ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 324

หญิงสาวมองเวลาอย่างไม่ตั้งใจ แม่เจ้า ตีสามแล้วเหรอเนี่ย?

ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจเสียแล้ว มันควรจะนอนได้แล้ว!

ในตอนที่กำลังคิดอยู่นั้น เธอก็เลื่อนไปเจอวิดีโอน่าสนุกอีกวิดีโอหนึ่ง ชายคนหนึ่งอุ้มไก่ไว้ มือก็เคาะชาม ปากก็ร้องเพลง

【เล่นโทรศัพท์ตอนกลางคืนนั้นดูจะไม่ดีเท่าไหร่……เลื่อนดูไปก็กลั้นขำไป ก่อนที่จะเลื่อนดูความคิดเห็นด้านล่างแล้วอุทานว่า โอ้ย……】

หญิงสาวตลกแทบตาย รีบเปิดไปดูตรงความคิดเห็นแล้วคอมเมนต์ลงไปทันที 【แม่เจ้า ในคลิปนี้พูดถึงฉันเลยไม่ใช่หรือไง?】

เธอเขียนความเห็นไปก็คิดว่า ดูคลิปนี้จบควรจะนอนได้แล้วจริงๆ……

แต่ว่านิ่วโป้งของเธอดูเหมือนจะไม่ฟัง เธอเลื่อนไปวิดีโอถัดไป

แล้ววิดีโอนี้ยิ่งทำให้เธอต้องร้องเสียงหลงมากกว่าเดิม เธอได้ยินเสียงเพลงมาจากคลิปวิดีโอ

【นอนเที่ยงคืน ตื่นหกโมง แล้วกินโจ๊กในห้องไอซียู! นอนตีหนึ่งและตื่นหกโมง ยมราชชมฉันว่าสุขภาพดีนะ! นอนตีสอง ตื่นหกโมง โกศกระดูกคงเป็นรูปสี่เหลี่ยม! นอนตีสาม ตื่น 6 โมง หลุมฝังศพผูกอยู่กับตัวฉัน!】

【นอนตีสี่ ตื่น 6 โมง กำแพงบ้านแขวนรูปฉันไว้! นอนตีห้า ตื่น 6 โมง ฉันกับเธอไปเที่ยวสวรรค์กัน!】

【วันนี้นอนดึกเป็นบ้า พรุ่งนี้เลยพบโลกแห่งความสุข! ดึกอีก นอนดึกกันอีกเถอะชาวกลางคืน...】

เด็กหญิงคอมเมนต์ทันที 【! ! ! !ตีสามแล้ว ฉันจะยังรอดไหมเนี่ย?】

เธอเริ่มพบว่ายิ่งอยากนอนเร็ว ก็จะยิ่งนอนดึก ทำไมถึงเป็นแบบนี้??

เด็กหญิงถือโทรศัพท์เอาไว้ ม้วนตัวด้วยผ้าห่ม แล้วหัวเราะคิกคักไปมา

ผีหญิงที่อยู่ด้านหลังนั้น หัวเราะตามเธอขึ้นมาเป็นบางครั้ง ก่อนที่จะพึมพำออกมา “ฉันกับเธอไปเที่ยวสวรรค์กัน……”

ผีหญิงที่ยืนอยู่ข้างเตียงนั้นเหมือนจะยังไม่พอใจ

เธอค่อยๆ ปีนขึ้นเตียง แล้วนอนอยู่ด้านหลังเด็กหญิง

จากนั้นก็นอนขดเลียนแบบอีกฝ่าย ยกมือขึ้นทำท่าถือโทรศัพท์

พอหญิงสาวหัวเราะ เธอก็หัวเราะบ้าง และเริ่มที่จะเข้าไปนอนใกล้ๆ หญิงสาวเรื่อยๆ

ได้ยินเพียงเสียงของเธอที่เรียกหญิงสาวเบาๆ ว่า “พี่คะ…..”

หญิงสาวสะลึมสะลือ มือยังคงไม่วางโทรศัพท์ลง ไม่รู้ว่าเพราะว่าง่วงเกินไปหรือว่ากำลังจะหลับแล้ว อยู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าร่างกายหนาวเหน็บไปหมด

ข้างหูเธอเหมือนได้ยินเสียงอะไรไม่รู้ เหมือนมีเสียงเสียงหนึ่งกำลังพูดอะไรอยู่ข้างหูเธอ เธอได้ยินชัดมาก แต่กลับฟังไม่รู้เรื่องว่าอีกฝ่ายพูดอะไร

เหมือนว่าคนคนนั้นกำลังเริ่มฝึกพูดอย่างไรอย่างนั้น อีกฝ่ายพยายามมาก ตอนแรกพูดได้เพียงเป็นคำๆ เท่านั้น “พี่……ฉัน…เจ็ด…..”

เด็กหญิงรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที เธอพบว่าเธอไม่สามารถขยับร่างกายได้!

โทรศัพท์ยังคงเล่นคลิปวิดีโอต่อไปเรื่อยๆ เธอยังคงได้ยินชัดเจนว่าในคลิปนั้นร้องเพลงอะไรอยู่

แต่เธอกลับขยับร่างกายไม่ได้เลย!

หญิงสาวรู้เพียงว่าด้านหลังเหมือนมีคนมานอนแนบตัว คนคนนั้นพยายามจะพูดอะไรบางอย่างกับเธอ

เธอกลัวมาก ทำได้เพียงแกล้งทำเป็นหลับเท่านั้น

ทว่าเสียงเสียงนั้นกลับพูดออกมาไม่หยุด ครั้งแล้วครั้งเล่า……

ในที่สุดหญิงสาวก็ได้ยินชัดเสียที อีกฝ่ายพูดว่า——พี่คะ ขอฉันยืมเวลาเจ็ดปี!

ขอฉันยืมเจ็ดปี……ขอฉันยืมเจ็ดปี……ขอฉันยืมเจ็ดปี……!

เสียงนั้นร้อนรนขึ้นเรื่อยๆ น้ำเสียงว้าวุ่นใจขึ้นเรื่อยๆ

หญิงสาวขนหัวลุก ไม่กล้าแม้จะขยับตัวด้วยซ้ำ ทำได้เพียงแกล้งเป็นไม่ได้ยิน อยากจะหลับตา แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่สามารถทำได้——ตาของเธอยังคงมองโทรศัพท์ มองดูวิดีโอเดิมเมื่อกี้ที่เปิดซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด

ช่วยด้วย……

หญิงสาวตกใจจนแทบร้องไห้ เสียงนั้นอยู่ข้างหูของเธอ อีกทั้งเธอยังรู้สึกเย็นเฉียบไปหมดทั้งตัว ดูเหมือนว่าจะมีมือมือหนึ่งมาจับแขนของเธอ

ตอนนี้เอง ในห้องของเธอก็มีเสียงดังขึ้น

ตึงๆ ๆ……ดูเหมือนว่าคนคนนั้นจะวิ่งออกไปด้านนอกแล้ว

เด็กหญิงหัวแทบระเบิด เธอคิดว่าชีวิตของเธอคงจบลงแค่นี้แหละ……

ตอนนี้เองที่เสียงข้างหูของเธอหายไปแล้ว ไอเย็นด้านข้างเองก็หายไปเช่นหัน

มือที่แข็งทื่อไม่สามารถขยับได้นั้นกระดิกขึ้นมา เธอรู้สึกเหมือนตัวเองมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง

แต่เธอไม่กล้าหันกลับไปด้วยซ้ำ

“พี่สาว” เสียงอันออดอ้อนดังขึ้น “หนูเอง…..”