ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 292

หวังเจียเจียจำคำของซู่เป่าเอาไว้อย่างแม่นยำ ยังไงก็ไม่ยอมหลุดปาก ยืนยันที่จะให้หวังอี้กวงออกเงินหนึ่งแสน ไม่อย่างนั้นก็ไม่เซ็นสัญญาที่

สองพี่น้องแยกกันโดยไม่สวยนัก ทั้งคู่ต่างดึงหน้ากลับบ้าน

ถึงใต้ตึกเขตอาศัย หวังเจียเจียที่หิ้วผักอยู่เจอเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เธอใส่เสื้อสีดำ อายุราวๆ หกขวบ มองเธออยู่ตลอด

หวังเจียเจียชะงักฝีเท้าอย่างสงสัย พร้อมถาม “ยัยหนู เธอรู้จักฉันเหรอ”

เมื่อเข้าใกล้เธอจึงเห็นว่าในมือของเด็กสาวถือหลัวปานเอาไว้

สีหน้าของเด็กสาวนิ่งขรึม ไม่เข้ากับวัยของเธอตอนนี้นัก เธอส่ายหัวเบาๆ พร้อมกล่าว “ไม่รู้จักค่ะ”

หวังเจียเจียมองอย่างสงสัย ส่ายหัวเดินจากไป

หลังจากที่เธอหันหลัง ในมือของเด็กสาวจู่ๆ ก็มียันต์เหลืองลอยออกมา

ยันต์เหลืองแปะไปบนหลังของหวังเจียเจียเป็นเสียงดังซู่ว ทอแสงอ่อนๆ พักหนึ่ง จากนั้นจางหายไป

กู้เซิ่งเสวี่ยมองหวังเจียเจียเดินเข้าลิฟต์ไปเงียบๆ จากนั้นจึงก้มมองหลัวผานในมือ

“ผีร้ายตัวหนึ่ง” เธอพูดกับตัวเอง “เป็นของฉันแล้ว”

เทศกาลผีไอพิฆาตรุนแรงเกินไป ความสามารถของเธอไม่เพียงพอ จึงทำได้แค่รอ อย่างน้อยก็ต้องผ่านวันนี้ไป

หากไม่ใช่เพราะเหตุผลนี้ เมื่อกี้เธอคงตามผู้หญิงตรงหน้าขึ้นไปแล้ว

กู้เซิ่งเสวี่ยเม้มปาก ใบหน้านิ่งขรึม หันร่างเดินจากไป

**

สวนสุสานผิงฉาง

ตระกูลซูที่ร่ำรวย สามารถสร้างสุสานตระกูลขึ้นมาใหม่ได้ภายในเวลาหนึ่งชั่วโมง

สุสานหลักยังคงใช้เป็นรูปถ่ายเช่นเคย สุสานเป็นทรงจวนบ้านพักโบราณ

แต่ป้ายสุสานของท่านบรรพบุรุษแต่ละคน เรียกได้ว่าอิสระสุดๆ

มีเป็นโบว์สีชมพู มีเป็นทรงหัวใจดวงใหญ่ มีเป็นทรงก้อนเมฆมงคล และยังมีทรงมังกรและฟินิกซ์ที่กำลังโบยบิน…

เรียกได้ว่าละลานตาและแหวกแนวสุดๆ

บรรพบุรุษรู้สึกดีใจมาก ซู่เป่าเองก็ดีใจมากเช่นกัน

ดูสิ แบบนี้มันสวยมากเลย!

ซูเหอเวิ่นมองซ้ายมองขวา เข้าใกล้ซู่เป่าอย่างระมัดระวัง พร้อมเอ่ยถามเสียงเบา “เป็นไงบ้าง ท่านบรรพบุรุษชอบไหม”

ซู่เป่าพยักหน้ายอมรับ “ท่านบรรพบุรุษชอบมาก ไม่เชื่อพี่ลองถามเขาสิ”

ซูเหอเวิ่นอยากตอบว่าไม่เป็นไรดีกว่า

จู่ๆ เขาก็ได้ยินน้ำเสียงแก่เฒ่าดังขึ้น “เสี่ยวเวิ่นเวิ่น แกทับขาฉัน”

ซูเหอเวิ่นขนลุกขึ้นมาทันที

ท่านบรรพบุรุษจิ้ปากทีหนึ่ง “ทำไม คนบ้านเดียวกันยังกลัวกันอีกเหรอ”

ซูเหอเวิ่น “ทะ-ทะ-ท่านบรรพบุรุษสวัสดีครับ”

ท่านบรรพบุรุษตบหลังของเขา มองไปทางทิวทัศน์ด้านหน้าอย่างชื่นชม พร้อมถาม “สวยไหม”

ซูเหอเวิ่น “สะ-สะ-สะ-สวยครับ”

ท่านบรรพบุรุษ “?”

เจ้าเด็กนี่ เมื่อตอนไหว้บรรพบุรุษเมื่อหลายปีก่อนไม่เห็นรู้เลยว่าพูดติดอ่าง

ท่านบรรพบุรุษส่ายหน้า จากนั้นกล่าว “จริงด้วย สร้างประตูบานใหญ่ไว้หน้าสุสานตระกูล เอารูปปั้นเด็กน้อยยืนฉี่มาตั้งไว้หน้าประตูด้วย จะได้ดูทันสมัย”

ซู่เป่าหันหน้าพูดทวน “คุณลุงใหญ่ ท่านบรรพบุรุษบอกว่าให้สร้างประตูบานใหญ่ไว้หน้าสุสานตระกูล แล้วเอารูปปั้นเด็กน้อยยืนฉี่มาตั้งไว้หน้าประตูด้วย จะได้ดูทันสมัย”

พูดจบเธอชะงักไปสักพัก “ทำไมเด็กน้อยยืนฉี่ถึงดูทันสมัยล่ะ”

เจ้าตัวน้อยรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก

ตั้งรูปปั้นเด็กเธอเข้าใจได้ แต่ทำไมต้องเป็นเด็กน้อยยืนฉี่ล่ะ

ซูอีเฉินราวกับมองความฉงนของเธอออก นัยน์ตาของเขาแฝงยิ้ม “เจ้าเด็กยืนฉี่น่ะ มีต้นกำเนิดมาจากเด็กชายที่ชื่อจูเลียนในเมืองบรัสเซลส์”

ซู่เป่า “เด็กชายคนนี้เก่งมากเลยเหรอ”