มางั้นเหรอ รีบไปเร็ว!”

นายหญิงซูยื่นมือไปตบที่ศีรษะของเขาด้วยลำแสงแห่งความรักของแม่

ลุงห้ายกมือป้องศีรษะเอาไว้ในทันใด

คนอื่นก็พลอยตกใจตื่นไปด้วย เมื่อเห็นนายหญิงซูโกรธเป็นฟืนเป็นไฟยืนอยู่ตรงหน้าก็ตะลึงงันกันก่อน

จากนั้นก็รีบพูดขึ้นว่า “แม่ขึ้นมาได้ยังไง!”

หญิงชราคนหนึ่งปีนขึ้นมาสูงขนาดนั้น สมเหตุสมผลเหรอ

นายหญิงซูพูดขึ้นด้วยความโกรธ “พวกแกยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ ห๊ะ ซู่เป่าเพิ่งจะกี่ขวบเอง พวกแกก็กล้าพาเธอขึ้นมาบนหลังคาแล้ว!”

ซู่เป่าตกใจตื่นเพราะเสียงของนายหญิงซู แต่ก็ยังตื่นไม่เต็มตา

ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงกว่า ปกติเวลานี้เธอยังนอนอยู่ ฉะนั้นตอนนี้เธอจึงยังสะลึมสะลืออยู่

เห็นเพียงแต่เจ้าเด็กน้อยยื่นมือน้อยๆ ออกมา แล้วพูดขึ้นอย่างไม่รู้ประสีประสา “ชนแก้ว!!”

“ลุงใหญ่ ซู่เป่าอยากได้เหล้าอีกสักแก้ว!”

พูดจบก็มองไปที่นายหญิงซูที่อยู่ตรงหน้าด้วยความงงงันเป็นอย่างมาก เอ๋ คุณยายก็มาด้วยงั้นเหรอ

เจ้าเด็กน้อยเดินไปถูๆ ไถๆ ในอ้อมอกของนายหญิงซู พึมพำอย่างนุ่มนิ่มสองทีแล้วหลับต่อ

นายหญิงซูก้มหน้า สีหน้าไม่ชัดเจน แต่ราวกับกำลังจัดเตรียมกระบวนท่าชุดใหญ่

เหล่าลุงๆ “...”

จบเห่แล้ว!

โดนย่างเป็นบาร์บีคิวแน่!

ซูอิ๋งเอ่อร์เดินเขย่งเท้า ถือรองเท้าแตะคิดจะจากไปเป็นคนแรก

สีหน้าของลุงใหญ่ไม่เปลี่ยน ราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เขาลุกขึ้นแล้วก็เดินตามคนอื่นไปติดๆ

นายหญิงซูพูดขึ้นอย่างน่าสะพรึงกลัว “หยุด เดี๋ยว นี้ นะ!”

เหล่าลุงๆ “...”

สิบนาทีผ่านไป

ซู่เป่าถูกอุ้มกลับเข้าไปในห้อง กลับมานอนบนเตียงน้อยๆ แสนสบายของเธอ

แต่เหล่าลุงๆ กลับยืนก้มหน้าเรียงกันอยู่หน้าประตู

นายหญิงซูออกมาพลางปิดประตู จากนั้นเอามือไพ่หลังพลางมองเหล่าลูกชายที่โตเป็นหนุ่มแล้วแต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้

“ใครเป็นคนนำ” เธอถาม

เหล่าพี่น้องพร้อมใจกันมองไปที่ซูอีเฉิน

พี่ใหญ่ผู้แบกรับความผิดซูอีเฉิน “...”

ดูเหมือนว่าคนที่อวี้เอ๋อร์ไปหาคนแรกคือเจ้าสี่ไม่ใช่เหรอ

เขากระแอมเสียงหนึ่ง จากนั้นพูดด้วยเสียงอันสุขุมและทุ้มต่ำ “แม่ครับ แม่ฟังผมอธิบายก่อนนะครับ...”

นายหญิงซูถลึงตา “ฉันไม่ฟัง!”

ซูอีเฉิน “...”

ความไม่มีเหตุผลของผู้หญิงไม่แบ่งแยกอายุ เขาไร้คำพูดไร้คำตอบ

สุดท้ายเหล่าพี่น้องก็ถูกทำโทษด้วยการไปวิดพื้นหนึ่งพันครั้งที่หน้าประตู

ขณะที่ซู่เป่าตื่นขึ้นมา ก็เห็นพวกลุงห้าเขานอนแน่นิ่งอยู่บนสนามหญ้าหน้าบ้านราวกับปลาตาย เธอตกตะลึงงัน

เธอจับราวจับของระเบียง แล้วโบกไม้โบกมือทักทายอยู่บนชั้นสอง “ลุงใหญ่ ลุงรอง ลุงสี่ ลุงห้า ลุงแปด พวกลุงกำลังทำอะไรกันอยู่น่ะ!”

ตามทฤษฎีแล้วการวิดพื้นห้าร้อยครั้งจะใช้เวลาหนึ่งชั่วโมง พวกลุงๆ ยังคงทำต่อไปอย่างต่อเนื่อง ใช้เวลาไปทั้งหมดสองชั่วโมงเต็ม

ฝังใจกับการออกกำลังกายแบบนี้มาทั้งชีวิต

เมื่อเห็นซู่เป่าทักทาย แม้แต่เรี่ยวแรงในการยกแขนขึ้นยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ

เสี่ยวอู่เกาะอยู่บนราวระเบียง มันโยกคอพลางนับเลข “เก้าร้อยเก้าสิบแปด เก้าร้อยเก้าสิบเก้า แปดร้อย! แปดร้อยเอ็ด แปดร้อยสอง...”